LIndaPInda
Feestje
Woemi houdt wel van een feestje. Eten, drinken, dansen en veel kletsen, dan is ze in haar element. Opgetogen laat ze me de uitnodiging zien. Ik kijk. De caravan staat net. Maar ik heb nog geen tijd om te genieten. Na zo’n hele winter vind zelfs ik dat er even gesopt en geboend moet worden. Dan moeten kleren en Mundvorrat nog op z’n plek. De door het kleine ritje kapot gegane bierglazen vervangen. M’n fiets moet nog gehaald.
Maar dan: stilte, vogeltjes, een biertje, de ondergaande zon. Woemi vindt het nu al gesneeën. Dat soppen en boenen, dat is haar ding niet. Ze zit met haar benen opgetrokken onder haar kont op de bank.
‘Een trouwerij’ zegt ze. Ja, dat zie ik zelf ook wel. Vorige week was het nog de begrafenis van een verre oom, dit weekend een verjaardag, volgende maand iets in black tie. Toe maar, waar moet ik die rommel nu weer vandaan halen. En betalen.
‘Tenminste iets wat we gemeen hebben’ lacht ze vals. ‘Geen vinger om onze gat mee schoon te krabben’.
‘Nou zo kan ie wel weer’ protesteer ik hevig, ‘wanneer word je nu eens vrouw?’
‘Als je eindelijk dat bed eens opgemaakt hebt mag ik hopen’ riposteert ze snedig. De caravan inwijden noemt ze dat. Sommige vrouwen krijgen er ook nooit genoeg van.
Zorgvuldig leg ik mijn kleren in de piepkleine kastjes. Links de handdoeken, dan de shirts en singlets, een mandje met onderbroeken en sokken, een enkele trui en heel veel shorts. Morgen wordt het tweeëntwintig tenslotte. Zeggen ze.
‘Hoe moet je eigenlijk?’ vraag ik. Voor eerste dagen hier heb ik nu alleen nog maar campingsmoking.
‘Come as you are’ zeggen ze. Woemi grijpt bij zoiets meteen in de ouwe doos. The Stones, Roxy Music, Joplin, The Doors, dan zitten we midden in haar wilde jaren. Toen ze nog vriendjes uitzocht op haarlengte, en niet op buikomvang. Toen ze zelf nog rookte en haar droeg tot ver over haar schouders. Toen ze nog een tapijtjasje had en een spijkerbroek met waanzinnig wijde pijpen. Toen de jongen er nog niet was. Toen.
‘Ze weten niet wat ze zeggen’ lach ik. Ik zie mezelf al in jogging en fleece en Woemi in een floddertje uit de jaren jong acte de présence geven. Woemi raadt mijn gedachten.
‘Nee, niet in korte broek met te verwassen te klein geworden T-shirt‘ zegt ze beslist.
‘Je zal voor het einde van de week toch nog even langs huis moeten’. Nou goed, dat begrijp ik zelf ook wel. Dat jaren zeventig niemendalletje blijft ook heus wel in kast hangen. Heupen en buikje laten het niet meer toe.
Ik kijk wat beter naar de foto. Ze hebben al een kind. Moeder en kind zijn close, vader staat er een beetje buiten. Zo gaan die dingen.
‘Maar hij hoort er beslist bij, dat wel’ stelt Woemi vast met haar kennersblik. Volgens mij heeft ze gesmokkeld. Dagelijks neuzelt ze op Hyves, Facebook en nu ze een I-pad heeft twittert ze er ook lustig op los. Ja, Woemi gaat met haar tijd mee.
Zij wel. Tussen mijn Bach en Beethoven heeft ze nog iets gevonden. Lou Reed. De caravan vult zich met muziek.
Just a perfect day
Drink Sangria in the park
And then later, when it gets dark
We go home
Oh it's such a perfect day
I'm glad I spent it with you
Woemi drukt zich verliefd tegen me aan. Het sopdoekje is ineens nergens meer te vinden. Het kan ook wel op een onopgemaakt bed, ze is niet zo moeilijk.
‘En, wanneer gaan wij trouwen?’ wil ze weten.
‘Ik heb wel zin een feestje’ antwoord ik. Een beetje muziek, een beetje dansen, wat roken en drinken, samen, met anderen.
‘Leuk toch’ zegt ze.
‘Ja, leuk’ zeg ik. Haar benen, dat feest, de vogels, de caravan en zelfs die black tie. Gewoon alles.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: feest
Woemi
208
Geef je reactie op deze inzending: