Jan Klaassen
Donderdagmiddag 15.00 uur, tijd voor de eindejaars poppenkastvoorstelling.
Vol verwachting liep Katrijn achter Jan Klaassen aan. Natuurlijk zou het deze keer weer een goede beoordeling worden. Dit jaar was immers een extreem zwaar jaar geweest. Ze had zich het snot voor de neus gewerkt en haar nek moeten uitsteken voor klussen die in feite niet eens tot haar takenpakket behoorden. Dus die bovenmatige beoordeling zou wel snor zitten. Nu ze ook nog eens de afgelopen twee jaren een meer dan gemiddelde beoordeling had gehad zou het dit jaar ‘sans problème’ zeker moeten lukken.
Bovendien had Jan – duidelijk druk geweest met het bespelen van de trompet - zich de maanden januari tot en met augustus nauwelijks laten zien. In feite dus een beoordeling over twee magere maanden. Een gemiddelde proeftijd duurt langer.
Afijn het doek van de poppenkast werd opgehaald en de voorstelling kon beginnen. Haar grote voorbeeld nam schuin tegenover haar plaats aan de veel te grote vergadertafel voor hun tweetjes. Of ze een bekertje koffie wilde. Dat was nog eens een goed idee. Dan plichtmatig en vanzelfsprekend eerst eventjes babbelen over zijn functioneren. ‘Stront voorop’, heet dat in de volksmond beneden de rivieren. Jan had maar liefst 97 ongelezen mailtjes in zijn mailbox. En hij had wel anderhalf uur per werknemer nodig gehad om een beoordeling op papier te krijgen. Toe maar. Dat is nog eens doorbikkelen.
Jan Klaassen duwde Katrijn trots zijn stukje proza onder haar neus. Tevreden over zijn ‘bereikte’ resultaat kreeg ze zelfs de gelegenheid het rustig door te lezen. “Neem er gerust alle tijd voor hoor.”
“… Als blijk van waardering voor je extra inspanningen ... heb je alle gemaakte afspraken gehaald… een standaard beoordeling…”
Jan keek op zijn klokje. Tijd voor de kerstborrel van 16.00 uur. Ja toch?
Katrijn ging tóch altijd mee; plichtsgetrouw als ze was.
Behalve deze donderdag. Eén poppenkastvoorstelling per dag is voldoende.
Het velourse doek van het poppentheater viel dicht, maar dit keer klonk er geen applaus.
Ondanks het feit dat poppenkastvoorstellingen met Jan Klaassen als hoofdpersoon in eerste instantie altijd fout af dreigen te lopen, is er uiteindelijk toch altijd een goede afloop. In de "Film van Ome Willem" tenminste wel. Of kwam dat door het sublieme poppenspel van August, alias Pieke Dassen?
En wat weet ik nu eigenlijk over Jan Klaassen? Eens eventjes ‘googlen’.
Wikipedia omschrijft Jan als volgt: “…Jan Klaassen is met zijn vrouw Katrijn de vaste hoofdpersoon in de verhalen die in de kast worden opgevoerd. Jan betrekt het publiek vaak bij het spel. Zo zal hij hen vragen op een bepaald voorwerp te letten en hem te roepen als er wat mee gebeurt. Dat dit fout afloopt staat bij voorbaat al vast. Toch hebben al zijn avonturen een happy end. Jan is qua karakter een dommig persoon met een gouden hart…”
De voorstelling van 15.00 uur paste duidelijk niet in deze Wikipedia-omschrijving.
En dan had je nog die joekel van een hit uit de jaren ’70. Dit keer een trompetterende Jan Klaassen met de – toen nog – jonge God Rob de Nijs achter de microfoon.
Jan Klaassen was trompetter in het leger van de prins.
Hij marcheerde van Den Helder tot Den Briel.
Hij had geen geld
en hij was geen held
en hij hield niet van het krijgsgeweld
maar trompetter was hij wel in hart en ziel.
Nee, deze Jan was ook niet de vertolking van de trompetterende antiheld van Rob.
Maar hoe is het dan eigenlijk met Jan Klaassen zelf afgelopen?
‘googlen’ maar weer.
“… Rij naar het Brabantse Woudrichem en zie hem met bolle wangen blazen op zijn trompet. Als beeld, wel te verstaan. Helemaal zeker weten ze het niet, maar het verhaal gaat dat de anti-held Jan Klaassen daar in de buurt is vermoord…”
Nou, dat laatste hoeft voor Katrijn nu ook weer niet. Katrijn is namelijk tegen zinloos geweld en draagt altijd trouw haar button met daarop het lieveheersbeestje. Maar om nu een heus standbeeld voor ‘haar’ Jan - met – trompet op te richten gaat haar wel net iets te ver.
Wel hoopt ze dat hij zijn koperen blaasinstrument gauw oppoetst om over Woudrichem, voorwaarts te marcheren naar de stad der Kruikenzeikers. Dat is voor Katrijn glashelder. Misschien zal zijn trompettergeschal daar meer zielen kunnen bekoren.
Geplaatst in de categorie: werk
Jan Klaassen
1.351
Geef je reactie op deze inzending: