Alle inzendingen over algemeen

De krant meldt weer serieuze zaken. Idols heeft zijn finale weer gehad, Kwebbel heeft het Songfestival gewonnen en Milosevic maakte van zijn hart een moordkuil.. Als gediplomeerd complotdeskundige weet ik dat hij vermoord is. Grondige analyse en bronnen binnen het tribunaal dreven mij tot de conclusie dat men hem wilde dwingen naar Idols te kijken…

Weifelend sta ik met de vaas oude bloemen in mijn handen. Weggooien? Eigenlijk zijn ze op. O ja, ze staan nog fier overeind. Geen enkele witte bloem heeft zijn kopje laten hangen. Maar de bruine randjes geven aan dat ze aan hun einde zijn. Drie weken lang hebben ze in volle glorie staan schitteren. En telkens als ik ze zag dwaalden mijn gedachten…

Terwijl hij haar diep in de heldere blauwe ogen keek, sloeg hij zijn rechterarm om haar smalle lenden. Zij keek hem amper aan, schuchter, de mooie ogen ietwat afgewend, zedig, maar haar slanke lichaam bewoog zich als een boa om hem heen. Beiden sidderden van genoegen, van pure opwinding… “Gust!” riep een schelle stem hem aan. De gepassioneerde lezer…

Zomaar scheurde de aarde open, zomaar op een dinsdagmorgen in mei. De stad baadde in een brutale voorjaarszon. De eerste ontluikende bloemen glimlachten voorzichtig naar het verse gras. Dan gerommel, het geluid van een uitéénscheurende aardkorst. Gebouwen zakten als kaartenhuizen ineen. Voertuigen, hoe groot ook, verdwenen in het niets. Autosnelwegen…

“LAAT HEM NOU EENS ERGENS OP STAAN MAN!” riep ik tegen mijn man, die de knop van de afstandsbediening weer eens niet met rust kon laten. Mijn verzoek werd ingewilligd, maar niet door hem. POEF, alles zwart. Geen televisie meer, geen lichten meer, zelfs de straatlantaarns vielen uit. Daar zaten we dan om half 10 ’s avonds, in het pikkedonker, niet wetende…

Cut! Cut!. Camera’s uit! ‘Oké Wendy, ik wil een traan zien op je linkerwang. Op je rechterwang zie ik wel iets glinsteren maar daar staat de camera niet op, oké? Die spot op links weetjewel.Betere belichting.’ ‘Oké, Mikel, geef me even de tijd.Het lukt me gewoon niet. Er komen geen tranen ‘ ‘Denk dan aan iets ernstigs, meid! Heeft er niet iemand…

Om maar met de deur in huis te vallen: ik kom niet verder dan opruimen. Dat is ook wel nodig want mijn bureau verdwijnt steeds meer onder almaar groter wordende stapels papier. Oude kranten, uitgeknipte artikelen die ik wil bewaren, Vrij Nederland van drie maanden geleden, waar dat artikel in staat wat ik nog steeds moet lezen, de krant met het overlijdensbericht…

Toen er amper klokken waren, was er nog tijd. Nu heb je niet meer de tijd om gewoon op je klok te kijken. ‘Haast’ is ons leven en stilstaan is er niet meer bij! ‘Tijd’ is zo rekbaar relatief, dat dit meermaals tot absurde situaties leidt. ‘Ik ben er binnen vijf minuutjes’! Een veelgebruikt zinnetje. Doch wordt de ‘limiet’ die in dit zinnetje beschreven…

Schuin tegenover het ziekenhuis waar ik werkte, bevond zich mijn toevluchtsoord, studentencafé “Jean l’Hiver”. Aan ’t eind van iedere werkdag schoof ik er binnen om mijn opgezwollen voeten rust te gunnen en een koel glas wijn te drinken. Ik zat altijd wat achteraf aan een grote, ronde tafel, heerlijk helemaal voor mij alleen; bomvol was ’t er nooit…

Een voorzichtige dokter boog zich over de schaafwonde aan mijn kuit. Hij bevool een ontsmettende zalf aan, een vingerpunt was genoeg. ‘Dat wordt een stinkende wonde’ dacht ik. Ik was uit het zadel gelicht door een Mercedes die zijn voorrang nam, waarna ik over zijn motorkap tuimelde. Mijn elleboog had een ster in de voorruit nagelaten, als een…

Het geronk van een zware motor zwelt aan. Lijn 3! Ik stap op. Hij wiegt in de rechte bochten van de binnenstad. De bus zit eivol. Op de brede achterbank zit een vrouw met een peuter op haar schoot. Het is te zwoel om dicht opeen te zitten. Het dun, katoenen hemd kleeft aan mijn rug. Ik ruik het okselzweet van de man die zich vastklemt aan een…

Langzaam laat ik mijn handen glijden. Af en toe een zachte druk, lichtjes bijschuiven en alles komt netjes op zijn plaats te zitten. Je ‘voeling’ is één geworden, bent gefocust en laat je door niets of niemand afleiden. De ene gedachte die rest, is dat het zo perfect mogelijk moet zijn. Je kunt het ‘een kunst’ noemen! ‘Maagdelijkheid wordt…

Een groot deel van de hoogopgeleide, in Nederland geboren Turken houdt zich bezig met emigratieplannen. Men vindt het verharde klimaat een legitieme reden om het land van Maas en Waal te vergeten en terug te keren naar het land van hun vaderen. Een chauvinistische gedachte welke mij in eerste instantie nobel in de oren klinkt. Ik ben een groot voorstander…

Eens, mirakels lang geleden, werd een prinsesje geboren. Bloedeloos was haar huid, haar lippen waren schraal en dof stonden haar ogen. Een foeilelijk meisje kortom. Toch waren haar ouders innig blij met haar en gaven daarom een groot feest. Iedereen was welkom, van heks tot hufter en freak tot fee. Behalve fee Freya toe Dertien, want die was berucht…

Twee jaar en een kleine vijfhonderd gedichten heeft het geduurd om tot besef te komen, dat het schrijven van ‘verhalen’ mij beter ligt.Vooral in kortverhalen loopt één en ander vlotjes. Dus lijkt de tijd zowat aangebroken om de keuze te maken. Knopen doorhakken noemen ze dit. Voor die periode had ik nooit wat zinnigs, (lees poëtisch) op papier gezet…

Twee dagen was ze uit mijn bestaan verdwenen. Met mijn eigen instemming dan nog. Wat mij bezielde is nog steeds een raadsel. Feit was, dat alles wat ik die avond zei, ook daadwerkelijk gemeend was. Ik was maar al te goed tot besef gekomen dat één en ander de verkeerde kant opging. Vrienden maakten mij er steeds vaker attent op. Ze vonden dat de tijd…

Zij is mooi. En lief. Mooi blond is ze, en enigszins gezet. Lief is ze ook; ze luistert naar allen die in onze vreemde stamkroeg komen - zij, de vrouw van de Baas van onze stamkroeg. Vreemd? Zij? Och nee, ik, Lydia ben vreemd. Ik luister naar hoe zij mannen beluistert. Ik luister hoe zij, in haar ogen, vreemd geklede vrouwen tips geeft. Hoe…

Wonden worden gelikt. Hoog oplaaiende emoties zijn (even) tot bedaren gekomen. Getrokken messen verdwijnen van het strijdtoneel. Binnen handbereik weliswaar, maar schuchtere pogingen naar verzoening moeten nu de bovenhand krijgen. Tijd om hervormingen een kans geven. Een weg terug is er namelijk niet meer. Meerdere mensen leden gezichtsverlies.…

Fietsen? Ik doe het steeds vaker en laat de auto staan. Goed voor het milieu. Natuurlijk. Maar er zit nóg zoveel leuks aan vast. Ik ontdek van alles. Zoals onze fietswegen. Niks geen smalle rijwielpaadjes langs drukke autowegen. Nee, zelfstandige fietswegen die zich onafhankelijk van het overige verkeer door onze stad slingeren. Die zich niets aantrekken…

Ik wist dat ik het zou bekopen, maar heb het dan ook zelf gezocht. Er was amper speling, maar waarom was ik dan zo overmoedig om het te wagen. Ik heb er een klein fortuin aan gespendeerd, en zoals het er nu naar uitziet, zal het weggegooid geld zijn. Ik kan mijzelf wel verrot schoppen, alhoewel! Het zou nogal gevoelig liggen. Er is namelijk een…

Het huis waar de achtjarige Jennie en haar pop Rubberientje woonden, was groot. Een oud, zes kamers tellend landhuis. Een zolder strekte zich boven het hele huis uit. Die zolder was vol rommel. Een zware kist en nog veel meer. Mama kwam en zei: “weg allebei, ik wil deze zolder brandschoon maken!” Maar vlug nog had papa een matje met een schommel…

’t Was nog vroeg op deze zomeravond, uurtje of zeven, toen ik een telefoontje kreeg van mijn geesteskind Mar. Een hele meid inmiddels, pittig ook – ze viel gelijk met de deur in huis: of zij en haar vriend Bert morgenochtend bij mij konden komen koffiedrinken? ‘Dat komt me niet best uit, Mar, de zaterdagochtenden besteed ik altijd aan mijn cursus Leren…

In het kleine zeer warme vergaderzaaltje had de schouwburgintendant zijn peloton medewerkers verzameld voor een laatste briefing. De controle van de kledij van de zaal- en de vestiairewachters was niet van de poes en de make-up mocht hier en daar wat worden aangepast vond men: het teveel eraf en dààr waar er te weinig aankleefde "sofort retoucheren…

Waar is de tijd. De tijd waar er nog zekerheden bestonden. Pas 18 en je mocht er donder op zeggen dat binnen de kortste keren je oproepingsbrief in de bus zou vallen. Nee, dan spreek ik niet over een kiesbrief voor één van onze veelvoudige regeringsvormingen. Dan heb ik het over ‘de brief’ waardoor je definitief ‘man’ werd. Voor velen was het de…

Negen is hij, als er met de eeuwwisseling naar 1900 bij de buren een baby wordt geboren. Al gauw neemt hij haar mee uit wandelen in haar wagentje. Hij speelt vaak met haar. Twintig jaar later geven ze elkaar het jawoord. Onder de huwelijkscadeaus is een sierlijke vaas. Nuances lichtgroen met roze rozen… Een heel ander meisje. Hoe oud is ze als ze in…

Het is genoeg geweest. Nu stop ik ermee. Zij kunnen voor mijn part met z’n allen de boom in. Wat ik ook doe of laat, nooit zullen zij tevreden zijn. De ene verandering op de site is nog maar doorgevoerd, of zij staan al aan te schuiven en te roepen dat het anders moet. Zij zouden het veel liever op hun manier gezien hebben, steevast gevolgd door een…

Het ruziemaken, kibbelen, dat is wat mij opvalt als ik grasduin door forums van uiteenlopende schrijverssites. Soms ontaardt een heel onschuldig topic tot hoogoplopende ruzies, met nog net geen verwijten naar elkaar toe. Het is soms zo erg, dat de betrokkenen uiteindelijk niet meer weten waar het oorspronkelijk om te doen was. Ze doen maar raak en verpesten…

Zij ergeren mij mateloos. Wat zeg ik, het is veel meer dan dat. Ik haat ze gewoon. Overal kom je ze dan ook tegen, op de onmogelijkste plaatsen. Op sommige dagen zie je er geen, op weer andere, véél meer dan je lief is. Zij hebben nooit mijn sympathie kunnen wegdragen, en dit al sinds mijn jeugdjaren. Na wat ik toen heb meegemaakt zit de haat er…

Toen Ilse naar buiten liep, was de nieuwe klusjesman bijna klaar met zijn werk. Robert. Vast al een jaar of twintig. Hij lag op zijn knieën boven op de schuur en sloeg nieuwe dakspanen vast. Hij had zijn T-shirt uitgetrokken, zijn spieren glommen in de zon en hij zag er ontzettend sexy uit in z’n oude, gerafelde spijkerbroek. Waar was hij gisteravond…

‘…Vandaag alles onder controle en tot niets in staat. Vandaag welgemanierde aftakeling en veerkrachtige benauwenis. Vandaag meer dan ooit minder dan niks.’ (Peter Drehmans: literaire scheurkalender 2004) Drie zinnen waar ik vandaag volledig achter sta en die ik in mijn dagboek neerpen. Want daar is een dagboek ideaal voor. Het is dé plek om te klagen…