Alle inzendingen van I.Broeckx

Het huis in het naburige dorp van de zachtmoedige ex-collega waar de trofeeën van de welstand en van de rijkdom stonden uitgestald, herinner ik me uit zo lang vervlogen tijd. Na de verwikkelingen en rampspoed die zich opstapelden in de zeventig jaren van mijn leven en na de vele verliezen heb ik An...

Vele ouderen komen samen in de eetzaal van Huize "De Heikant". Vazen met kunstbloemen staan opgesteld in de hal, mogelijk om een opgewekte stemming teweeg te brengen bij de bewoners en om hun moreel enigszins op te vijzelen. Velen zijn vergezeld van hun rollator, hun onmisbare steun. Mevrouw de...

Het gezicht ven meneer was omlijst door een forse, weelderige, zwarte baard. Hij droeg een enkellang gewaad, mogelijk op grond van een godsdienstige overtuiging waarvan de voorschriften, details en finesses mij ontgaan. Bij een vestiging van de in Nederland algemeen bekende supermarkt is in de schap...

Een regiotaxi nadert een massief vierkant gebouw in het zuiden van onze stad, een soort "alternatief kantoorpand' dat echter "bemenst" wordt door tandartsen en hun assistentes, die, gekleed in witte beroepskledij, opgewekt door de gangen van het pand huppelen. Wanneer ik uitstap is de chauffe...

Op mijn inmiddels gebruikelijke wandeling passeerde ik de zwarte betonnen kolos die men in de volksmond aanduidt met de benaming "de doodskist", het gebouw met de vele ramen en labyrintische gangenstelsels dat eens het brandpunt vormde van mijn tot ongeluk en wanhoop voerende "administratieve car...

We ontmoeten elkaar iedere morgen vóór de supermarkt en behoren daar inmiddels tot de vaste klanten. In de vroege morgen is het daar nog rustig en kan hij de vele prikkels vermijden die hem zozeer belasten. Zijn beide armen tonen een roodachtig onheilspellend patroon van wonden. Om de innerlijke p...

Een frivool citroengeel vlindertje dartelde die morgen in de door haarzelf verzorgde voortuin van mijn drieënnegentigjarige tante. Het kondigde een nieuwe zomer aan, tevens een zomer in het leven van de oude mevrouw waar we zeer op hoopten maar die wellicht nauwelijks nog in het verschiet lag. W...

Niet ver van mijn woning, in de nabijheid van de rotonde aan de Ringbaan West, van het tankstation en van de gebouwen van Traverse die uit lichtbruine steen zijn opgetrokken, bevindt zich een merkwaardig verwilderd terrein, een onverwacht stukje natuur te midden van de troosteloze omgeving. Soms zij...

Op een van mijn talrijke maar nutteloze wanhoopsexpedities naar het stadscentrum had ik mevrouw al eerder ontmoet, maar ik herkende haar verouderde gezicht, getekend door diepe lijnen, aanvankelijk slechts met enige moeite... Het alomtegenwoordige leed, in ieder geval weer verschillend en kenneli...

Eens kocht ik in Parijs op Montmartre, in een van die straatjes waar je altijd wel een zaakje kunt vinden waar ze leuke snuisterijen verkopen, een klein roze fotoalbum, gedecoreerd met gouden sterretjes op de kaft. De bladzijden van het boekje worden gescheiden door fragiel vloeipapier en sinds jaar...

.Zelfs op vier mei kan de kou nog in de lucht zitten.... Ik ontmoette mevrouw die morgen vóór de supermarkt. Ze droeg een mallotige, bonte pet die ze op haar achterhoofd gedrapeerd had en een zonnebril en ze was slank van postuur. Ze richtte zich tot een andere mevrouw die daar eveneens stond ...

Achter de bomen strekt zich het parkachtige landschap uit, doorsneden door het kronkelende, slingerende pad dat in bochten en als vanouds onze flats in de Nassaustraat flankeert. Vanuit mijn hoge venster zijn enkele wandelaars zichtbaar. Soms wandelen zij met grotere honden die enthousiast wapper...

Achter Kapsalon "PureLou" aan de Schouwburgring waar ik op een zonnige morgen in mei ben beland, bevindt zich een kleine, merkwaardige binnenplaats waar het goed toeven is. Deze biedt uitzicht op enkele ondefinieerbare bouwsels; ongetwijfeld de achterzijde van statige Tilburgse woningen en "gesto...

De zomer zat er begin mei al aan te komen en bloesems van mij onbekende soort en signatuur bloeiden uitbundig op het Hasseltplein nabij de oude kapel toen ik met mijn trage pas opnieuw koers zette naar het Twee Steden Ziekenhuis. De trotse, fier wapperende vlag met het logo (ETZ) van ons ziekenhu...

De artsenpraktijk, gevestigd aan de Umberstraat in Tilburg, is ondergebracht in een laag en langwerpig gebouw dat optimistisch, uitnodigend en gastvrij op haar glazen toegangsdeur het woord "welkom" draagt. De vraag doet mijns inziens ter zake of de wanhopigen en gedupeerden die hier aankloppen ve...

Nog altijd bewaar ik een kleurenfoto van het knuffeldier dat mevrouw de naam "Moriaantje" had toebedeeld; een zwarte pluchen hond. Ze had het dier eens gewonnen in een loterij op een rommelmarkt en het tot haar uitverkoren maar levenloze kameraad en metgezel verkozen. Eens had ik mevrouw voor h...

Ik verzocht de nog jonge en zo elegante dame achter de toonbank van de boekwinkel het jeugdboek als een cadeautje in te pakken. Ze voldeed graag aan mijn wens en met rappe vingers die eindigden in keurig gelakte spitse nageltjes deed ze het papier er omheen. Ze vroeg nog of het cadeau voor een jonge...

De lerarenkamer lag aan het eind van de lange, betegelde gang, die door haar ramen, die ondersteund werden door witte tweelingzuiltjes, uitzicht boden op de drukke Ringbaan Oost. De enkele gymnasiasten die "de studie overleefd hadden" onder wie ook ikzelf kwamen daar bijeen aan een lange tafel, o...

Een klein zonnetje, dat nauwelijks nog verwacht werd na de vele dagen met regen, piepte tussen de wolken door en mevrouw de receptioniste verwelkomde het zeer. Regen schijnt wel een van de meest gruwelijke verschrikkingen te zijn die men mensen kan aandoen.... De wachtkamer van de mondhygiënepra...

De Maycrete-woningen zijn lage, witte behuizingen, vermoedelijk kort na de Tweede Wereldoorlog in het kader van de Wederopbouw of de Marshallhulp gebouwd op drie locaties in Tilburg, zo ook in de wijk Fatima. Mijn jeugdvriendje Martin woonde met zijn ouders, broer en zus in zo'n woning. In de ga...

De Conradhof bevindt zich in een uithoek van onze stad, afzijdig van de Korvelseweg, in een buurt die geen naam mag hebben en die allerminst uitmunt door architectonische schoonheid. Voor het kleine, bescheiden huis van mijn vriendin op huisnummer tien is een klein tuintje dat van nul en generlei be...

Hij leek me nog jong. Zwart, achterovergekamd haar, eveneens zwarte leren jas en vanzelfsprekend een mobiele telefoon, die aangaf dat de bus waarop we stonden te wachten bij de bushalte op de Korvelseweg, snel zou arriveren. Er was dus nog even tijd om hem te vragen of hij student was. Nu ik zeventi...

Toen ik de lange Schouwburgpromenade was doorgewandeld en halt hield voor de zaak van Bruna die spoedig open zou gaan en die met haar assortiment aan boeken, speelgoed en schrijfwaren heel wat wensen en beloften vervult, wierp ik mijn blik omhoog en zag op een soort reling of balustrade boven de win...

Er werd aangebeld. Op het schermpje van het Intercom-apparaat vertoonden zich de opgewekte gezichten van een jongeman en van een jongedame, goedgunstige vertegenwoordigers van de liefdadige organisatie die in Tilburg opkomt voor de armen. Ze torsten een grote kartonnen doos die ze de drie trappen di...

De heren waren opnieuw gekomen: de laatste hand moest worden gelegd aan de werkzaamheden. Het geluid van boren was spoedig hoorbaar. Toen ik uit ging zag ik dat de bruine deuren van de berging die zolang de ondergrondse ruimte hadden afgesloten tegen de buitenmuur gestapeld stonden. Spoedig mocht ik...

In de nabijheid van het station, waar meerderen wachten op de bussen van "Arriva" die af en aan rijden en die de haltes aandoen zoals bijen de bloemen in een welvoorziene tuin, drentelde hij heen en weer. Hij strekte zijn hand uit naar de passanten die hij hen gekromd en komvormig voorhield, bedel...

De riedel van een traditioneel Kerstliedje weerklonk op de achtergrond in de boekwinkel. Maar het Kerstgevoel bezielde mij niet waar de medemenselijkheid - zozeer gewenst en zozeer eeuwenlang gepropageerd door de traditionele godsdiensten - in deze tot onheil gedoemde wereld in een grote mate eeuwen...

De piano, die altijd altijd haar schamele en onzalige, ronduit armoedige behuizingen had gesierd, vormde het stoffelijke bewijs van haar enige en prominente talent, geschonken door de liefhebbende ouders aan hun "zorgenkind". Ten afscheid van mij, haar levenslange vriendin, speelde zij eens nog...

We schreven in die tijd nog met de kroontjespen en inkt. We doopten de pen in het inktpotje en veegden deze af aan de zelfgebreide inktlap. Mejuffrouw S. zwaaide de scepter in het lokaal van het lage houten gebouw, belegd met planken van Zweeds hout, onze lagere school. Ze ordonneerde ons de letters...

In de avond staat Woonzorgcentrum "De Kivitshorst" in de schijnwerpers. Stalen trappen staan tegen de gevel die voeren naar de hogere verdiepingen. De nieuwbouw is in volle gang. Eens was ik als vaste maar vrijwillige journaliste welkom in de zalen, kamers en gangen van "De Kivitshorst". Kenn...