Alles samen delen

Hij is mooi de lul, vindt hij zelf. Stef, de oudste zoon van Cornelis, gaat scheiden. Naar, maar waar. Ik zie me nog wegrijden bij Mischa. Elke week een weekendtasje vol, totdat, nou ja totdat er niets meer mee te nemen viel wat van mij was. Mischa de bescheiden bankrekening en de spullen, ik de auto en de caravan, zo ongeveer ging het bij ons.

Maar bij Stef valt meer te halen. Een jaar of tien geleden riep Cornelis ze bij elkaar. Hij was oud en der dagen zat. Zou ook wel spoedig dood gaan. Het werd in ieder geval de hoogste tijd om de boel maar eens te verdelen. Stefs deel: een vakantiewoning en een stuk landbouwgrond. Natuurlijk hield Cornelis alle recht van gebruik en bewoning. Tot zijn dood, die inmiddels allang niet meer aanstaande is. Het kan verkeren.

De koopprijs? Een fractie van de werkelijke waarde natuurlijk. Bovendien heel handig in jaarlijkse porties belastingvrij geschonken door de vader aan de zoon. Want Cornelis mag dan wel streng in De Heer zijn, voor zijn centjes heeft hij altijd goed gezorgd. Tot zover geen vuiltje aan de lucht. Cornelis blijft alle lasten betalen en draagt zorg voor het onderhoud. Niet dus, maar dat is Stef een zorg. Totdat het gelazer met box 3 begint. Wat is een lap landbouwgrond waard? En een tussen een grote boerderij en villa ingeklemde verwaarloosde vakantiewoning?
Cornelis weet het en Stef volgt. Heeft geen zin om zich er druk over te maken. Dokken wordt het toch.

Nu komt het. Eerst snap ik er niet veel van. Zoals altijd is het druk en praat iedereen door elkaar.
‘Het is gewoon een groot eigenwijs zakelijk onbenul, die vader van me’ blaast Stef stoom af.
‘Hoezo dan, je advocaat heeft je toch gezegd dat dat huisje dat je van Cornelis hebt gekocht jou toekomt?’
‘Ja, daar begon hij mee. Hij was er zeker van. Dat spul kwam mij toe.’
‘En nu?’
‘Niet dus’.
‘Lekkere advocaat’, denk ik, zeker een heel goedkope. Zo vader, zo zoon tenslotte.
‘Zeggen meer mensen dat?’
‘Je denkt toch niet dat ik bij die ene advocaat gelaten heb?’ Nee, dat denk ik niet.

En Stef vertelt. De duvel en de ouwe moer heeft hij erbij gehaald. Schenkingsaktes uit de la getoverd. Kijk hier staat het: ‘zal buiten enige gemeenschap van goederen vallen’.
Ja, ik zie het, maar wie zegt me dat die aktes niet gisteren op de pc van Cornelis zijn gemaakt? Een notaris hebben ze nooit gezien in ieder geval.
‘Hoeft ook niet’. Stef weet er nu alles van, hij zal wel gelijk hebben.
‘Maar goed, het grootste bedrag is toch gewoon de waardevermeerdering van De Hut?’
‘Ja’.
‘En dus?’
‘En dus heb ik straks geen nagel om aan m’n kont te krabben, alleen een zooitje ouwe bakstenen en een waardeloos stuk grond’.
‘En rest is voor haar?’
‘Ja’.

Ik heb met hem te doen. Hij is net te laat. De notarissen willen dat het anders gaat in de toekomst. De kamer aarzelt, ik heb het gelezen. Maar het is niet om dat geld. Ik ken Cornelis. Die heeft ergens nog wel een niet door de kredietcrisis aangetast pakket aandelen liggen ofzo waarmee hij zijn zoon uit de brand kan helpen. Zie hem nog niet zo gauw in een caravan zitten.

Je kan er trouwens heel gelukkig zijn, in een caravan. Met Woemi.
Ik twijfel welk fotootje van haar ik in het lijstje op m’n bureau zal doen. Zo doe je dat met doden. Die tegen dat stuk muur uit Berlijn misschien. Ik blijf niet dromen.
Ja, ik doe die tegen de muur. Die is tenslotte ook ooit zomaar gevallen. Omdat mensen bleven dromen.