Alle inzendingen van I.Broeckx

Op mijn gang naar het pand in het centrum van de stad waar het altijd gezellig was, waar de mensen rondscharrelden en rondsnuffelden naar de koopjes onder het beeld van Vincentius à Paulo, aan de Korte Heuvel in Tilburg, ben ik tegengehouden en gestrand. Het pand lag er verlaten en troosteloos bij in de regen van een februaridag, omringd door een…

Vanuit het schamele, bescheiden pand van de Mondhygiënepraktijk aan het Rosmolenplein heeft men het uitzicht op vervallen panden die tot de ondergang gedoemd en voorbestemd zijn. Achter de receptie bevinden zich de kale ruimten waar een soort van "stretchers" staan opgesteld waarop de behandeling dient plaats te vinden. Het meisje zal ook vandaag…

Mijn nieuwe huisarts is een Moslima (getooid met zachtgroene hoofddoek, het kenmerk van haar godsdienst en met een filmsterrengebit) genaamd "Zahir" of "Zafir". Ze was bij eerste kennismaking zeer voorkomend en vriendelijk. Ik had de vertrekkende arts Dr. Atilla (nomen est omen) tegen wil en dank nog een grandioos veldboeket geschonken. Hoe het…

Het dorp Dongen ligt als het ware aangeklemd tegen onze stad in een "stenen omhelzing". Etablissement "Janssen en Janssen" is gesitueerd in de nabijheid van de centrale Koepelkerk die met haar oranje dak boven haar omgeving uitsteekt. Daar werd vandaag een verjaardag gevierd; wellicht ging het om een Kroonjaar en feestelijk geklede dames en heren…

Hoewel het ongeluk en de hersenziekte die men de naam "Alzheimer" heeft toebedacht haar aanvliegen als een woest en woedend roofdier, hoewel deze oprukken als een leger te velde, hoewel haar voorheen uitstekende verstand het vermogen tot ordening heeft verloren dat eigen en essentieel is voor de menselijke soort, voor de homo sapiens sapiens, vraagt…

We hadden plaatsgenomen op een van de houten banken die in lange rijen staan opgesteld in onze stationshal; mijn beste vriendin en ik. Door de jaren heen stond ze aan mijn zijde en verdroeg ze zelfs met groot geduld al mijn strapatzen, nukken en grillen, aantijgingen en aanvallen. De kou van januari had onze lichamen als een mes doorsneden en we…

Mijn eerste bril ging ik dragen op mijn zevende jaar. Het montuur was lichtblauw en het betrof een "jaren 60 vlindermodel". De scherven ervan heb ik nog lang bewaard maar alle scherven van het leven gaan verloren met de allesvernietigende tijd. Het obligate "Aap/Noot/Mies" van de eerste klas lagere school kon ik kennelijk nog wel lezen maar wat…

Vroeg in de morgen was het geluid al te horen; de heren wegwerkers waren gearriveerd. Kennelijk verplaatsten ze stenen of werkten ze ondergronds aan de bekabeling. Ze riepen elkaar van alles toe, zoals, naar men zegt, sommige vogels met elkaar communiceren in de hoge bomen. Op de achtergrond is aanhoudend het dreunende geluid, het geraas van de motoren…

Ik ben opnieuw het krijtwitte gebouw gepasseerd met de neergelaten donkerblauwe zonneschermen, waarvoor nu ook de veelkleurige vlag, symbool van tolerantie, wappert. In 1965 namen de leraren mij in hun, figuurlijk gesproken, "erudiete omhelzing" en wij, scholieren, gaven hen bijnamen; de halfblinde leraar Engels, die ons Shakespeare reciteerde…

De Tilburgse Conradhof verschuilt zich als het ware in een uithoek van de stad, achter de kosmopolitische Korvelseweg waar vele neringdoenden het hoofd boven water trachten te houden. In een klein huisje op huisnummer tien zetelt mijn pedicure, in de woning die toch nog uithoeken en zolderkamertjes kent, maar die aan verbouwing toe is. Hier zegeviert…

Mijn arme, armzalige en armoedige geboortestad, die op diverse fronten gerust een brevet van onvermogen zou kunnen presenteren, verwelkomt momenteel haar bezoekers met schitterende guirlandes aan het begin van de Stationsstraat en de Noordstraat met de tekst: "Welkom in Tilburg". Tilburg, waar ik geboren ben, is mij lief en nooit heb ik haar voor…

Ik was gestrand op mijn weg huiswaarts en klopte bij hem aan, bij zijn "fietsenwerkplaats" of zo men wil "rijwielhandel" aan de Korvelseweg, die zich als een kosmopolitisch lint door centrale stadsgedeelten slingert. Ik wilde een taxi bellen en hij stond me dit met veel moeite en aanvankelijk korzelig toe. We kwamen echter te praten over zijn…

De villa lag enigszins verscholen achter een oprijlaan en achter een brug die een beek overspande, in het naburige dorp Oisterwijk, in een bosrijk gebied. Daar bezochten we, de ouders en de zusjes, in onze jeugdjaren onze wilde, ongezeglijke, onrustige broer die thuis niet te handhaven was. Foto's uit die verre jaren getuigen nog van onze bezoeken.…

Een miezerig regentje zette de toon voor een nieuwe winterdag. Het einde van het jaar naderde maar de Kerstverlichting "Had haar karwei nog niet afgemaakt". Ik strompelde voort door de straten doch bij het Textielmuseum werd ik onverwacht hartelijk ontvangen en opende men de zware toegangsdeur zelfs al voortijdig voor mij. In het restaurant smaakten…

Ik kwam hem tegen vóór de automatische schuifdeur van Woonzorgcentrum "De Heikant" aan de Brucknerlaan waar je een inkijkje kunt hebben in een kapsalon waar rode kunstbloemen in pontificale zilverkleurige vazen staan opgesteld, mogelijk om het humeur van de dames die hier hun haar laten doen op te vijzelen. De eenzaamheid is wel de kwelling aller…

Eens bevatte een statig en kapitaal pand, dat echter haast onopgemerkt onderdeel uitmaakte van de huizenrij in onze Willem II straat een bibliotheek, namelijk onze stedelijke gewaardeerde bibliotheek en in vroege jaren, toen nauwelijks nog een helder bewustzijn van mens, wereld en werkelijkheid of van mijn nakende toekomst mijn geest bezette, bezighield…

Eensgezind staan de gitaristen op het podium en vakkundig, artistiek, ten volle bereid de zaal met zich mee en in beroering te krijgen en de zaal leeft mee, de handen worden geheven; de zaal swingt op het ritme van de energiek gillende gitaren, de trompetten schallen en de drums weerklinken. Het geheel vormt een echo uit mijn jeugd; onvergetelijke…

De cirkel van haar huwelijk is gesloten en ondoordringbaar; mevrouw heeft het voortdurend over "munne man". Als echte Tilburgse aanschouwde zij haar geboortestad en de binnenstad al sinds lange jaren niet meer maar ze verbaast zich over de verbouwingen en veranderingen waarover anderen rapporteren en die op instigatie van de gemeente tot stand zijn…

Het lijkt een brevet van onvermogen waarmee onze stad is opgesierd. Aan de Spoorlaan staan zielige, kleurige staketsels, die lijken op uitvergroot kinderspeelgoed. Deze opstelling lijkt misplaatst in een grimmige, onpersoonlijke en individualistische maatschappij; de kleurige, verlichte huisjes en het treintje lichten op in het donker, als zouden zij…

Daar, aan die langgerekte straat die uitmondt bij het zwarte, ondoorgrondelijke water van het Wilhelminakanaal waar het kleine huisje is van de brugwachter, in de nabijheid van "De Zwaaikom" waar ik in jeugdjaren de ranke en elegante zeilboten aanschouwde en waar we kano's huurden en roeiboten om de stroom te bevaren; daar, in die straat, is nog…

Het was nog donker op een vroege morgen in januari en de kou geselde mijn lichaam. Een meneer met een klein, wit hondje, dat tot mijn verbazing een halsband droeg met blauwe lichten eraan waarvan het schijnsel zich verspreidde in de rondte passeerde mij. Ik sprak hem aan met de woorden: "Wat een bijzondere halsband, zoiets heb ik nog nooit gezien…

Waar ik eens het landschap zag, de wijde en weidse velden (het bezit van mijn vrienden), de vijver met het gladde, rimpelloze, onpeilbare water waarop een enkel waterhoentje bivakkeerde, ben ik weergekeerd. De trein was bij Nijmegen de beide beroemde bruggen, die de trotse rivier overspannen, gepasseerd en ik had een platbodem kunnen waarnemen die zich…

Het tankstation was al onheuglijk lang gevestigd vlakbij de gindse rotonde en 's-nachts had ik al zo vaak mijn blikken kunnen laten rusten op haar felrode neonlicht dat zich langwerpig langs haar gevel profileerde, gepaard gaande met de zinloze tekst "Bonjour" in trotse letters die mogelijk echter kan dienen tot een - zij het anonieme en onpersoonlijke…

....en op de televisie zie ik die opgewekte, vrolijke, hartstochtelijke Afrikanen die zo enthousiast hun trommels beroeren in een strak ritme. Bij hen wilde je zijn en bij hen wilde je sterven. Je danste nog je mallotige dans op het ritme van de trommels als oude man. Je had Afrika zo lief, mijn wonderlijke vriend en Afrika sloot jou uiteindelijk…

De ongearticuleerde klanken die mijn arme broer uitstoot zijn moeilijk verstaanbaar. "De zon!", "De maan!" schreeuwt hij. De taal en de taalvaardigheid, die volgens de citaten vóór in het befaamde Woordenboek van Van Dale, geredigeerd door professoren, zo wezenlijk zijn voor het menszijn en die ons vóór alles tot mens maken, zijn mijn zwaar gemankeerde…

Hoewel de "Status Aparte" (als ik het zo tenminste terecht mag omschrijven) van mijn arme, ongelukkige, autistische en zwakbegaafde broer het wellicht uitsluit dat men een diagnose op hem loslaat die men "normaliter" zou reserveren voor diegenen die inderdaad zogenaamd tot de "normalen" behoren, verklaarde men dat hij "depressief" zou zijn.…

Toen ze me bij het station tegemoet kwam lopen, groette ze me, maar het viel me zwaar haar te herkennen. Ze verklaarde me dat ze die collega was van geruime tijd geleden, van die vergaderingen in het dorp W. waar we met die andere meneer altijd naar toe gingen in die meer dan luxueuze auto. Zijn overlijdensbericht siert nog mijn dressoir maar zijn…

Het was alsof het in oktober nog zomer was, hoewel ik afscheid heb moeten nemen van de zomer en tevens van de zomer van mijn leven. Op mijn wandeling passeerde ik de Lange Nieuwstraat die zich links en rechts van me uitstrekte en nam ik het straatnaambord welhaast verbaasd in ogenschouw; was dit inderdaad deze langgerekte straat, het decor van zoveel…

Ik had een goede, lieve moeder die zich voortsleepte door het leed van haar leven en wier nagedachtenis ik boven alles wil blijven vereren. Hoe bizar, absurd of desastreus de verwikkelingen van mijn leven ook waren, mijn moeder wrong zich in alle bochten om mij, haar dochter, bij te staan. Haar zilvergrijze as rust op de velden aan de Karel Boddenweg…

Als meisjes waren mijn zusje en ik bij de "Volt"-gymnastiekvereniging en we droegen de blauwe turnpakjes waarop sommige andere meisjes die veel leniger waren dan wij en die opgewekt en onvervaard de evenwichtsbalk en de wandrekken beklommen, het rode, blauwe en oranje lintje droegen dat voor ons niet was weggelegd, ten teken van hun vorderingen.…