Alle inzendingen van jorrit

Crisis. Als ik terugkom van mijn vakantie hoog boven de bewoonde wereld moet ik het lezen. Het gaat niet goed met mijn geliefd België. Ze hebben weer eens ruzie. Ze vechten elkaar de tent uit. Deze keer lijkt het menens. Yves, de glansrijke, bejubelde winnaar van de verkiezingen zit als een dof...

Scoren, dat is nog het leukste van een drukke dienst. Een echte patiënt gaat direct voor drie punten, als je ermee aan de loop bent gegaan, naar de Röntgen, of naar de scopiekamer mag je een punt extra in rekening brengen. En natuurlijk als iemand sterft. Dan ga je voor de volle vijf. Wij...

Hij is mooi de lul, vindt hij zelf. Stef, de oudste zoon van Cornelis, gaat scheiden. Naar, maar waar. Ik zie me nog wegrijden bij Mischa. Elke week een weekendtasje vol, totdat, nou ja totdat er niets meer mee te nemen viel wat van mij was. Mischa de bescheiden bankrekening en de spullen, ik de...

De Grote Stad. Dit moet het zijn. Hier moet het dan gebeuren. Vanaf nu zal alles anders gaan. Eindelijk vrij. Eindelijk niet langer dat ‘je moet erom denken dat’, dat ‘is je achterlicht alweer stuk?’ Dat verstikkende: ‘ben je nu al klaar met je huiswerk? Vrij, vrij, vrij. Natuurlijk,...

Charlotte zwijgt. ‘Hans?’ heeft ze gevraagd, maar haar dochter heeft haar geen antwoord gegeven. Een vraag teveel, een domme vraag eigenlijk. Ze heeft allang begrepen dat Hans het niet is, dat Hans het niet zijn kan. Te keurig, te netjes, te welopgevoed, teveel de ideale schoonzoon. Te weinig...

En dan, voor even, heb ik er genoeg van. Van alles, van de stad, de mensen, de opdringerige verkopers, de armoede, de mannen van Mak, de exorbitante rijkdom, Beyoglu, van de musea, de moskeeën en al die andere honderden bezienswaardigheden die de stad rijk is, van de bijna tweeduizend jaar lange...

Cornelis zelf heeft me uitgenodigd. Zijn oudste zoon is vijftig geworden. Ik beloof erbij te zijn. Drie dagen lang, in een groot huis ergens in het oosten. Ze zullen er allemaal zijn. Zelfs mijn nieuwe Woemi, die toch niks met de familie heeft, moet mee. Ze mekkert en ze moppert. ‘Waarom...

Nou we staan er gekleurd op. Voor 900 euro extra kan je voordringen bij ons. Fraai is dat. De directeur zegt dat we alleen efficiënt gebruik maken van de restcapaciteit, dat niemand er de dupe van hoeft te worden. Maar ja, het blijft raar. Waarom zou je ook die capaciteit alleen gunnen aan mensen...

‘Heb je het al gehoord?’ Ja, ik heb het al gehoord. Ik mis wel eens wat, laat ik de wereld even voor wat ie is, ontbijt met de vogels en de zon hier op de camping. Maar niet alles ontgaat me. Er is een jongen doodgeslagen. Zestien. Even oud als Erwin, haar jongen. Woemi is ontzet. Vaak heeft...

Vandaag wil ik het met u hebben over kaas. Een stompzinnig, dom onderwerp, zult u misschien denken. De fans van literatuur, Woemi voorop, herinneren zich misschien een prachtige novelle van de verder allang vergeten Willem Elsschot over dit onderwerp. Nou ja, dat verhaal ging meer over hoop en...

Ik heb er ineens alle tijd voor, mijn levenslange hobby: filosofie. Na dertig jaar werk is voor mij het doek gevallen. Bijna dan. Ze hebben me een regeling voorgesteld. Genoeg om een jaar van te leven. Dan is er nog het geld van Cornelis, gelukkig is het meeste nog daar, is die blitse Audi Cabrio...

Nu rij ik. En er zijn ook geen vliegjes, die zich massaal tegen de voorruit kapot vliegen. En het slapende broertje? Op de achterbank nu slechts een schilderij van een jongetje, een beetje zoetjes, een beetje nep. Maar de weg is nog net zo donker, als toen. Tante staat erop dat ze het...

Hij woont er nu ruim twee jaar, bijna drie al zowat. Boven op zolder, bij M&M. Wat heet, op zolder. Eigenlijk heeft hij niks te melken. Goed, de kamer is niet groot, maar ruim voorzien van glas en dus zonnig en licht. Er staat een keukenblokje, gewoon niks bijzonders, maar netjes en functioneel. Er...

Vastgelopen. “Het gaat vaak al om de eerste zin, het eerste woord al”, zegt Woemi me. Is het zo? Voordat ze de kans krijgt me met bijzondere eerste zinnen om het hoofd te slaan gris ik de novelle van tafel waar ze zich niet doorheen weet te worstelen en lees haar de eerste zin: “ Gustav...

'Terrasje?’ Ik heb haar al een paar dagen niet gezien, of gesproken. Het is goed zo, het is beter zo. We maken elkaar niet gelukkig. Die uitbarstingen van haar, die explosies van woede, leuk om over te schrijven, minder leuk om te ondergaan. De laatste keer stormde ze haar huis uit achter...

Ik ben verhuisd. Allemaal feliciteren ze me ermee. Zelfs de oudste zoon van Charlotte, immer kritisch en veeleisend, is positief. ‘Je kan er heel wat van maken’ zegt hij goedkeurend. Dat foeilelijke tapijt, waarvan ik dacht dat het grijs was maar dat nu bij betere bestudering eerder olijfgroen...

Woemi heeft weer eens wat nieuws. De filosofie, toe maar. Eerst was er die kamer. Opeens had ze er genoeg van, van de zusterflat, de wekelijkse feestjes in de bar, het gebruikelijke geroddel, de vuiligheid in een gedeelde keuken. Ze wilde iets anders. Iets voor zichzelf, iets met hem, het...

De zon schijnt. Dat helpt. Waarom het helpt, zelfs nu ik weet dat ik huidkanker heb gehad? Weet ik veel. Het helpt. Net zo goed als het helpt dat poes een kopje komt halen, een, twee, een poosje lijkt hij niet weg te slaan, eist hij alle aandacht op. Om dan weer zomaar te verdwijnen. “Net een...

Ik ben weer terug. Terug in mijn oude ziekenhuis, dat ik twee jaar geleden overspannen en opgebrand heb verlaten. Met een oprotpremie, een doekje voor het bloeden, dat wel. Voordat ik definitief bij Sanne introk vernietigde ik mijn diploma's en papieren. Weg, met de Dixantrommel vol hardloop,...

Natuurlijk staat hij er. Altijd dezelfde versleten joggingbroek, waaroverheen hij een kort broekje draagt, het is te idioot voor woorden. Een vaal, verkleurd roodwit jasje uit de vorige eeuw. Zijn lange, vettige haren, zijn gebit een gatenkaas. Die doordringende ogen, zeiden ze dat ook niet altijd...

Tien dagen heeft Jurgen Thomas nu niets anders gedaan dan Nicky volgen in al haar bewegingen. Tien uur, Nicky laat zich voor het eerst zien voor het raam, draagt niets meer dan een shirt en en tot de draad versleten ochtendjas, zet koffie. Niets doen, wachten op hem. Hij werkt. Nicky is geen man,...

Ze heeft Thomas gevraagd nog een keer te komen. Ze komt hem tegen in de kleine supermarkt. Nou ja mag je het wel supermarkt noemen? De enige winkel die het dorp rijk is. De makkelijkste en snelste manier om haar drankvoorraad aan te vullen. Voor de vorm koopt ze ook een brood en een niet meer...

Ik twijfel hoe ik mijn blog zal noemen. ‘Ende versaegt niet’ had ik bedacht. ‘Hallo’ reageert Woemi, ‘we leven wel in de eenentwintigste eeuw’. Zelfs Van Dale kent het niet vertelt ze me na enig googelen. ‘Dy January’ klinkt zo hopeloos. Zeker nu ik me de tweede alweer meld bij de...

‘Je krijgt toch geen buikje hè?’ Nou ja, ja, nee. Een slecht werkende alvleesklier heeft me altijd behoed voor het ergste. In de ogen van Woemi dan. En van de jongens. De dokter heeft de pillen opgehoogd. Ik slik nu de dikke. Als het bij die kleintjes was gebleven had ik er nu 12 per...

De ondergaande zon kleurt de rivier rood. Op het strandje is niemand te vinden. Mijn tante heeft me lang vastgehouden. “Kom jongen, eette ge nog es wat”. Voor mijn tante blijf ik dertien. Niet dat het eten me niet smaakt, zeker niet. Maar goed eten, dat is veel eten voor mijn tante, veel en vet...

Het is niet bepaald haar weer. Woemi hield van mooi warm zomerweer. En als ze daar was was het altijd mooi en warm zomerweer. In haar herinnering dan. En graag liet haar dan zo dromen. Zeker toen ze zo ziek was. Het is fijn om te denken dat je leven vroeger, toen je jong was en kind was, goed was....

Het gesprek met Cornelis verloopt moeizaam. Ik kan het niet laten om hem te plagen. Cornelis houdt daar niet van. Het is een man die graag serieus genomen wil worden. Een belangrijk man, ooit, vroeger. Humor heeft hij zeker, maar zelfspot nee, dat kent hij niet. ´Ik ga opruimen´ beweert hij met...

Ik kijk met Woemi naar de sterren. Het kan. Vanmiddag zag het er even somber uit. Ze was een lens kwijt en dacht die ie nog ergens in haar oog zat. Minutenlang pijnigde ik haar en onderzocht haar oog. Niks natuurlijk, gewoon kwijt. Gelukkig had ze nog een reservepaar bij zich. Zo begint het. Ik...

Ze zijn druk met behangen. Het valt ze knap tegen. De facelift van de slaapkamer waarin Cornelis en Charlotte na dertig jaar achterstallig onderhoud eindelijk in hebben toegestemd is geen sinecure. Twee zoons en een dochter hebben ze samen. En dan is er nog Woemi, de dochter van Charlotte....

Ik ben mijn computer aan het opruimen. Foto’s, muziek, e-mails, het ding is overvol, en traag. Ik worstel me door jaargangen Woemi. Jaren van verliefd zijn. Ik woonde nog bij Mischa, maar zat bijna elke avond boven. Vanuit mijn kamer had ik een prachtig uitzicht over de wei, zag de snelweg en het...