Alle inzendingen over eenzaamheid

Als kind van veertien had ik al snel in de gaten dat ze “vreemd“ was. Dat viel vooral op als ze begon te praten. Hoewel ik haar taal verstond kon ik er niets van maken. Snel en verward, zo Ingrid… ratelde ze maar door. Tante Monica scheen als enige te weten wat ze wilde zeggen. ...

Tijdens het Dordtse stoomevenement kwam ik hem tegen. Schuilend onder mijn paraplu zag ik hem met zijn begeleider staan, of beter gezegd zitten. De rolstoel met de oude man die de regen opving in zijn schoot. Druppels stroomden langs de achterkant van zijn brillenglazen en vormden een plasje in de o...

Toen ik nog als verpleegkundige werkte op een afdeling voor patiënten met een chronische psychiatriese ziekte, verbleef daar een man die iedere dag precies om klokslag half acht aan het ontbijt verscheen. Keurig gestoken in een bruin pak en wit overhemd. Als ontbijt nam hij altijd een snee brood ...

goddelijke muziek halal, haram de boezem omarmt angst en ik wil alleen maar slapen gaan met de poes op mijn schoot zeg mij niet dat dit een gedicht moet zijn

De eenzaamheid lijkt haar te verstikken. Opstaan om weer te gaan zitten. Alle zin om iets te doen verloren, niet wetend wat ze moet beginnen. Kon ze maar even ergens naar toe. Voor de zoveelste keer pakt zij haar adresboek. Om nog eens door te kijken of er iemand in staat waar zij eens langs...

HET VERDRIET VOORBIJ, PASEN 2008-03-22 Vanmorgen op Stille Zaterdag voelde ik mij plotseling helemaal koud en alleen. Juist nu, het hoort bij me. Ik kocht het boek De onzichtbare jongen van Bernlef en las het meteen en snapte het helemaal. Het gaat over een jongen zonder moeder en die mist hij ...

Een ontmoeting op 12 maart 1972 Een mistige avond in Utrecht. Hoog Catharijne was nog in aanbouw. Lopend van de kroeg naar huis. In het tunneltje onder het spoor zag ik haar staan. Kastanjebruin haar en blauwe ogen. Met een kort bontstof jasje, een grijze strak zittende spijkerbroek en versleten...

Persoonlijke eenzaamheid is sterker dan de fantasierijke gedachtewereld van je brein, als de trein het station vergeet. Wachtende mensen die afwisselend op een van hun beide benen steunen en zodoende langzaam lopend stil blijven staan. Werktuigelijk de krant van de ene naar de andere zijde van de vo...

Eigenlijk durf ik dat niet, luid krijtend van mij kond doen. Het is zoiets als schrijven met alleen maar hoofdletters, kapitaalvernietigend alles uit de onderkast halend. Schreeuwen bevestigt onvermogen naar discussie, leidt tot one-liners om tegenstanders te vernederen. Lawaai en ruis, de zij...

Het vervelende van parkeergarages, met name die van overdekte winkelcentra, is, dat zij altijd mudvol zijn. Dat dwingt mij naar de bovenste verdieping te rijden. Als ik mijn auto afsluit en naar de uitgang loop zie ik dat deze parkeerverdieping op het dak is. Alles is open maar wel afgesloten met e...

Wie heeft die luxe vandaag aan de dag nog om zich te vervelen. En als je het wel hebt, weet ik niet of je het luxe mag noemen. Ja voor een dag of misschien zelfs een week, maar daarna wordt het verveling en eenzaamheid. Eenzaamheid een woord dat voor vele mensen opgaat in deze tijd en waar niemand ...

Eenzaam op mijn kamer. Stijve schouders en een zere nek, een bochel die zich vormt op m`n door verdriet gebogen rug. Verlangend naar liefde en warmte, zoekend.. eenzaam op mijn kamer, teruggetrokken en moedeloos. Zal er ooit iemand zijn die m`n gebogen rug wil masseren en me wil helpen recht te ...

Er is een grote leegte in mij. Dat noem ik het hol van de beer. De beer is mijn indiaanse totumdier, en ik ben een indianenvrouw geweest. In de winter houdt de beer zijn winterslaap, dan gaat alles op reserve en is er geen energie. In het hol van de beer is de leegte en stilte om de antwoorden in je...

Het was een waterkoude woensdagavond. Twee ouden van dagen, een man en een vrouw, betraden de stationsrestauratie op Utrecht Centraal. De schuifdeur was maar heel even open geweest. Toch brachten ze aardig wat tocht mee, deze bezoekers. Ze gingen zitten aan een tafeltje bij het raam. Hun jassen blev...

Ik ben naar het westen gevlucht om vrijheid te kunnen voelen maar nu ben ik een gevangene van heimwee en eenzaamheid geworden

Zeven maart 2007. Een doordeweekse dag. De regen stopt even met neer te plenzen. Het scherpe zonlicht zoekt zich twijfelend een baan door de grillige wolkenvormen. Aan het busstation zitten en staan veel wachtenden onder de beschuttende luifel. Onder hen valt de fel gekleurde tuniek van een jong mei...

Het is niet bepaald haar weer. Woemi hield van mooi warm zomerweer. En als ze daar was was het altijd mooi en warm zomerweer. In haar herinnering dan. En graag liet haar dan zo dromen. Zeker toen ze zo ziek was. Het is fijn om te denken dat je leven vroeger, toen je jong was en kind was, goed was. D...

Onze maatschappij is jachtig. De mensen gestresseerd. Hoe langer hoe meer. Gelukkig is de vakantie er om te ontspannen, de “zorgen” te vergeten (die verdwijnen niet, men vindt ze terug als men thuis komt), andere “lucht” te gaan opsnuiven of wat aan “cultuur” te doen. Genieten van een we...

De lage avondzon kust een wolkenband beschamend naar de nacht, de rimpelende zee goudbrokaat golven naar een einder, oplichtende algen doen een verwoede poging het donker te doorbreken. Tevergeefs, de duisternis omvat vergetelheid, nog even scharlakenrood achter de kim, de dag is dood, gestrand op d...

Ik hoorde op televisie over een vrouw die een stichting in het leven geroepen heeft die 'geheim geweld' aan de orde wil stellen. Heel mooi dacht ik en schreef haar mijn bewondering en tevens mijn eigen belevenis over geheim geweld. Ik ben 58 en nog maar 1 jaar geleden, toen ik een foto van mij...

Ik ben niet meer in staat geweest te schrijven, terwijl een ziekelijk verlangen naar- me teisterde. Ik wou zo graag schrijven vanuit deze niet-bestaande wereld en diens euforie, maar ik had het gevoel verlamd te zijn, door de drugs neergeslagen. 's Morgens werd ik wakker, mijn lichaam stram. Overa...

Het mes ligt stil in haar hand. Geen enkele twijfel glijdt over haar gezicht als ze de punt in haar arm zet en deze langzaam naar beneden haalt. Heel lichtjes waarbij alleen maar een kras zichtbaar is. Die handeling herhaalt ze nog een keer. Nu is de kras al wat dieper. Ze legt het mes weer weg en...

Een oude vrouw op kamer zes. Verbitterd en levensmoe. Één van de velen in dit grote huis en één van de twintig op deze afdeling. Verpleegsters durven niet naar binnen, want uit haar tandeloze mond klinken de verschrikkelijkste woorden. Alleen het meisje van de schoonmaak (ik dus) mag naar binnen...

Ik lag vanochtend in bed, onrustig onduidelijk ongelukkig. Nu, een aantal tranen verder zit ik achter de computer, met mijn oma-nachthemd aan. Het voelt lekker zacht, dit nachthemd. Om het ook nog een beetje warm te houden in deze soms zo koude wereld, heb ik nog een vest aangetrokken, een knoop ont...

Ze lopen weg. Ja, echt. De grond lijkt, nee bezwijkt letterlijk onder je benen. Net als jij. Je hartslag wordt 200. De pijn is tastbaar. Een vlaagje wind en al je botten breken. Brak er maar een, dat is een veel fijner gevoel. Het is namelijk eindig. Nee, als je mannetjes weer gaan, stort je gew...

Het land van mijn dromen kan ik niet bereiken, maar ik kan het wel zien. Elke dag gaat het door mijn hoofd, elk uur, elke minuut en elke seconde, altijd denk ik aan het land van mijn dromen. Het is waarschijnlijk, omdat ik weet, dat het nooit van mij zal zijn, maar dan ook nooit, nu niet, en nooit...

Zo somber was ik al lang niet meer. Hoe komt dat vraag ik mij af. Is het omdat ik mensen wil zien, wil spreken, ruiken, voelen? Of is het omdat ik bij niemand hoor? Mijn verstand zegt me dat ik bij mijn zonen hoor en bij mijn vriendinnen. Wat is er aan de hand? Dit zelfonderzoek behoort echt...

De oude man zat voor het raam, zoals hij altijd deed. Dag in, dag uit zat hij daar te staren naar voorbijgangers, of naar niets. De man zat daar maar oud te worden. Zijn familie had hem al lang verlaten, of was al dood. Vrouw, kind en hond waren dood of vertrokken naar de grote stad. Voor de dorpeli...

Het station dat in het halfdonker kleurde naar de naaktheid van het leven, enkel glas en de geur van sigarettenrook zetten mij onbewust aan het denken, nee denken was het niet, er kwam een moment van besef dat ik nooit had geweten wie ik was. Plotseling doemde uit de nevel De Blauwe Engel op. Ni...

Half elf in de ochtend is het, en ik, Lydia, zit al in een kroeg. Knap vroeg dus. De lady-bartender is dik, oud. Ze veegt hier en daar met een spuuglapje, op mij let ze niet. Waarom zou ze ook? Waarom gelet op mij, op mij en mijn verdriet? Eerst mijn werk afgebeld, zo slim ben ik wel. Kan moe...