Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Naar huis

Ongelofelijk. Ze heeft het voor elkaar. Waar de meeste tachtigplussers nooit meer uitkomen, het verzorgingshuis, daar is Charlotte nu uit. Gewoon weer naar huis. We hebben geluld als brugman. We hebben hemel en aarde bewogen, we hebben van alles verzonnen om uitstel te krijgen, vakantie, drukte, ziekte, gedoe met geld en wat al niet, maar uiteindelijk zijn we bezweken.
We, de kinderen, ik, Woemi ook. Cornelis was nog niet onder de zoden of het gelazer begon. Ze had haar plicht gedaan en kon wel weer gaan. Vond ze zelf.
'Dacht het niet' Vreemde ogen dwingen, en ik voer mijn argumenten aan. Hier heeft ze haar verzorging, hier heeft ze haar natje en haar droogje, hier hoeft ze maar een belletje te geven en het wordt geregeld voor haar. En dan zijn er nog de dingen die ik niet tegen haar zeg: hier is het makkelijker zoeken naar de dingen die kwijt zijn, hier kan ze deur wel de hele dag open laten staan, hier houden ze een oogje in het zeil.
'Ze heeft verdomme de grootste kamer in heel Haarlem en omstreken' Dochter Anneke kan het niet bevatten. Wat moet Charlotte in haar eentje in dat grote huis?
Maar het front breekt. Anneke, ik, we zijn bereid om ver te gaan in onze pogingen haar in het verzorgingshuis te houden. Een leugentje om bestwil, schuiven met data, we doen van alles. Maar de mannen tonen zich minder standvastig.
'Ze heeft gehuild' zegt er een. Gehuild? Ik geloof er geen snars van, ze heeft geen traan gelaten toen Cornelis dood was na meer dan vijftig jaar huwelijk en nu zou ze wel huilen omdat ze niet naar huis kan?
Naar huis, naar huis, naar huis. Het wordt een soort mantra waarmee ze elke bezoeker iedere keer weer opnieuw bespringt, dat me achtervolgt, me soms wakker houdt. Zelf heb ik geen huis meer. ik heb een caravan, een tweekamerflat, slaap bij Woemi of vlucht juist naar Brabant, waar Charlotte nog een huisje heeft.
Zelf komt ze er niet meer, het is ook zwaar in verval.
maar verkopen? No way, natuurlijk. Alles moet blijven zoals het was.

Woemi loopt over naar het zachte kamp.
'Als ze dat nu graag wil, het is haar leven' zegt ze.
'Maar onze zorg' Woemi haalt haar schouders op. Die zorg, ach misschien heeft ze daar wel gewoon een beetje recht op. En er zijn er genoeg die een handje kunnen helpen. goed, Anneke doet veel, doet verreweg het meeste, maar schoonzus laat zich ook niet onbetuigd. Elke ochtend wipt ze even binnen voor snelle bak koffie voordat de winkel geopend wordt. Ze verzorgt de boodschappen, en sleept Charlotte mee naar eten en kinderverjaardag. Een zoonlief zorgt voor het geld, oudste kleinzoon doet het gras,. Nou ja, zo eens in de maand, als hij zin heeft. Ook Woemi ontfermt zich een beetje over haar. Ze neemt haar mee om te eten, naar de kapper, dat soort kleine dingen.
Tijdens de verhuizing wordt Charlotte veilig ondergebracht bij haar bijna net zo oude broertje. vanaf de vide zie ik de twee afscheid nemen van het personeel in de hal. Charlotte staat recht, rechter dan ze ooit gedaan heeft, geeft taart en een enveloppe met inhoud. Ze straalt. Dit is haar moment. Broertje zegt wta vriendelijke en beleefde dingen. Ook hij heeft haar niet weten vermurwen. dan gaat de beuk erin. als ze tegen de afgesproken tijd thuis komt zijn we nog lang niet klaar. Meteen neemt ze het commando over. Die boekenkast tien centimeter opzij, dit schilderij hing niet hier maar daar, die glazen staan ook al verkeerd.
Alleen Anneke, die heeft het makkelijk. Ze sorteert boven kleren, er is genoeg voor Polen of Roemenië. Of de sloot. En Charlotte kan niet overal zijn.

Ze heeft nog geen telefoon. Stom, dat zou ik doen. Te laat geregeld. Na een dagje Brabant, ook daar is er gras dat gemaaid moet worden. wip ik toch nog maar even aan. Kijken of alles goed gaat. Ze is druk. Dit hier, dat daar. Ze legt een lijstje vermissingen voor. Waar is die foto? Waar is die stoel? Tja. Een klein beetje opruimen kon geen kwaad. Ik geef er maar een draai aan.
We drinken koffie in de tuin. Ze geniet.
'Hier was het me om te doen' zegt ze.

Ze vraagt hoe het was in Brabant. ik aarzel. Behalve het gras, de noten die geraapt zijn was er ook de makelaar. Het moet verkocht worden hebben de kinderen beslist. Er komt geen hond meer, het staat te verpauperen, het is meer last dan een lust.
Een leuk vakantiehuisje, ook al jaar en dag in bezit van de familie.
Dan vertel ik dat een buurvrouw, alleen wonend in een grote boerderij, het wil kopen. Even is Charlotte stil. Dan zegt ze: 'dan kunnen haar kleinkinderen schommelen en in het speeltoestel in de tuin' Die van haar zijn er nu echt te groot en te oud voor. Woedend was ze toen ik haar voorstelde de verrotte boel weg te halen.
Ze sluit haar ogen, ze ziet kinderen spelen, hoort de heldere stemmen in de tuin. Ze is thuis.
Ze zal er nooit meer weggaan, zegt ze zelf. Ik denk dat ze gelijk krijgt.

Schrijver: jorrit, 17 september 2011


Geplaatst in de categorie: verhuizen

3.6 met 5 stemmen 843



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
jorrit
Datum:
18 september 2011
Email:
jorrit3hotmail.com
Charlotte heeft na enig heen en weer gedoe genoeg puntjes gekregen om te blijven.. maar ze wil he, en ze wil, en als zij wat wil.. kan zelfs Woemi niet tegen haar op!
wordt vervolgd..
Naam:
Han Messie
Datum:
17 september 2011
Email:
hmessielive.nl
Een verhaal. dat zelden zo zal verlopen, maar wel duidelijk toont hoe zogenaamd "afgedane en oude" mensen toch nog met hun eigen wil heel wat gedaan kunnen krijgen.
Naam:
kees niesse
Datum:
17 september 2011
Email:
c.h.niessekpnplanet.nl
Goed verhaal en flink van Charlotte dat ze afstand wil doen van zorg en huisvesting, maar dan wel afhankelijk is van thuiszorg, in dit geval van familie. Toch vraag ik mij af met welke indicatie ze is opgenomen in het verzorgingshuis.
Graag gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)