Alle inzendingen van I.Broeckx

In de laden van mijn oude, eikenhouten bureau, dat mijn moeder voor mij kocht toen ik te midden van mijn familie nog de erenaam "studiehoofd" droeg en zestien jaar oud was, vond ik een lichtgroene kaart, waarop de trotse zwarte tekst in zwarte letters prijkt: "Bergsteigen und wandern im Tuxertal" En waarachtig: twee indrukwekkende stempels op…

Ons huisje lag in de schaduw van de fabriek die het met haar hoge muren en monumentale schoorsteen als het ware beschermde. Daar leefden we, daar speelden en leerden we, daar voltrok zich ons bestaan, binnen de enge cirkel van huis, school en kerk. Met Martin, mijn eerste kameraadje, ontwierp ik een boerderij. We knipten niet zonder moeite bomen…

Jarenlang maakte ik jacht op de Liefde als op een schichtige gazelle, die zich schuilhoudt in ondoordringbare, onoverzichtelijke wouden, waarin ik haar niet kon betrappen of traceren. Zij vertoonde zich, hield halt op zonnige, open plekken en vluchtte dan weer, schijnbaar verschrikt. Ik zag Hem twintig jaar geleden voor het eerst in de vrolijke,…

Ze leefde de laatste jaren op chips en pinda's. Haar gewicht was opgelopen tot tachtig kilo sinds de neerslachtigheid had toegeslagen; neerslachtigheid om drie mislukte huwelijken, neerslachtigheid om onwillige, moeilijke, ongezeglijke dochters, die haar in het gezicht uitscholden en uitlachten, die haar liefde meedogenloos afwezen. Ze liet haar…

De therapeute was graag bereid haar honingzoete glimlach weg te schenken, enkele hoogdravende egostrelende complimenten ten beste te geven, de cliënte een paradijselijke werkelijkheid en toekomst voor te spiegelen en letterlijk en figuurlijk haar handje vast te houden à raison van vijfenvijftig euro per uur. Van een vage, schimmige figuur in een…

Hij had tijdens de lange huwelijksjaren de vertrekken gevuld met het aroma en het parfum van zijn persoonlijkheid. Haar liefde was voor haar de parel in de oester van het leven, die zij veroverd had op een woestenij van leegte, eenzaamheid en wanhoop. Hoewel zij na zijn dood eigenhandig de grond had willen openkrabben, waaronder hij rustte, hem op…

Ik kan het gebouw dat gesitueerd is aan de zuidrand van de stad te midden van een gribus van andere, architectonisch mismaakte bouwsels en dat voor onze ogen langwerpig ligt uitgestrekt in het vroege voorjaarszonnetje niet gezellig, aantrekkelijk of sfeervol vinden zoals de sprekers van die dag; de directeur van het onderhavige verpleeghuis, de bouwmeester…

De helgele brem, mijn moeders favoriete struik, bloeit weer in de derde lente na haar dood, als ik op weg ga naar mijn tante, de enige die nog in leven is van een grote familie, die als het ware is uitgedund door de pest of de cholera, als in vroeger tijd. De trein die me naar haar toe zal brengen, arriveert: portieren klappen open en ik zoek een plaatsje…

Regelmatig bezoek ik de Bibliotheek en snuffel ik er rond. Waarom het monumentale boek open moest vallen op juist die bladzijde, die gesierd wordt door de grote foto van het huis op de Markt in Tilburg, zal onduidelijk blijven, maar het boek vermeldde als bijschrift bij de foto de tekst: "Daar woonde destijds koperslager Broeckx". En ach, opa,…

Vóór de mevrouw arriveerde, die als enige geschreven had op mijn advertentie, had ik plaatsgenomen in een donker hoekje van het restaurant met uitzicht op de verlichte serre, waar een echtpaar, dat kennelijk nog in de luxe, lauwe luwte van een voorspoedige relatie verkeerde, zich te goed deed aan tosti's en drankjes. Hij gaf haar af en toe een kusje…

In mijn agenda zie ik staan bij de negende maart: "Idul-Maulid (Islamitisch)". Ik weet niet wat het betekent: is het een feest, een gedenkdag? Zeker is dat twintig jaar geleden op deze dag jouw ijsblauwe ogen mij voorgoed vaarwel hebben gezegd. Je hand werd toen kouder en kouder in de hand van mijn moeder; de hand die haar eens gestreeld heeft;…

Toen ik op een zomerdag de zware, metalen, donkergroene deur opende van het appartementencomplex waarin ik sinds jaar en dag woon, viel mijn blik op het grasgroene plantsoen, verlevendigd met vele meizoentjes, waarin zich een leuk tafereeltje afspeelde. Een kat (de vacht dooraderd met grijze strepen), lag uitgestrekt in de aanvalshouding in het malse…

Het is vanaf de Nassaustraat een eind lopen naar "Multi Functionele Accommodatie "Het Kruispunt" in de Sinopelstraat en ik meende verdwaald te zijn tot ik het gebouw, decor van mijn vroegere wijkkrantenwerk, voor mijn ogen zag oprijzen. Hier zou de Wijklunch gehouden worden en ik maakte kennis met een jongen die, figuurlijk gesproken, op me "aanviel…

Het kan niet ontkend worden dat hij was komen opdagen, dat hij acte de présence had gegeven om het meubelstuk; de oude, leren vervallen bank, een erfstuk uit mijn ouderlijk huis, dierbaar, intens dierbaar omdat ik er eens, in lang, lang vervlogen tijden mijn destijds doodzieke lichaam en mijn doodzieke hoofd op had laten rusten als in de armen van de…

Hoe levendig herinner ik me hoe in het kleine tuintje van ons arbeidershuisje waar wij in 1959 gearriveerd waren na onze verhuizing vanuit het kapitale pand waarin ik mijn vroegste jeugd had doorgebracht, zich een berkenboom verhief en zij haar takken die ontsproten aan de zwart-wit-gemarmerde stam "opgewekt" en "optimistisch" ten hemel uitstrekte..…

Mijn "oude" leraar Nederlands is niet meer te midden van de levenden. Ik vernam dit door enig gedegen, deducerend speurwerk met behulp van het telefoonboek. Ik zou het mijn ex-klasgenoten willen vertellen, die allen uit het zicht zijn verdwenen, en die wellicht, maar ongetwijfeld op andere wijze, eveneens te lijden hebben gehad onder zijn "regime…

Geachte mede-scribenten en lezers op www.nederlands.nl Graag zou ik uw reacties vernemen op mijn laatst-ingediende teksten op deze site. Het heeft nooit aan reacties ontbroken, dus waarom nu niet meer? Is het nu beneden de maat wat ik gepresenteerd heb? Daar wil ik ook wel graag van op de hoogte komen! Dus graag zou ik willen dat er wat respons…

Op een dag struinde ik rond in een buurt die nog onvermoede geheimzinnigheden voor mij verborg en belde ik aan op nummer eenenzeventig. Mevrouw zit aan haar keukentafel in een grauwe, ongezellige flat en begint, zodra ze een menselijk wezen ontwaart in de vorm van mijn persoon met het uitstorten van jammerklachten. De portretten in fotolijstjes…

Hij had wat broodkruimels weten uit te sparen. Hij opende de zware schuifdeur die de grote zaal begrensde, waardoor een windvlaag over de broze gestalten van zijn mede-bejaarden streek en een cognackleurig gordijn baldadig naar binnen woei en hij strooide het brood verwachtingsvol op de grijze tegels van de binnenplaats waarop nog klonters sneeuw getuigden…

De Korvelseweg slingert zich als een bont en veelkleurig lint door Tilburg en ik kan niet ontkennen dat ik er weleens "wunschlos glücklich" geweest ben..... Echter voor de armoedzaaiers, de lelijken en de gebrekkigen is er weinig gereserveerd in deze wereld en zal dat ooit veranderen? Zij schuifelen rond in de "Ruilwinkel", kennelijk eveneens…

Ik wilde de kobaltblauwe vazen met de leuke, parmantige leeuwtjes op hun dekseltjes wegbrengen, ik wilde ze verkwanselen, maar het was niet zonder tranen dat ik probeerde dit besluit te nemen, omdat de vazen het blauw droegen van de ogen van mijn liefste, overleden oma, van wie ze een erfstuk vormden. Ik was aanvankelijk vastbesloten de gang naar het…

Op een middag dacht ik een kop koffie te gaan drinken in een restaurant, genaamd "Panache" aan de Westermarkt in Tilburg. Plotseling keek ik daar in het verouderde gezicht van mijn vroegere collega bij de Wijkkrant, de fotograaf die mij om een flauwiteit, een futiliteit, om een werkelijk onbetekenend incident had afgedankt en die zich nu vijandig…

Tot op een gegeven moment was ik het Zorgcentrum, gelegen aan de straat met de onheilsoellende maar wellicht toepasselijke naam ("Kwaadeindstraat") altijd achteloos gepasseerd, te voet of met de bus, maar pas toen ik er mijn werkkring zou gaan vinden, keek ik eens met belangstelling naar de appartementen, gegroepeerd rond een tuin met een soort kiosk…

In het restaurant wachtte ik de gebeurtenissen van die avond af bij een kop koffie verkeerd, gezeten aan het raam, dat uitzicht bood op de Spoorlaan die voor mijn ogen uitgestrekt lag als een boulevard waarop passanten hun weg zochten onder de vallende avond die zich al indigoblauw aftekende. We zouden naar een lezing gaan over de planeet Pluto in…

Toen je een oude, kwetsbare man was geworden met bevende handen en onze liefde een tedere vader-dochter-verhouding was geworden, droomde ik van je en in de droom, die ons nieuwe universa laat zien, vervormd en geschapen door ons onderbewustzijn (een nieuwe, magische wereld) speelde je en verfde je met me in een groot huis met watervlakte erachter aan…

Er is wèl een traantje mijnerzijds gevloeid bij mijn sollicitatie naar nieuw vrijwilligerswerk bij de Stichting "Contour", een traantje van ontroering en mededogen. (De mevrouw tegenover mij droeg een zwart-wit gedessineerde zomerjurk van ouderwets model en ik besloot een beetje te acteren: "Ach ja, het is de overgang, weet u wel" en daarop besloot…

Het zal bij sommigen niet bekend zijn dat vrijwel de gehele last van de bankencrisis sinds 2008 is afgewenteld op de schouders van de minst draagkrachtigen..... De "Vincentiusvereniging" echter, met haar christelijke signatuur is goedgunstig, althans zolang ze goedgunstig is, want ook zij kan haar diensten op geheel onvoorspelbare en onverklaarbare…

Het gebeurde tijdens een receptie. De meeste mannen zijn allerminst "juffershondjes" maar het vereist manmoedigheid de eenzaamheid aan te kunnen die welhaast een plaag vormt waartegen niemand bestand is. Ik had niet verwacht dat de oude, vervallen man met het afgetobde, roodachtige, oerlelijke gezicht in het traditioneel aandoende maatpak - een…

Bij wijze van beloning voor een decennium van notuleerwerk, verricht voor een bepaalde organisatie, zou ik gefêteerd en gehuldigd worden in het gezelschap van andere vrijwilligers met een ander takenpakket tijdens een feestelijke middag in Franse sfeer met chanchons die de oren en hapjes die het gehemelte zouden strelen..... (Hoe had in mijn jeugdjaren…

De landerijen lagen voor onze ogen uitgestrekt. Het moest de vroege lente zijn. In de verte onze indrukwekkende Brabantse kloosters en andere gebouwen met feeërieke koepeltjes en bijgebouwen die glansden in het licht van de vroege morgen. Dat we elkaar meteen al antipathiek zouden zijn, had ik niet verwacht, maar deze gevoelens schenen reeds opgewekt…