Af zonder lijk
Heup scheef, hoofd schuin. In haar ene hand een sigaret. Van achteren zie ik hoe ze achteloos haar hand laat wapperen terwijl ze praat. Zo dirigeert ze elk gesprek, ook als ze met mij speelt.
De laatste tijd is ze druk met zichzelf. Ze ziet me nauwelijks staan, rent me voortdurend voorbij. Soms schreeuwt ze nog wat in het voorbijgaan. Ze voelt zich goed en levendig. Als ze zo'n fase heeft kan ik haar zien. Meestal is het andersom, zij ziet mij en dirigeert.
Nu ben ik degene die omkijkt waar de zon schijnt, die warme plek kiest om naar haar te kijken.
Ze maakt er een schouwspel van zelfs al komt ze nauwelijks van haar plek. Ze heeft iets pendants. Als er teveel toeschouwers zijn zie ik hoe ze af en toe steun zoekt. Haar ogen boren zich in die van mij en ik knik haar eens geruststellend toe, soms een knipoog. Als dat gebeurt weet ik dat we gelijken zijn, dat ze wel eens kwetsbaar is zoals ik dat ook ben.
Ik kijk naar haar. Hoe ze praat, iets te hard en iets teveel. Er wordt wel geluisterd en gelachen op precies de juiste momenten. Het is te warm en ze is niet te stoppen. Ik sta op en wandel de drukte in. Ik laat Lotte achter, helemaal alleen. De moeheid maakt me onverschillig, ze is sterker dan ik dus mag zij het doen. Dat alleen zijn maakt me rustig. Ik slenter wat en vind wat van de dingen die ik hoor en zie. Ik heb geen route, geen plan.
Ik word wakker met een unheimisch gevoel, kan wat echt is even niet van werkelijkheid onderscheiden. Paniek kruipt omhoog, vind een weg naar mijn keel. Klam voelt alles.
Ik draai me om en ren terug naar de plek waar ik haar achterliet. Lotte zit op de stenen trappen, de zon gaat onder. Haar hoofd tussen haar ellebogen geklemd, ze rusten op haar knieen. De toeschouwers zijn verdwenen. Ze is alleen, net als ik.
Ik ga naast haar zitten en rommel wat in mijn tas op zoek naar een sigaret. Het geluid van mijn aansteker doet haar opkijken. In plaats van de tranen die ik verwachtte lacht ze cynisch. Ze steekt haar hand uit en ik geef haar een sigaret. Terwijl ze haar rook in mijn gezicht uitblaast blijft ze naar me kijken. Ik verlies haar niet uit het oog en glimlach, ze glimlacht terug. Ik leg mijn hoofd even op haar schouder en zeg haar hoe eenzaam ik was.
De paniek zakt, ik voel me weer vertrouwd. Ik sta op en ze pakt mijn hand. Vanachter zie ik hoe haar hand wappert terwijl ze praat.
zonnet.nlGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
Lotte
521
Geef je reactie op deze inzending: