Alle inzendingen van jorrit

Boos is ze, zeg maar gerust woedend. De tante van Woemi. Op mij. Uitroeptekens en een groot lettertype onderstrepen haar boosheid, bewijzen haar gelijk. Ik heb het gewaagd om een van mijn verhalen aan de webmaster van een historische site aan te bieden. De schok is groot nu ze dat ontdekt...

Ik ben laat. Te laat. Maar als ik ‘m stevig intrap valt de schade nog te overzien. Vlak voor Alkmaar: file. Ik vlieg er bijna bovenop. Het staat muurvast. Een auto en twee busjes zijn boven op elkaar geklapt. Gelukkig alleen maar blik zo te zien. Ik zie jonge binken staan. Nonchalant, niet onder...

Ik ben helemaal in de klassiek. Dan weer alle pianosonates van Beethoven. Richter, fantastisch. Verder met de opera’s van Puccini, ik weet niet eens welke uitvoering ik beluister. Het Kruidvat, goed en goedkoop. De buren hebben een andere mening. Maar op de fiets ben ik vrij. De mp3 gaat helemaal...

Charlotte leest voor. Niet uit de bijbel, dat is voor Cornelis, aan tafel, zo wil de traditie. Charlotte leest later, als ze de tafel is afgeruimd, als er koffie is voor de meesten, en voor de enkele gelukkige die niet hoeft te rijden nog een laatste glas. Het is als altijd een wat kinderlijk...

Het is voorbij. Charlotte inspecteert nog een keer de kamer die haar dochter heeft achtergegelaten. Erg schoon is het niet. De koelkast, nu al muf ruikend en de gordijnen in een onmogelijke kleur groen laat ze achter. Die gordijnen, Woemi heeft ze nog geërfd van de vorige bewoner. En die misschien...

Ik heb een verjaardag. Lastig, want er is ook voetbal. Ajax-Feyenoord, het gaat wel helemaal nergens meer over, de landstitel is alweer buiten bereik, maar goed. Woemi vindt het maar idioot en belachelijk dat ik er een punt van maak. Ach, ze kan niet in alles op ons mannen lijken. Anneke weet...

Dat het sjiek zou worden wisten we. Tenue de ville, lieve help. Woemi in een mantelpakje, dat kan je haar niet aandoen. Thuis loopt ze het liefst in een aftandse jogging. Gelukkig mag een nette jurk ook leest ze. Woemi verzint een creatie, die ze wijselijk niet van te voren aan mij laat zien. Een...

Verdomd, dat lijken wel de zoons van. Ik kijk naar de foto in het Volkskrant magazine. Allemaal mannen van staal, ja dat moeten wel de zoons zijn van. Ik lees de naam: Kieftenbeld. Nee, zegt me niks, het is ook te lang geleden. Maar als ik het artikel lees verdwijnt de twijfel: de oren, ja de...

Daar is de brug weer. Gisteren heen, vandaag weer terug. Een eindeloze stoet vrachtwagens wurmt zich eroverheen. Als je in de auto zit moet je voorzichtig zijn. De brug, zo mooi en machtig als hij lijkt, is eigenlijk te klein en te smal voor deze tijd. Misschien slopen ze hem nog wel eens....

Er gaat een gerucht door de trein. Hoe het ontstaat, hoe het, ondanks de hermetisch afgesloten wagons toch zich verspreid: niemand weet het. Maar ineens is het daar, komt het met de koude wind die door de spleten van de goederenwagon waait mee naar binnen, besmet eerst het asociale gezin waarmee ze...

Het lijkt een mooi baantje. Teamleider worden op de acute afdeling. Zes bedjes, of zijn het er acht? , een mannetje of vijftien personeel. Nou ja, vrouwtjes dan. Maakt niet uit, het is een leuke afdeling, niet moeilijk, niet te groot, niet te vaak ziek, sociaal, zonder klitterig en in zichzelf...

'Wat ben je aan het lezen?' wil de kleine zanger weten. Napoleon in Egypte. Zegt hem niks, net zoveel niks als Pinksteren hem niks zegt. Ja, dat we dan met de hele familie op pad gaan en leuke dingen doen. En vooral niet doen. Want voordat negentien man op pad zijn is de dag zowat al om. Zelfs...

We gaan fietsen. Zoals altijd heeft Mischa het aanrecht volgebouwd met broodjes, fruit en lekkere dingen voor onderweg. 'Maar we zijn maar twee' zeg ik, totaal overbodig natuurlijk. Ze kan ook tellen. Koffie in een grote kan met voor erbij pecanbroodjes, drie boterhammen torenhoog belegd met...

Anneke laat haar vakantiefoto's zien. Dat gaat natuurlijk digitaal. Ze heeft haar fototoestel aangesloten aan mijn tv, waarna we 378 kiekjes te zien krijgen. Voor een selectie is nog geen tijd. Die tijd zal wel nooit komen. Over een paar jaar wordt het gissen naar wat en wanneer. Zijn de foto's...

Ik meld me bij Charlotte en Cornelis. Bellen kan ook, dat doe ik geregeld, maar dan krijg je het stereotiepe 'z'n gangetje' ten antwoord als je vraagt hoe het gaat. Z'n gangetje, ja, maar dat gangetje wordt wel steeds trager en moeizamer. Charlotte vliegt allang niet meer door het huis. Na de...

Tiel. Toen ik er de laatste keer was was het zomer. Ik wilde Woemi de Waal laten zien, de boten op de rivier die daar zo mooi traag door oneindig laagland meandert. Dat is een gedicht. ‘Dat hoef je mij niet te vertellen’ bijt ze me toe. Woemi is moe, het is ver, weer eens te ver, het is warm...

Van PloegZendow zijn ze er. Een bus, misschien wel twee hebben ze uitgebraakt. Er zitten een paar flinke talentjes tussen. Met hun kattenruggen diepgebogen maken ze de binnenbaan onveilig. En de rest blokkeert de ruimte ernaast. Je kan geen fatsoenlijk baantje rijden. Want die uit Alphen aan de...

Woemi is er mooi klaar mee. Als ze thuiskomt zit de jongen op de bank. Niks bijzonders. Nu hij gestopt is met zijn studie zit hij wel vaker op de bank. Te vaak misschien. Werken bij de Coop, achter de computer, hangen voor de tv, af en toe naar een vriend of de disco, dat is nu zo'n beetje zijn...

'We waren gezworen kameraden' Charlotte vertelt. En, naarmate ze verder in het verleden afdaalt, steeds gedetailleerder, steeds coherenter, steeds enthousiaster en levendiger ook. Alsof het gisteren allemaal gebeurd is. En niet zeventig jaar geleden. Toen. Voor de oorlog. In het grote huis van...

Normaal kan ik er geen genoeg van krijgen. Lezingen over razendsnelle levensreddende interventies, gelardeerd met bloederige plaatjes. Je kan er wat van leren. Tenslotte is het mijn werk, levens redden, mensen bevrijden uit de klauwen van de dood. Vaker is het gewoon een fabriek van narigheid en...

Ik zwem elke dag. Nou ja, bijna elke dag. Het liefst in zee. Dat is van de caravan af toch een goed tien kilometer trappen. daar heb je niet altijd zin an. Als ik in de nachtdienst zit bijvoorbeeld. Dan is er nog het zwembad. Onverwarmd en dus ijskoud in het voorjaar, overvol op een warme zomerdag....

En weer is het zaterdag. En weer kan ik niet wandelen. Niet werken, niet fietsen, niet sporten, niets. Sinds die noodlottige derde oktober is mijn narcistische koninkrijk, zoals Woemi het boos eens genoemd heeft, ingekrompen tot haar huis, de Dekamarkt en – stiekem, want eigenlijk heeft de...

Ik ben moe. En als ik moe ben is het voor Woemi nog erger. Maar het moet gezegd, ze heeft zich geweerd als een tijger. Zoals toen we voor het laatst weer stijl omhoog moesten. Ze kankert en godvert, klaagt: ‘Het is niet eerlijk', en begint langzaam maar stug klimmend aan de grote finale van een...

We krijgen betaald parkeren. Voor personeel wel te verstaan, elke bezoeker betaalt al een leuke eigen bijdrage om zijn auto kwijt te kunnen. Dat is gewoon vinden we. Als je met de bus of de taxi komt moet je ook betalen. En bakstenen kosten geld. Ons terrein is laatst met zo'n dertig plaatsen...

Charlotte krijgt een nieuwe heup. Zelf is ze vol vertrouwen. 'Als het is geweest loop je weer als een kievit’ hebben ze haar verteld. En kan ze weer fietsen, en autorijden. Nu is ze aan huis gekluisterd. De rolstoel die ik met haar heb gehaald blijft onaangeroerd in de schuur. Ze loopt met twee...

Zesentwintig graden en eentiende is ze. Een absoluut record, niet met het leven verenigbaar eigenlijk. Maar ze heeft de val tegen de keukendeur overleefd. Urenlang heeft ze er gelegen, spaarzaam gekleed. Verward, uitgedroogd en onderkoeld komt ze bij ons binnen. We geven haar geen cent. Ik heb er...

De nacht duurt lang. Gelukkig heeft Woemi een film. Femke blijft ook, en dan is er nog een Karina of zo. De film, er is toch genoeg seks en geweld in, verfilming van een wereldberoemde trilogie, kan niet echt boeien. Mannen spelen er een macabere hoofdrol. Ze moorden verkrachten, geen vrouw is voor...

Feestje Woemi houdt wel van een feestje. Eten, drinken, dansen en veel kletsen, dan is ze in haar element. Opgetogen laat ze me de uitnodiging zien. Ik kijk. De caravan staat net. Maar ik heb nog geen tijd om te genieten. Na zo’n hele winter vind zelfs ik dat er even gesopt en geboend moet...

Ergens houdt het op. Ik vind op zijn kamer een fotoboek dat Cornelis aan het maken was voor een van zijn kroost. Jaarboeken noemde hij ze, volgeplakt met alle kiekjes van verjaardagen en partijen waarbij hij ook bij was. Etende en drinkende mensen, slechte, onduidelijke foto’s vaak, met halve...

Ongelofelijk. Ze heeft het voor elkaar. Waar de meeste tachtigplussers nooit meer uitkomen, het verzorgingshuis, daar is Charlotte nu uit. Gewoon weer naar huis. We hebben geluld als brugman. We hebben hemel en aarde bewogen, we hebben van alles verzonnen om uitstel te krijgen, vakantie, drukte,...