Alle inzendingen over werk

Ik kreeg ze via een sms door, inclusief adres en telefoonnummer. Maandag aanstaande begin ik huis te houden bij mensen die dat zelf niet meer kunnen. Opvallend is dat er geen 06-nummers bij zijn, oudere lieden houden blijkbaar vast aan wat eens was. Zelf heb ik twee jaar geleden de vaste telefoon de deur uit gedaan, het scheelde mij handen vol met geld…

Ik sta aan de wieg van mijn graf, drie decades werkte ik aan mijn oude dag. Zorgenloos, dacht ik, als het eenmaal zover is dat ik niet meer werk, niets meer werkt, dan is er nog iets om op terug te vallen. Minimum lijden, de alom door krijtstrepenpakken bewierookte marktwerking zadelt senior op met een karig salaris, z'n eerste en laatste loonstrookje…

Min-max, 24-32 uur per week, minimum loon, opgebouwd telt niet meer, behalve als je terug keert van een zomerreces als minister, krijg je er zomaar 30 procent bij. Twee weken geleden las ik een advertentie in De Posthoorn, Meavita zat verlegen om huishoudelijke hulpen. Ik had geen inkomen, geen kapitaal en ook geen appeltje voor de dorst, maar wel…

Elke dag behalve op zondag en maandag komt de postbode langs de deur. Ook al is het beeld wat veranderd maar honden blaffen nog steeds als hij of zij er aan komt. Ik denk dat wij het als gewoon beschouwen, dat er elke dag post wordt gebracht. Daarom ben ik helemaal vergeten dat het best een zwaar beroep is. Het mag stormen en regenen of een zon…

Om precies te zijn, 16.00 uur, dan verkoop ik mijn huid duur, ik krijg te horen wat er van mij verwacht wordt. Ik heb al een colbert, gekregen van medelevende medemensen, een riem gekocht om mijn broek op te houden, een overhemd ligt op de strijktafel. Tsja, je moet wat, om te overleven. Daarom zie ik er morgen niet uit, neem mij dat maar eens…

Ik heb vandaag gesolliciteerd, bij de Shell, en ik ben aangenomen zowaar. Een contract binnengesleept, gedurende 5 weken ben ik 2 uur per dag (avond) actief, ik mag hun zooi opruimen. Mijn entree was overweldigend, veel glas en licht, een imponerende balie met machtsvertoon, neemt u daar plaats in afwachting van een maatpak, grote plasma-schermen…

Tristan, Simon en Foppe. Zij werden altijd in één adem genoemd. Binnen het betrekkelijk grote kantoor waar zij emplooi hebben gevonden, weet eigenlijk niemand waarom. Eigenlijk iederéén. Op een aantal personen na. Deze mensen, mannen en vrouwen, wisten van zowel de hoed als de rand. Waren op de hoogte van precies alles. Het was 1990. Nazomer. De…

Geloof me, een bijstandsuitkering is het laatste dat je wilt hebben, papieren links, paperassen rechts, oh u heeft een eigen woning, ja, dat maakt het er niet makkelijker op. In dat grote gebouw, ruim voorzien van ongemakken, ongenaakbaar zitten dienders van de overheid je bij voorbaat met een scheef oog aan te kijken. En dan denk ik, godverdomme…

De afgelopen weken was ik met vakantie. Een echte nietsdoen vakantie was het. Met veel zon, terrassen en boeken. Zo af en toe heb ik dat echt nodig. Maar als ik weer thuis kom, vraag ik me altijd af waarom ik dat gevoel van ontspanning niet vast kan houden. Nou ja, eigenlijk weet ik het wel: zodra ik thuis ben moeten er weer dingen geregeld worden…

Het is alweer verschrikkelijk lang geleden, maar ik kan het me nog goed herinneren: de wekelijks terugkerende vraag van mijn moeder: morgen komt de werkster, wil je vanavond je kamer opruimen, want morgen komt de werkster en dan kan ze jouw kamer ook doen. Het was meer een opdracht dan een vraag, maar goed. Ik was destijds nogal obstinaat, dus ik…

Hoezo een dorre boel in medialand? Wegens zwangerschap van de huidige collega is de redactie van het Vakblad voor de Bloemisterij – dat ernaar streeft om telers van bloemen en planten op de hoogte te houden van alle ontwikkelingen in het vakgebied - op zoek naar een webredacteur. Zou het een baan zijn met doorgroeimogelijkheden? Het betreft in elk…

De maandag is een verschrikkelijke dag die nooit verandert, tenminste dat vind ik. Van alle werkdagen in de week is deze dag nog het meest zichzelf gebleven. Leggen we alle weekdagen onder het vergrootglas, blijkt dat de zondag zich in de loop der jaren verkocht heeft aan de koopzondagen. Vroeger was de zondag zo’n lange, lege, saaie dag waar je…

Mooi woord, rolmodel, voldoen aan wat er van je wordt verwacht, jij mag er zijn, maar dan ook niet meer dan dat. Opzitten, pootjes geven, thee met koekjes als de kinderen thuis komen van school, het eten staat klaar en de was is gedaan, stomend hangen sokken en ondergoed te drogen. Het enige verweer dat jij hebt is, dat je er werk van wil maken…

Samen met duizenden anderen stond Sam in de file, stapvoets op weg naar zijn werk. Het had geregend en de ontwakende dag beloofde grijs en triest te worden. Toch waren deze omstandigheden geen barometer voor Sam. Hij zat ontspannen achter zijn stuur te neuriën en zocht niet naar trucjes zoals wisselen van baanvak om toch maar sneller vooruit te komen…

De brievenbus kleppert. Post van TNT Post zelf: 'enthousiaste postbezorgers gezocht'... Besmuikt lachje. Waarom zouden postbodes, zoals ik ze heel ouderwets blijf noemen, enthousiast moeten zijn? Maakt dat ze tot betere bezorgers? En tegen wie moeten ze dan enthousiast doen; ze werken toch in hun eentje? Dan de functie-eisen. De ideale postbode…

Een gemiddelde arbeidscarrière in Nederland ziet er al een halve eeuw hetzelfde uit. Je begint met wat tijdelijke contracten en een krap salaris, ligt er bij elke reorganisatie als eerste uit en geen vakbond die daar om maalt. Na een paar jaar is iemand zo gek om je een vast contract te geven, en ineens beginnen de zekerheden binnen te stromen. De secundaire…

Overpeinzingen van een invaljuf....vers van de Pabo. De 1e klus De leerkracht van groep 7/8 was vanmorgen wel naar school gekomen, hoewel zijn schoonvader vannacht overleden was. Zijn reden: de musical volgende week. Zo vlak voor de zomervakantie een dag niet op school verschijnen kon echt niet, vond hij. De directeur dacht er duidelijk anders…

Het lijkt er op dat de dreigende ambtenarenstakingen van de baan zijn. Onze rotzooi wordt gewoon weer door huisvuilambtenaren opgehaald en als er brand is komen brandweerambtenaren blussen. Alleen bij de belastingdienst sputteren ze nog tegen, ach ja, die moeten erg wennen, het was altijd némen en nu moeten ze ineens gaan géven: zorgtoeslag, huurtoeslag…

Pfffff geen zin meer...het is weer zover...instort-uur is aangebroken. Van gekkigheid, of hoe schrijf je dit woord, weet ik niet meer hoe ik moet zitten, ik heb al op tig verschillende manieren op die stoel van me gezeten: met opgetrokken knieën. wijdbeens, benen gekruist, benen over elkaar heen. Alle meest mogelijke standjes uitgeprobeerd totdat ik…

…Tssssssj-ptts… meteen barstte de harde bulderende lach van een krachtige bas-bariton stem los. …Ptts-tsssssjj… de lach bulderde onbedaarlijk door en er mengde zich een sopraanachtige, hinnikende en gierende lach van een jongen tussen. Toni junior, wiens vader eigenaar was van één van de twee dorpssmidsen, schudde wild met zijn hoofd. Hij trok zijn…

Ik kijk even in mijn glazen bol, wat me vandaag allemaal kan overkomen. Oei, binnen blijven dus, in ieder geval vanmiddag niet naar buiten das niet handig. Terwijl ik mijn lange nagels pimpelpaars lakt strijkt mijn zwarte kater zich langs mijn jurk. Theodorus heeft honger. Ik vul zijn voerbak bij en rek me uit. Ik doe mijn oorbellen in, beschilder…

Hoog tijd werd het dat iemand het voor ons opnam! De Amerikaanse professor Eric Abrahamsson van de prestigieuze Columbia Business School heeft een wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de staat van het bureau en diens eigenaar. Zijn bevindingen druisen in tegen algemeen heersende opvattingen over het onderwerp, maar zijn een verademing voor al wie…

Geweldig wat je allemaal meemaakt als je in een partycentrum werkt. 'Gast is koning' en dat blijkt. Van alle rangen en standen komen ze aan. Na 1 werkdag heb je al genoeg stof om een boek te kunnen schrijven. Met mijn collega's maken we het alle mensen naar hun zin en al zijn we met weinigen, tot na toe gaat dat prima. Gister nog, kwamen er mensen…

Mijn muurtje waar ik mee bezig was, is niet zo mooi geworden, vanwege de oorspronkelijke bouwstaat, die verstopt was onder diverse lagen behang. Dapper heb ik alle behang verwijderd en het muurtje toch een kleurtje gegeven, maar helaas! Er moet iets anders gebeuren. Nu ben ik dus met laminaat bezig. Vreemd mens ben ik af en toe! Dit komt allemaal…

De eerste keer dat ik het woord advocaat heb meegekregen, was toen ik een jaar of acht was en ik mijn oma er één hoorde bestellen. Vervolgens zag ik haar aan een glaasje met geel spul lurken. Ze kon onwijs genieten van haar advocaatje. Moet in dezelfde tijd geweest zijn, dat ik op school een liedje leerde: “Advocaatje leef je nog, i-a dee-a”. Heel vreemd…

Vandaag fietste ik naar kantoor, ja u leest het goed, ik ben bijna 62 jaar en ik ga nog naar kantoor. Nou vooruit, niet elke dag, ik werk alleen op dinsdag en woensdag, want ik ben een deeltijdvutter. Maar als ik half juni neer strijk op een Franse camping, dan kom ik allemaal fulltimevutters tegen. Die kijken mij dan meewarig aan: “Zo, werk jij nog…

Dit wordt geen noodkreet, maar een oproep. Al zou deze hartenkreet met gemak voor een noodkreet kunnen doorgaan. Arbeidsgehandicapten; helaas ben ik door een ernstige ziekte behorend tot die categorie. Niet als gevolg van de ziekte zelf, die heb ik overwonnen, maar als voortvloeisel van een bijna twee etmalen durend coma. Met het operatief uitschakelen…

‘Met veel ballen graag!’ klinkt het uit 20 monden tussen 12 en half 1 ’s middags in de eetzaal. Nee, soep zonder ballen is eigenlijk geen soep. Dus ach, wat haalt het uit, dan gooien we er toch nog een paar pondjes gehakt door iedere dag! Zij blij, dus wij ook blij. Zo gaat het en zo hoort het ook in het verpleeghuis. Na zeven weken vakantiewerk…

Mochten huizen praten... dan werd ik nu dagelijks tientallen keren vriendelijk toegeroepen door woningen die voor een overgroot deel door mijn handen werden gebouwd. Door gebouwen die mijn ziel in zich meedragen en waar ik met véél liefde voor de stiel prachtige creaties tot leven bracht. Steen na steen werd mij steeds weer de gunst verleend om dromen…

Als het grint van de oprit onder mijn voetstappen protesteert, ontwaakt een kat uit zijn middagdutje. Verschrikt schiet hij weg in de struiken. De grote hond blijft liggen waar hij ligt. Aangezien dat pal naast de voordeur is waar ik aan wil bellen en ik het beest zacht hoor grommen, knerpt het grint ineens niet meer zo enthousiast. Omzichtig nader…