Niet te geloven
Deze keer kan ik er met de beste wil nauwelijks omheen. Ik zal het geloof ter sprake moeten brengen, iets wat ik sinds 2005 slechts enkele keren en in niet meer dan twee zinnen vervat deed, die de situatie of een samenhang in een vertelling moesten verduidelijken. Aangezien wij als gezin zelfs niets aan een geloof doen vond ik het daarom dan ook niet nodig, want laten we eerlijk zijn: je hebt iemand niets méér te vertellen dan dat.
Bovendien was mijn ervaring in de laatste jaren op deze site, dat personen, die zo af en toe blijk gaven diep gelovig te zijn werden gedoogd, terwijl anderen, die de neiging of pretentie hadden te evangeliseren en het Woord uit te dragen op de duur via reacties in zwaar weer terecht kwamen. Voor kenners hoef ik geen namen te noemen, ook niet om het geheugen weer op te frissen. Hopende, dat ik U niet ontrief met de beschrijving van een zeer gelovig getinte ontmoeting kunt u mijn ervaring hieronder lezen. Uiteraard staat het u vrij hier te stoppen.
“Koud héy?” vroeg een fluweelzachte maar zeer sympathieke stem van een al even sympathiek ogende kleine dame in het typisch Flakkees dialect. Terwijl ik bevestigend antwoordde, nam ik haar beeltenis in een fractie van een seconde in mij op. Ze was eigenlijk voor mij meteen de personificatie van de ideale, lieve grootmoeder. Haar gelaat was rimpelig, ze had een bijna fragiel klein figuur en haar ogen hadden een zachtmoedige uitstraling; naar mijn grove inschatting moest ze zeker al de leeftijd van negentig jaar zijn gepasseerd. Zij stond nog kaarsrecht en zonder enige loophulp opeens naast mij, terwijl ik, met twee boodschappenwagentjes naast mij, buiten voor een drogisterij onder een afdak stond. “U wacht zeker op uw vrouw?” informeerde ze in het dialect, dat ik al aardig begin te verstaan maar nooit meer zal kunnen leren spreken. Ik knikte met een vriendelijk gezicht bevestigend.
“Wees blij, dat U nog samen bent; ik heb mijn lieve man drie jaar geleden begraven. Als de Heer het wil, dan mag ik hem gauw boven weer terugzien. U woont zeker nog maar kort hier?” – Tegen dat soort gesprekken had ik al vóór onze verhuizing opgezien. Maar na bijna vijf maanden al hier wonend, had ons nog nooit iemand over het geloof iets gevraagd. Ik vreesde voordien, in mijn verbeelding, dat wij daarop zouden worden afgerekend of zelfs genegeerd. Er gebeurde echter, tot nu toe, niets van dat alles. – “Gaat u naar de kerk?” vroeg ze zachtmoedig. – “Neen, ik probeer gewoon een zo goed mogelijk mens te zijn, anderen, dus ook u, met respect te behandelen en in zijn of haar waarde te laten. Dit zijn toch ook christelijke gedragingen? Daarom hoop ik, net als U, mijn vrouw later ergens na ons aardse leven terug te mogen zien.”
Het oude dametje kreeg een nog zachtere uitdrukking in haar gelaat en zij legde, zich enigszins naar mij vooroverbuigend, één hand vertrouwelijk op mijn arm. Van haar andere, met een zwarte handschoen beklede hand, stak zij haar wijsvinger op heuphoogte omhoog en liet deze een ruitenwisser beweging maken. “Helaas, mijnheer, zo werkt dat niet. U zou toch eerst de Heere Jezus moeten toelaten.” – "Nou, dan kan ik het wel vergeten” antwoordde ik quasi teleurgesteld. – “Leest u nog? Doe het dan maar gauw en regelmatig. Zo te zien bent u nog jong. Het is nooit te laat.”
Op dat moment kwam mijn vrouw uit de winkel en het vriendelijke dametje zei tegen haar: “U heeft een begrijpende en lieve man. We hebben net een leuk gesprekje gehad. Ook voor u hoop ik, dat u hier kunt wennen en dat u beiden het nog lange tijd naar u zin heeft. Mocht uw man weer eens willen lezen, geef hem dan maar een bijbel. Ik moet ook maar weer ‘op huus aen’. Het ga u goed. We zien elkaar vast nog wel eens…. Koud héy?”
Met een zekere en bijna jeugdige pas vervolgde zij haar weg. Ik zag, dat het gezicht van mijn vrouw één groot vraagteken was en ik vertelde haar wat ik met het dametje had besproken. Omdat het tegenwoordig met mijn korte termijngeheugen zo gesteld is, dat ik snel weer iets vergeet, is het des te opmerkelijker, dat er al meerdere keren aan terug heb gedacht. Niet te geloven.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: ouderen
Ontmoeting
91
Geef je reactie op deze inzending: