Alle inzendingen over ouderen

Ik ben in de huizen van de mensen geweest. Ik ben in hun armelijke woningen geweest. Welke architect ontwerpt zulke huizen? Mevrouw en meneer kijken naar het Wereldkampioenschap Hockey in Beijing. Kortgerokte meisjes vechten om de bal. Daarna is er nog tijd voor mevrouw om tien keer het keukentje te soppen en voor meneer om urenlang te loeren en…

Tot op een gegeven moment was ik het Zorgcentrum, gelegen aan de straat met de onheilsoellende maar wellicht toepasselijke naam ("Kwaadeindstraat") altijd achteloos gepasseerd, te voet of met de bus, maar pas toen ik er mijn werkkring zou gaan vinden, keek ik eens met belangstelling naar de appartementen, gegroepeerd rond een tuin met een soort kiosk…

Deze keer kan ik er met de beste wil nauwelijks omheen. Ik zal het geloof ter sprake moeten brengen, iets wat ik sinds 2005 slechts enkele keren en in niet meer dan twee zinnen vervat deed, die de situatie of een samenhang in een vertelling moesten verduidelijken. Aangezien wij als gezin zelfs niets aan een geloof doen vond ik het daarom dan ook niet…

Altijd heb ik graag door de straten van mijn geboortestad gewandeld.... Op de tweeëntwintigste september jl. was ik op weg om via de Beneluxlaan het grote Zorgcentrum te bereiken dat bij aankomst hoog voor me oprees met haar sequenties van eendere ramen, waarachter de appartementen van de bejaarden schuilgaan en dat op haar gevel trots de naam "De…

De blindheid verovert nu steeds meer terrein. "Het zal mijn tijd wel uitdienen" zegt mevrouw. Ik stel voor batterijen te gaan halen, zodat het komieke, mechanische vogeltje dat aan de lamp hangt in een houten kooitje zijn liedje weer zal kunnen zingen, maar het hoeft niet meer van mevrouw. Ze heeft nog wat zitten prutsen met wollig, kleurig garen…

Bij de halte aan het station ben ik op de bus gestapt en ik verzoek de chauffeur mij te waarschuwen als we bij het zwembad zijn. De bus hobbelt voort en bereikt de uitgestrekte contreien van wat een voorstad is geworden: "De Reeshof"; een stad die aan de stad is gebouwd. Kraaien stappen parmantig heen en weer op het grasveld vlakbij de Heyhoefpromenade…

Verweesd en verloren en met droefenis achter mijn ogen, een droefenis die de atmosfeer scheen te vervullen, die neer scheen te regenen als een onzichtbaar fluïdum of als microscopische, niet te duiden stofdeeltjes die neerdaalden uit de hoge septemberhemel, stond ik te wachten, ergens in een steeg in Tilburg West, die uitzicht bood op onduidelijke,…

Ze hadden allen mijn moeder kunnen zijn, gezien het leeftijdsverschil van gemiddeld dertig jaar dat mij van hen scheidt. Sommigen zijn opstandig: een van hen mompelt voor zich uit, in het luchtledige: "Alle Jezus, alle Jezus", haast onhoorbaar, maar toch met felle kracht en opstandigheid. Mevrouw Van der Kleij wil naar haar moeder toe: "Vanavond…

Als ik niet meer kom, zal mevrouw Achterhuis mij dan nog missen? Zal zij met verdwaasde blik tevergeefs naar de deuropening staren waarin mijn gestalte normaliter op zaterdagavond verscheen? Zal zij nu alleen naar de Mis gaan of geholpen door een andere vrijwilligster en zich weer drie keer bekruisen als de woorden van het Evangelie weerklinken en driemaal…

Hij is er nog. De oudere mens met humor. Die met pretlichtjes in zijn ogen, ondanks of juist dankzij wat hij meemaakte tijdens zijn leven. Hij die leerde relativeren. Hij die zich niet klein liet krijgen, hij die misschien sterker was dan zijn leeftijdgenoten, krachtiger van geest en niet snel van zijn stuk te brengen was. Ik geniet telkens weer…

Er is een prachtige en sfeervolle ruimte ingericht in het monumentale gebouw in het centrum van de stad (een schatkamer waar de erfenis van generaties bewaard wordt en ter beschikking gesteld wordt aan belangstellenden; de bibliotheek). Daar vermelden trotse, rode, grillig-gevormde neonletters de naam: "'t Web" en staan de pronkstukken van de vooruitgang…

Vliegveld Seppe bevindt zich in de nabijheid van Breda en van het dorp Hoeven; een lang parcours op een warme dag voor ons busje dat "bevrouwd" wordt door vier grijsgelokte dames en mijzelf (en we moesten ook nog "die mevrouw uit de Berkdijksestraat" ophalen). Onze vrouwelijke chauffeur barst telkens weer in een schaterlach uit tussen flarden van…

De titel zegt alles al natuurlijk, maar intussen gebeurde er het e.e.a. dat het gehele verhaal een soort van "wordt vervolgd" wordt. Nadat ze zelf de stoute schoenen had aangetrokken en het bedrijf in kwestie gebeld had, kreeg ze te horen dat vandaag: jawel echt vandaag tussen twaalf en vijf uur de scootmobiel zou worden afgeleverd. Ze zat er klaar…

Voor het eerst wachtte mevrouw die zondagmiddag al op mijn komst, althans ze gaf daar duidelijk blijk van doordat ze in de septemberzon heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst. Het vertrouwen tussen ons was gegroeid en ik wilde haar niet meer kwijt. Eenmaal aangekomen…

De dames en heren die op "Sparrenheuvel" komen, verkeren in het voorland van de geestelijke aftakeling, op het hellende vlak van het leven dat ten einde loopt.... Een zaal van het Wijkcentrum is zo goed en zo kwaad als het ging ingericht als een echte "huiskamer" die gezelligheid en sfeer moet suggereren, met een lichtbruine houten kast, schilderijen…

De zelfgemaakte poppen met de vertederende, lieflijke uitdrukking op de gezichtjes heeft ze weggeschonken, gegeven aan kinderen die haar niet kennen, kinderen van de naburige crèche, van wie ze de overgrootmoeder zou kunnen zijn, maar ze is geen overgrootmoeder, want ze heeft nooit een kind het leven geschonken. Ze haakt nu geen poppen meer, ze haakt…

Op mijn kastje staat een kop en schotel van breekbaar porselein met turquoise en zwarte motieven; srmzalig overblijfsel, souvenir, bewijsstuk en erfstuk van een vriendschap die drie jaar duurde en die plotseling afgebroken werd door het onvermijdelijke noodlot dat ons allen te wachten staat.... Nooit meer zal ik op weg gaan naar het bejaardentehuis…

De ogen van mevrouw zijn bijna blind, maar op het brede scherm van de nieuwe Sony-televisie, pas nog aangeschaft, zag ze nog de koddige figuren van een aangeklede kat en van muizen, die allerlei avonturen beleefden en ze vertelt er opgetogen over. Het lijkt of mevrouw haar levensweg in omgekeerde volgorde aan het bewandelen is; van de volwassenheid…

Het is november. De huilende tonen van de wind die raast om het hoekige huis interpreteert mevrouw ten onrechte als muziek door de vervorming die het gehoorapparaat met zich meebrengt. We leggen de ivoorkleurige steentjes met de zwarte stippen, die een getal weergeven, aaneen op de tafel, op het tafelkleedje met de bordeauxrode en roze strepen, dat…

De lange laan eindigt in een blauwachtig verschiet, zoals de toekomst en het leven zich hullen in naamloze nevelen van onzekerheid. Mijn gestage pas brengt me naar Zorgcentrum "Zonnehof", een instituut dat haar naam niet in alle opzichten eer bewijst, maar vanaf het eerste moment van onze kennismaking hebben de mevrouw die ik nu regelmatig bezoek…

Herhaaldelijk hoor je het pleidooi dat iedereen werk moet kunnen krijgen. Vooral bij mijn clubje van sociaaldemocraten is het een mantra dat werk gelukkig maakt. Een enkeling weet nog dat het helemaal niet leuk was in de fabriek en dat iemand het werk liever vandaag dan morgen zou verliezen als het inkomen zou zijn gegarandeerd, maar velen met een hogere…

Na het plakje van de "Mokkaschnitt", mevrouws favoriete lekkernij, ligt onze conversatie stil en ik probeer haar weer vlot te trekken door het onderwerp "honden, katten en overige huisdieren" aan te snijden. Daarop volgt wel enige, maar geen uitbundige reactie. We verhalen over de trouwe viervoeters en gevederde vrienden die het tijdelijke eerder…

Het was winter en het sneeuwde die dag. Op de markt liep ik de nachtjaponnen als het ware "tegen het lijf". Ze waren lichtpaars, roze en groen van kleur, wapperden in een zacht briesje vóór de kraam en leken een beetje op vormeloze zomerjurken volgens een mode van een lang vervlogen tijd. Maar het was waar mevrouw om gevraagd had. Ik gaf ze haar bij…

Ze had me gevraagd een setje mee te brengen waarmee ze pompoentjes zou kunnen vervaardigen: wollige bolletjes van garen die ze zou kunnen gebruiken om de eveneens zelfgemaakte poppen en beesten te versieren en te vervolmaken. Ik bewonderde haar zozeer om de moed, om de wilskracht waarmee ze nog streefde naar de bereikbare doelen, al waren die doelen…

Als een ongeleid projectiel schiet een scootmobiel rakelings voorlangs en hobbelt vervolgens hortend en stotend door het kleurrijke bloemperk van de Rooseveltlaan. Narcissen, krokussen en ander vrolijk bolgewas spuit onder de achterwielen vandaan als spaanders uit een hakselaar. Julius kan nog net de rolstoel van Chrissie achteruittrekken om een…

Ich weiß nicht was soll es bedeuten, daß ich so traurig bin, ein Märchen aus uralten Zeiten… Toen ik dit liedje hoorde op Arrow Classic Rock moest ik opeens denken aan die feestavond in bejaardencentrum “Avondrood” in Naaldwijk. Tijdens een bezoekje aan oma zaten mijn vriendin en ik tegenover een folkloristisch dansgezelschap uit het Westland.…

De betekenis van bovenstaand gezegde hoef ik natuurlijk niet uit te leggen. Situaties en gebeurtenissen, waarop het van toepassing is, zijn me de laatste jaren wel eens meer overkomen. Op het moment, dat je een bepaalde handeling in de praktijk wilde laten zien of horen bleek dan steevast, dat het vermogen van het kúnnen al was verhuisd naar de afdeling…

Het is niet ondenkbaar, dat sommige senioren, ouderen en bejaarde personen zich, net als ik, tijdens het afleggen van het laatste traject van hun levensweg zo af en toe, qua lichaam en geest, voelen als een redelijk geoliede maar krakkemikkig lopende machine, waarvan de handleiding voor het verhelpen van storingen al in een grijs verleden is zoekgeraakt…

Toen ik de vier luie, zachtgele, leren stoelen naderde, zat er al een dame op leeftijd in een ervan te lezen. Het leeshoekje vormde een stil eiland in de bibliotheek. Ik groette en zeeg neer. Uit mijn tas viste ik het boek waarin ik thuis al was begonnen. Het las als een trein. Ik had het voor een euro op de kop getikt in een kringloopwinkel. Ik had…

Oma werd dement. Na een aantal keer vermist te zijn geweest werd het te gevaarlijk. Vooral omdat ze zich door een slot op de deur niet liet belemmeren om te vertrekken. Er werd een passend tehuis voor haar uitgezocht. Een dag voor haar vertrek werd dit aan haar meegedeeld. Prompt lag ze ziek in bed. Zo kon ze toch zeker niet weg? De buurvrouw kwam…