Alle inzendingen van i.Broeckx

In Berkel-Enschot liggen, ingebed te midden van het weelderige groen van de eerste, om onbekende redenen fors vervroegde zomerdag, de luxueuze villa's met carport en al even luxueuze auto voor de deur. Individuele levens en lotgevallen ontrollen zich schijnbaar onafwendbaar binnen de solide muren van ieder individueel bastion, binnen ieder uniek brandpunt…

Van de Soestdijkerstraatweg en van het ziekenhuis had ik mij een voorstelling gevormd in mijn verbeelding die in het geheel niet in overeenstemming bleek te zijn met de werkelijkheid. Deze werkelijkheid heeft na mijn bezoek de plaats ingenomen van mijn fantasierijke voorstelling. Ons brein koppelt willekeurig ideeën en voorstellingen aan elkaar zodat…

De ferme handdruk van mejuffrouw H. op de eerste schooldag luidde het (welbekende) tijdperk van "Aap, Noot, Mies" in. Op die dag stond ik met mijn rug tegen de houten, gelaagde muur van het schoolgebouw in de W.-laan, waartegen de planken waren aangebracht als de schubben van een vis en sloef ik vanaf een afstand het wilde, woelige spel van de klasgenootjes…

Uit de verhalen van mijn moeder weet ik dat men mijn oma voor haar aanzag wegens haar jonge en florissante uiterlijk als ze mij in het ziekenhuis in ogenschouw kwam nemen. Als fragiele, kwetsbare baby lag ik in het glazen broeikasje dat men couveuse noemt. Later zocht ik in de armen van mijn oma instinctief naar haar borst. Ze moest me teleurstellen…

Plotseling zag ik haar in de bus; mijn oude naailerares; in niets veranderd na 30 jaar en even plotseling was ik weer op het kleine, betimmerde zoldertje als vijftienjarig meisje te midden van de andere, oudere en jongere dames, die allen ijverig in de weer waren met papier en potlood, krijt, stof, naalden, spelden of de centimeter of schaar. In die…

Als toegift en extraatje na de massage plaatste de therapeut nog even de klankschaal op het middenrif van de cliënte die willoos en kwetsbaar lag uitgestrekt op de massagetafel. Wie weet immers welke tot nu toe verborgen gebleven, interessante en mysterieuze (jeugd-)sentimenten en gevoelens op zouden wellen uit het diepste innerlijk van de gedupeerde…

Met de handen, met de eens zo kleine, ongeschonden, tedere meisjeshanden, met de handen waarmee zij geschrobd en gedweild heeft, gestoft en gepoetst, met de handen waarmee zij meestal streelde en soms sloeg, met de oude handen waarop het patroon van de opgezwollen aderen zich aftekende als blauwachtig marmer op een renaissancistisch schilderij: met…

Het boertje van Delfts blauw aardewerk, dat met zo'n kwetsbare en argeloze uitdrukking op het gezicht de wereld scheen in te kijken vanonder zijn pet van kobaltblauw glimmend glazuur, scheen met kennelijke noodzakelijkheid bestemd te zijn voor mijn Engelse correspondentievriendin, toen ik het aantrof te midden van andere spulletjes op een drukbezochte…

Een paar jaar na de zusjes werd het broertje geboren. Het ontving de naam Matthias, naar de lang overleden grootvader. Zijn moeder had de sterren en de maan voor hem van de hemel willen plukken en zijn vader zag hem in zijn dromen als sterke en wijze grote broer zijn zussen verdedigen en voor hen door het vuur gaan.... Maar het zoontje werd de teleurstelling…

In de Fatimastraat rijgen zich de voormalige fabriekspanden aaneen, dichtgetimmerd met bruin, generfd hout, als oude Koningsgraven, die hun geheim niet prijsgeven. Maar eens, in vroeger jaren, kon je nog vagelijk achter de hoge, brede ramen de ijverige meisjes zien, in de weer met de bonte, pluizige dekens. Een zwartgevlekte kat sluipt omzichtig…

Zoals een klein, grijs lokje aan de slapen de oude dag aankondigt van overigens nog jonge en lieftallige personen, zo was te zien aan enkele geel en bruin verkleurende bladeren aan de bomen dat de herfst inzette. En zo trad de winterkou in bij je terugkomst.... Je warrige, grijze haar overdekte je schedel nu in een krans In de kamer van onze langjarige…

Had zij de armband gedragen om haar slanke pols toen alles nog schittering en schoonheid was in haar leven? Ik kan alleen fantaseren over de armband die visioenen oproept van de balzaal, van Bouquetreeks-achtige jongemannen in een gesoigneerd kostuum die met elegante gebaren de vrouwen meevoeren in een werveling van danspassen, begeleid door bovenaardse…

"Armoede en eenzaamheid","Eenzaamheid en armoede"; de woorden liggen op je lippen, je spreekt ze hardop en in gedachten uit, je zendt ze in de ijle, luchtledige ruimte die ze niet weerkaatst of beantwoordt, je proeft ze en savoureert ze als een tot nu toe onbekend buitenlands gerecht, dat opgediend wordt in een ver, vreemd restaurant in een vakantieland…

Daar, aan de Hoflaan, geeft een imposante plaquette, bevestigd aan het traliehek, met trotse letters aan: "Gemeente Tilburg, Centrale Begraafplaats Hoflaan" alsof zij, die voorgoed het leven ingewisseld hebben voor de dood, zij die voorgoed de drempel zijn overgegaan, zij die voor altijd het mysterieuze rijk achter de horizon betreden hebben, eveneens…

Het was in zijn HBS-tijd: de man met het verwoeste gebit en de asgrauwe haardos die zijn schedel als een helm omgeeft, vertelt over de Gouden Droom van geluk die hem nog altijd voor ogen zweeft, die al zijn gedachten in beslag neemt Maar de secondewijzer vernietigt genadeloos en meedogenloos de atmosfeer van geluk, het exotische parfum dat wij mogen…

De silhouetten van langgerekte aken tekenen zich af in het zwarte water van de Piushaven. Een enkele visser heeft de zondagsrust opgezocht en staart over het kalme en vlakke water terwijl hij een beetje filosofeert en mediteert boven zijn hengel..... Sneeuwwitte meeuwen fladderen krijsend, met voorwereldlijk aandoende vleugels, rond een kunstwerk…

De Professor Cobbenhagenlaan in Tilburg toont de laatste maanden een ronduit ruïneuze aanblik die zelfs in de verte en met enige fantasie aan een "oorlogssituatie" doet denken, nu de gebouwen van het Theresialyceum en dat van Bureau van Spaendonck goeddeels of gedeeltelijk onttakeld zijn en nu de drilboren en andere zware mechanische apparatuur het…

Een gigantische kroonluchter waarvan de verschijning al naar gelang iemands gevoelens als huiveringwekkend of heerlijk kan worden geïnterpreteerd, hangt stilzwijgend en majesteitelijk boven de menigte die in de voormalige, verbouwde bioscoop is samengekomen voor het personeelsfeest en zij schijnt eveneens stilzwijgend en zonder enige overtuigingskracht…

Eens zag ik een oude man voortschuifelen door de sneeuw: in de driehoekige uitsparing van zijn jas was een das geknoopt. Was hij het? Was hij degene met wie ik dertig jaar daarvoor onuitgesproken, alleen via mijn opstellen, had gecommuniceerd, alsof wij twee gevangenen waren die slechts via heimelijke briefjes contact hielden? Was hij het: mijn…

Ik had me niet opgemaakt voor de gelegenheid en met mijn kleding kon niet geadverteerd worden in "Elle", "Cosmopolitan" of "Vogue" De korte afstand tussen onze ogen in het helverlichte café moeten hem overduidelijk mijn leeftijd getoond hebben die ruim twintig jaar hoger lag dan de zijne Zijn situatie was minder florissant dan mijn uiterlijk…

Kennelijk had de overleden mevrouw een aula vol mensen op de been weten te brengen, mij allen onbekend, die nu als een schijnbaar krachtige achterban solidair zat te zijn met het leed van haar familie en met dat van de zus in het verre Nieuw-Zeeland, die, als een noodlottig en ongelukkig, finaal brevet van onvermogen, slechts op schriftelijke wijze…

In die tijd (het moet 1965 geweest zijn) droeg ik zoals toen te doen gebruikelijk mijn dikke bril met de jampotglazen, mijn bloempotkapsel en de onelegante, stijve kleding die we thuis toegestuurd kregen van een nichtje en niet te vergeten de hoge "Forma Natura" orthopedische schoenen waarop ik mij harkerig en stijf voortbewoog. Vermeld moet verder…

Het meisje dat vóór me in de bus heeft plaatsgenomen toont trots en triomfantelijk aan vriend en vreemdeling en aan eenieder die er maar notitie van wenst te nemen haar uitbundige en stralende schoonheid en jeugd. Haar blonde, warrige haar mondt uit in een frivool vlechtje dat op haar schouder danst. De conversatie met haar vriendin rept zich voort…

Terwijl de zoete, roomwitte bonbons smelten op de tong babbelen de dames van het gymclubje opgewekt over de gezwellen, over de chemo-kuren en de bestralingen en over de talloze vrienden, familieleden en kennissen die hieraan nog onlangs ten prooi zijn gevallen.... De gespreksstof breidt zich af en toe ook wel eens uit, aanvankelijk aarzelend, op…

Het dorp ligt er troosteloos en verlaten bij. Eendere huizen rijgen zich er aaneen in zielloze eentonigheid. Ieder gerucht wordt er opgeblazen tot gemeenschappelijk bezit, uitvergroot als een stofje onder een vergrootglas en het verspreidt zich razendsnel als een uitslaande brand die de vonk vergeten is die haar oorsprong vormde. De grafstenen staan…

Ik trof hen aan bij de bushalte, te midden van de hordes van mensen die dagelijks het Stationsplein overstromen, als het ware uitgebraakt door het Openbaar Vervoer, door de bussen, treinen en taxi's die hun haltes aandoen als bijen de bloemen in een welvoorziene tuin; een kleine donkere jongen en zijn moeder. "Si,si" herhaalde de vrouw tijdens haar…

De wereld lag roerloos en lam onder de broeierige, benauwende, loodzware deken van een gesloten wolkendek, in de wurgende, verzengende houdgreep van een onverwachte en langdurige tropische episode. Nergens meer de joyeuze schaduwen, die twijfel of melancholie kunnen symboliseren; de wereld gaf zich prijs in openheid en naaktheid; cru, uitgesproken.…

Het honderdjarige park moet aan haar zoom een nieuwe, kolossale villa verwelkomen. Maar deze villa is in feite een restaurant, met het uiterlijk van een gigantisch, uitvergroot herenhuis met talloze vierkante ramen op haar twee verdiepingen en een kolossaal grijs puntdak van leistenen waaronder een mysterieuze zolder zich schuilhoudt. Als kinderen…

De Nieuwe Koninklijke Harmonie in de Stationsstraat in Tilburg draagt het predikaat "Koninklijk" met verve en met recht. Het is gegrift in zilverkleurige letters in de chique plaat naast de zware toegangsdeur die ik open met een lichte druk van mijn hand; ze geeft gemakkelijk mee. Binnen in de chique ambiance kan men zich thuisvoelen. Donkerbruin,…

Het was een nog zonnige dag, eind september, toen ik hem tegenkwam in de Fabriekstraat. Hij voerde een bont-gevlekte middelgrote hond met flaporen aan de lijn die "onbeschaamd" en gretig zijn neus wenste te steken in een slordig weggeworpen doosje dat frites of een andere snack had bevat. De man stond perplex en quasi-verontwaardigd en verbaasd, maar…