Alle inzendingen van i.Broeckx

"Wil je eens kijken bij "De Slegte" zei mijn zus "of ze een boek over molens hebben. Vroeger was hij in de naaimachines, nu is hij in de molens". Het boek waarop meteen al bij binnenkomst in de winkel mijn oog viel, kon niet beter aan onze doelstellingen beantwoorden: pontificaal prijkte op de kaft een kleurige, Nederlandse molen, afgebeeld in…

Het moet zich afgespeeld hebben tijdens mijn vroegste jeugd. Ik woonde met mijn ouders op de bovenverdieping, zoals toentertijd gebruikelijk was wegens de heersende woningnood van een van de statige en deftige huizen in de G. de Bondtstraat in het zuiden van onze stad. We hadden briketten in de zwart-glanzende kolenkit en luisterden via de ouderwetse…

Begin januari 2016, toen een asgrauwe en sepiakleurige hemel boven de stad hing, kennelijk uitgevaardigd door een onbekende met het misdadige doel de algehele lusteloosheid, vertwijfeling en neerslachtigheid te bevorderen dan wel tot stand te brengen, ontmoette ik hem bij het station. Hij zag er haveloos uit; een blauwe capuchon om het bleke gezicht…

"Doet u dat in Godsnaam niet, mevrouw!" waarschuwde de drogist. Geheel onwetend omtrent het te verwachten drastische effect van de kleurbehandeling had ik argeloos de zwarte haarverf op de toonbank ter afrekening aangeboden. "Het maakt u zó hard" lichtte de man nog toe en stelde ter vervanging een verpakking van een nauwelijks lichtere kleur voor…

De bus kwam tot stilstand en hield schijnbaar onnodig lang halt bij de bushalte in afwachting van een chauffeur die zijn voorganger zou vervangen. Vertrouwelijk schoof ze (een passagiere?) een stukje (een stoel?) dichter in de richting van het gangpad en vroeg ze de mevrouw aan de andere kant daarvan, die ze kende van eerdere gelegenheden: "U bent…

Op mijn kapstok ligt sinds jaar en dag een vaalwitte, gehaakte sjaal met openingen op regelmatige afstanden van elkaar die het haakpatroon kennelijk voorschreef aan de ijverige handen van mijn tante, de Eerwaarde Zuster A. Mijn sjaal is een laatste herinnering aan mijn tante en doet me steeds denken aan haar 70-jarig Kloosterfeest. De onwillige en…

Het pronkstuk van het leed draagt men pontificaal als de monstrans in de kerk in de processie van het leven, heft men in de hoogte als de hostie tijdens de consecratie en stalt men uit in de vitrine van het museum van het slachtofferschap..... In de kathedraal van het onvermogen wordt het standbeeld van het leed op een voetstuk geplaatst en aanbeden…

Soms tref ik hem aan in de bibliotheek die hem slechts schijnt te dienen als een schuilplaats en als een tweede thuis die de harde, vijandige wereld hem bieden; hij laat alles ongelezen hoewel vele levens en lotgevallen in velerlei romans eveneens getuigen van eens geleefde levens, wellicht ook zonder enige vervulling, zoals het zijne. Soms staat…

Tot voor kort zag ik mevrouw regelmatig in haar tuintje, haar mollige lichaam omhuld door een slordige jurk. Vermanend sprak ze steeds het drifige, alerte hondje toe dat tegen het tuinhek opsprong als om zijn bazin te verdedigen. Het hondje zal ik nu ook nooit meer zien. De leegte van het huisje gaapt nu de voorbijganger aan, er liggen slordig weggeworpen…

Ik had telkens een exemplaar van de lepels, vorken, messen en dessertlepels voorzien van een briefje waarop vermeld stond hoeveel van hun "edelmetalen kameraden" zich in de cassette bevonden als in de nauwgezette slagorde van een leger te velde. Op hun fragiele, sierlijke heften plakte ik een etiket en ik poetste ieder stukje elegant keukengereedschap…

Om bekende dan wel onbekende redenen is het plotseling lente in december 2015. De Burgemeester Brokxlaan in Tilburg met haar welhaast landelijk aandoende modder en plassen door de recente regenbuien strekt zich onbekommerd uit, geflankeerd door het oude Clarissenklooster, vandaag de dag dienend voor alternatieve huisvesting. In de verte doet een carillon…

Ik kwam haar ruim een jaar na mijn moeders dood tegen. Ze spoedde zich voort in haar scootmobiel, die ze tot stilstand bracht toen ze mij zag: mijn moeders jarenlange en laatste vriendin. "Ik kan niet meer lopen" verklaarde ze en inderdaad was om de kuit van het rechterbeen een stalen koker aangebracht, een van de medische kunstgrepen die het onherroepelijke…

Aapjes met wollige, gestreepte staarten, onzegbaar lief en kwetsbaar; een slang die de kop met de trillende tong tastend heft in alle richtingen boven het ineengestrengelde, lange, bonte lichaam; een leguaan: de bek verstard in een aandoenlijke "glimlach" (hij weet met zijn schubbige lichaam geen raad): de kameleon, kleurig symbool voor aanpassingsvermogen…

Het scheen me toe dat ze aan een stuk door op de toppunten van wanhoop verkeerde, als een onwillige koorddanser die voortdurend van het koord van het leven af dreigt te vallen, maar ze zweeg; zweeg voortdurend zodat haar innerlijk voor mij afgesloten bleef als een onontdekte schat in een Koningsgraf. We waren bij het glasatelier aangekomen. Ze vervormde…

Nu, op deze Kerstavond, verbeeld ik me dat we nog samen zijn, zoals in de voorgaande jaren, zoals in heel mijn voorgaande leven..... De oude eiken meubelen waren dan als door een geheimzinnig waas omfloerst, alsof ze spraken van Vader, van broer en zus en in de voorafgaande dagen had Marianne het kleine boompje opgetuigd met de lieflijke frutsels en…

Het kerstkaartje arriveerde op een van die stille en milde dagen vóór Kerstmis, voorboden van het jaarlijkse Feest, dat hoe dan ook, ondanks haar feeërieke, glorieuze en magische sfeer en uitstraling bezwaarlijk het immense leed, het wereldwijde onrecht, dat blijft floreren als hardnekkig, taai onkruid dat weerstand blijft bieden aan de zeis van de…

De zee zag ik voor het eerst bij Scheveningen. Ik was nog een kind. Plotseling toonde zij mij haar weidse, overweldigende grandeur, nadat we eerst nog ingesloten en omringd waren geweest door bebouwing en nadat we de barrière van de duinen hadden genomen. Het was op een uitstapje met mijn ouders waarbij ook de popperige, petieterige bouwwerken van…

Het woord "ondraaglijk" warrelde door mijn brein en ik had het bijna uitgesproken in een bloedhete en stampvolle trein, hardnekkig bespied door een monsterlijk dikke vent aan de andere kant van het gangpad en denkend aan mijn zeer onrustbarende en voortdurende geldnood en evenzeer onrustbarende hoestbuien die mij op de meest ongelegen momenten overvielen…

Hij kwam aanstrompelen bij de bushalte. Zijn O-benen deden een hippisch verleden veronderstellen. Schijnbaar in overeenstemming daarmee verklaarde hij: "De paarden die de haver verdienen krijgen haar niet" en hij liet me in het ongewisse of hij doelde op de miskende verdiensten van zijn echtgenote, dan wel op die van hemzelf, of misschien op de merites…

Onder de warme hemel van augustus, jouw favoriete seizoen, graasden nog de rood- en zwartbonte koeien op de weiden van Moerenburg, maar spoedig zou de nevelige mist van september hun contouren vervagen. Jouw ogen zouden ze niet meer aanschouwen. Je hield van het weelderige landschap, doorkruist door beekjes en rulle paden. Je vroeg slechts om een boeketje…

Rondom het ziekenhuis spreiden zich de asgrauwe straten met hun huizen uit, vanwaar haar bezoekers afkomstig zijn, en ik ben een van hen. Taxi's rijden af en aan voor de hoofdingang die zij aandoen als bijen de korf. De naam van oogarts Bellaars doet in de verte denken aan de benaming "Belladonna", de naam van de vloeistof die in mijn ogen gedruppeld…

Licht en schaduw vallen over een verre wereld: het is de wereld van mijn vroegste jeugd. Sommige contouren nemen duidelijker vorm aan en treden helder voor mijn geest. Veel blijft voor altijd in duisternis gehuld. Er was een kamer; er was een bont kleed met oosterse motieven. Daarop een vaas. Mintgroene stengels tekenden zich vergroot af achter het…

De kleine hond die bont door de natuur beschilderd is met bruine en zwarte vlekken op een witte ondergrond, ligt bevallig op enige afstand van zijn baas op het grasgroene veld, de voorpoten vóór zich uitgestrekt, de achterpoten haaks op zijn lichaam naast elkaar neergevleid. Zijn kameraad draagt nutteloze en werkloze uiertjes die geen doel meer dienen…

Opa stond aan zijn wieg en "kon niet denken van geluk" zoals hij verklaarde. Het lot had hem een kleinzoon geschonken. Voor zijn eigen zoon, de stamhouder, had hij de sterren van de hemel willen plukken. Maar gebleken was dat heftige onstuimigheid leefde in het innerlijk van het kind; het gooide in het halletje van het arbeidershuisje tien eieren…

Ik droeg mijn "kostbare" lading de hele lange weg naar het veilinghuis in een zorgvuldig afgesloten vak van mijn leren tas: het waren de dierbare oorbelletjes van mijn lang-overleden oma uit de nalatenschap, neergevleid op zachte watten in een doosje. Ging ik oma soms uitleveren? De man van het veilinghuis wist het niet meteen: enig overleg met…

In die tijd - ik was veertien jaar - kwam ik vaak aan bij het ouderlijk huis van mijn jeugdvriendin Lucia T. Haar moeder - een gezette matrone - bracht lange uren door achter de naaimachine, ijverig werkend aan een modieuze garderobe voor haar dochter en wij, de vriendinnen, speelden toen nog met onze Midge- en Barbie-poppen waarvoor we als het zo uitkwam…

Ik had te vroeg aangebeld aan de deur van de therapeute en moest wachten in een ruimte die bij nadere, tweede beschouwing erg kaal leek; kaler dan kaal, met in een uithoek aan de muur een klein boekenrek met een hoogst bescheiden verzameling boeken; verder nauwelijks gemeubileerd, maar wel met luxe, lederen zitmeubelen in opgewekte, vrolijke kleuren…

Het huis van de therapeute lag bijna onzichtbaar ingeklemd tussen een lingeriezaak en een computerwinkel. Ik belde aan en beklom twee trappen die leidden naar een kleine, vierkante kamer op de bovenste verdieping die lieflijk was ingericht met aan de muur Chinese prenten waarop de zwarte, geschilderde karakters een onbekende boodschap meegaven aan de…

Het armpje van de marmerachtig-bleke Christusfiguur, die, zoals de traditie gebiedt, met de lendenen omgord, tegen het ijzeren kruis hangt, is gebroken geweest en weer gelijmd. We schreven 1940. Het bombardement bedreigde de stad aan de zee en haar bevolking: in de verte donderde en raasde het. Mijn moeder was twintig jaar oud. Ver van haar ouderlijk…

Met de blauw-dooraderde handen neemt ze het tablet witte chocolade aan en stopt ze het haastig in het aandoenlijke, versleten handtasje, gekocht in een kringloopzaak, als wil ze er een wintervoorraad mee aanleggen. Diezelfde handen grijpen de mijne met een wanhoopsgebaar als ze beweert dood te willen en haar gezicht verkrampt en verkreukelt in een grimas…