Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

RAADSLID (4)

Hondenleven

Heb een afspraak met Jansen, de voorzitter van een plaatselijke politieke partij in mijn Stad. Ik ben wat verlaat na wat zure oprispingen met mijn bank. Jansen zit al aan de bar van
mijn stamkroeg en Kroegbaas steekt bij mijn binnenkomst zes vingers omhoog, wat zoveel wil zeggen, dat Jansen al zes biertjes voor staat en dat hij ze op mijn rekening heeft laten zetten. Valt me mee. Ik schatte hem op vijf biertjes in.
Maar hij komt aan de beurt, daar ben ik zeker van. Die Godvergeten politieke azijnzeiker.

Als ik naast hem neerplof op een kruk vraagt hij hoe het leven staat.
‘Wil je dat echt weten, of is dat weer je gebruikelijke politieke gezwam?’ vraag ik.
‘Ja, ik wil het echt weten.’
Terwijl ik langzaam mijn biertje nuttig, denk ik over zijn vraag na. ‘Tja, nou je het vraagt,
Jansen, mijn leven valt kortweg samen te vatten in dertig jaar hypotheek. Heb je daar wat aan?’
‘Komend uit jouw mond, heb ik daar wel wat aan, ja. Het antwoord zit bijna tegen het zinnige aan. En komend uit jouw mond, mag je dat wel een verrassing noemen.’
‘En hoe is het met jou?’ vraag ik. ‘Je vrouw al een beetje over je doorzaknachtje van vorige maand heen? Is je alcoholpromillage al een beetje gekelderd na die nacht?’
‘Breek me de bek niet open,’ klaagt hij. ‘Ik heb die dronken nacht moeten bekopen met een goedmaker. In ruil voor de overlast die mijn vrouw moest doorstaan, moest ik het goedvinden
dat mijn schoonmoeder een weekje kwam logeren. En ze is er nog steeds. Hoe raak je zoiets in Godsnaam kwijt?’

Ik denk even na, terwijl hond Pitbull bedelt om een bitterbal. Dat doet hij altijd door wild met zijn tong over mijn gezicht te lebberen. Dat is nu wat moeilijker, omdat ik in het hoekje
zit. Jansen zit naast me, dus in de weg. Voor Pitbull geen probleem. Om bij mij te komen moet hij langs Jansen. Dat lost hij op door op Jansens schoot te springen en als extra
houvast verkiest hij het zijn tanden in Jansens stropdas te zetten. Jansen verstart en kijkt wild naar een punt in de verte. Hij durft zich niet te bewegen. Jansen is als de dood voor honden en in het bijzonder voor Pitbull. Ik doe of ik niets merk, want mij bevalt het zo wel. Zolang Pitbull Jansens stropdas in zijn muil houdt, kan hij mij niet aflebberen. En op een beetje cabaret, na die zes biertjes die Jansen op mijn rekening liet zetten, heb ik wel een beetje recht.
‘Hee, Kroegbaas, geef effe een schaaltje bitterballen,’ roep ik. Kroegbaas gaat naar de keuken en ik kijk naar Pitbull en Jansen. Een volledig stilleven.
‘Waar waren we ook alweer gebleven, Jansen?’ vraag ik.
Jansen zwijgt.

‘O ja,’ ga ik door, ’je schoonmoeder logeert bij je.’ Pitbull hoort de bitterballen spetteren en gromt van genoegen. Het kwijl druppelt op Jansens pas gesteven pantalon. Zo te zien een dure pantalon. De druppels veranderen in een klein straaltje en ik vraag aan de verstarde Jansen of hij ook hoopt dat zijn pantalon nog te stomen is. Jansens enige reactie is een kleine verwijding van zijn pupillen. En zijn onderlip trilt een beetje. Het is bijna niet waar te nemen, maar toch.
’Goed Jansen. Je schoonmoeder dus. Ik weet wel een oplossing. Slaapt ze in een logeerkamer? O sorry, domme vraag. Natuurlijk slaapt ze in een logeerkamer. Een partijvoorzitter zonder logeerkamer is niet serieus te nemen. Of zie jij dat anders, Jansen?’
Jansen ziet niets.Hij hoort alleen maar. Hij hoort het gestage gedrup van Pitbulls kwijl op zijn broek. Ruiken doet hij ook, want de muil van Pitbull is nog geen drie centimeter van zijn neus verwijderd en ik weet als geen ander hoe dat aankomt bij een beschaafd mens.
‘Oké, zodra ze in bed ligt, gooi je, vlak voordat ze slaapt een handvol rioolspinnen bij haar naar binnen. Wat ben je stil, Jansen. Vind je het geen smaakvolle oplossing? O, je vraagt
je natuurlijk af hoe je aan die spinnen komt. Geen probleem, jongen. Bij mij thuis lopen er altijd wel een paar door de
kamer. Ik zal ze morgen bij je brengen. Had je morgen geen fractievergadering? Fijn, komt dat even goed uit!’
Kroegbaas komt terug met een schaaltje bitterballen en Pitbull laat de stropdas los. Er is maar een klein stukje uit weggevreten. De broek ziet eruit, alsof Jansen door een prutsloot
gebaggerd heeft. Ik pak het schaaltje aan en zet het op de grond, waarna Pitbull van Jansens schoot afspringt. Eindelijk ademt Jansen uit. Met benauwde stoten. Trillend veegt hij het haar uit zijn ogen. Hij dept zijn pantalon af met een servetje. Optimist. Zelfs een tweepersoons laken lost dit probleempje niet op.
‘Rioolspinnen dus,’ stottert hij eindelijk. ‘Ik ben bang dat mijn schoonmoeder dan tegen het raam springt als ze die spinnen ziet.’

‘Tja,’ antwoord ik, ‘daar heb je een punt. Maar daar heb ik ook een geniale oplossing voor.’ ‘Wat dan?’ vraagt hij argwanend.
‘Zet het raam open voor je de spinnen de kamer ingooit. Het zou zonde zijn als die ramen zouden sneuvelen, vind je ook niet Jansen?’
Jansen vindt niets. Hij kijkt met een beteuterd gezicht naar zijn broek en naar wat er is over gebleven van zijn stropdas.
‘Pitbull krijgt over drie weken jonkies, Jansen. Wil jij er ook één?’

Schrijver: paco, 4 augustus 2007


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.0 met 3 stemmen 902



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Thera Heemskerk
Datum:
25 juni 2008
Email:
thera.heemskerkversatel.nl
Ik kom niet meer bij!
Ben inmiddels versleten, morgen de rest.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)