Alle inzendingen over overig

Krijgen we dát weer... moet het hoogste woord er uit en dat neemt al zoveel ruimte in beslag, maar daar vul je geen avonden mee. Laat ik het nieuws links liggen, rechtstreeks door naar de volgende ronde en waar was ik gebleven? Zin om voor te lezen dat Ge niet moet denken, dat kan ik zelf wel. Laat mij nou maar over the top in mijn knopjes zijn, daarentegen…

Ingekapseld door Rutgers en Broeckx en WdB, afgewisseld met reliPH. Ik krijg het er benauwd van.…

Als de muziek spreekt luistert men bewust of onbewust.…

Je druk maken om niks. Dat is pas tijdverspilling.…

Er zijn er die zich niet thuis voelen in eigen lichaam en je hebt ze erbij die niets om het lijf hebben. Hoe het ook zij, even naar mijn schoenen kijken...super, ik loop er nog steeds naast. Het is dan ook een hele kunst, want mij laat je niet zomaar lopen...ik en mijn hoofd in de wolken. Een leeghoofd loop je dan ook niet zomaar op...twee over…

Ik heb medelijden met haters.…

De maan die wegdraait in de kromming van de aarde, de zon die hemellichamen in banen stuurt, de oceaan die vloeit in bochten. Alles, werkelijk alles is rond. Die naakte wintertakken, artificieel belicht, grijpen elkaar in spiralen en mijn ogen zien, alles is rond. Maar niet mijn liefde voor jou, mijn uitgesproken liefde. Die kwam recht uit mijn…

Ik plof niet, ik licht op...…

Trek het je niet aan, mijn kind. Neem een trekje en het is net of je een stortvloed aan baggah door trekt. Zo, die shit. Maar geen vuil woordje aan de lucht hoor, we hebben de wind mee en heupwiegen de woorden. En lijken wel gek ook, net mijn moeder: wat zullen de buren wel niet zeggen? Geen flauw idee, maar een beetje akoestiek doet al verwonderen.…

Fijn dat U gezond bent, met eigen ogen kan lezen wat een ander op zijn lever heeft. Wel zo lekker tekeer kunnen gaan, op Uw gezondheid! Weer een nacht kan doorhalen, wat niet van toepassing is op een lange rij wachtenden vóór U. Gezien de manier waarop het nieuws gebracht wordt, staan zij daar volgend jaar nog. Blijkbaar stellen we nogal wat voor…

Ik zit in de wachtruimte van de gipskamer poli 72 en pak een tijdschrift. ‘Zin’, heet het. Ik lees een interview van Rick de Leeuw met Gerrit Komrij. Er staan mooie, wijze woorden. Ze stellen me gerust. Ik kijk even op, zie een echtpaar aankomen dat tegenover mij plaatsneemt. De vrouw heeft een strakke, rode broek aan. Haar haar glimt van de gel…

Als pijn de enige uitweg is dan is er al veel aan vooraf gegaan.…

Waar is mij aan erger is de geluidsoverlast van de buren. De zware bastonen van hun radio hoor ik duidelijk in mijn kamer. Zelf heb ik de televisie heel zacht staan en gebruik ik de ondertiteling, want ik wil niemand lastig vallen met hard geluid. Mijn radio is onlangs stuk gegaan en ik schaf ook geen nieuwe aan. Op de televisie is een klassieke zender…

Toen ik vanmorgen de krant doorbladerde, las ik, dat mensen elkaar steeds minder aanraken en ik denk, dat het zo is. Zelf ben ik tweeëntachtig en mijn vrouw twintig en als we in bed liggen mag ik haar overal vasthouden. Niet de hele nacht hoor, anders kom ik slaap tekort. In mijn straat heeft een echtpaar gewoond, inmiddels overleden. Hij was een aardige…

Schrijven om makkelijk te scoren of voortborduren op andermans schrijven ligt snel op de loer als je van alles leest. En er wordt wat afgeschreven. Kranten gedrukt en op internet zijn er te kust en te keur. Je kan een dagtaak hebben om van het ene bericht naar het andere door te klikken. Of je gaat naar twitter of facebook waar je allerlei berichtjes…

Inzendingen vol zielige roerselen horen niet in de categorie beweringen, maar als ze dan tóch geplaatst moeten worden, dan liever ergens bij de hartenkreten.…

Onze lieve kippige liplezers zijn de ene ontboezeming nog niet te boven of het is weer zover; dat er een tiet zat is, wil ik wel geloven. Elke tien jaar doolt hij een slag in de rondte om woorden het hof te maken. Net of je een recept op herhaling leest...grammetje dit, shotje dat, wijntje erbij en na de reclame is iedereen al spuugzat. Je moet er…

Het einde van het jaar nadert, het voelt wat unheimisch. Mijn gevoelswereld is van de leg alsof het zich van iets moet ontdoen. Ik tel de dagen af, nog vijftien, dan is het jaar om. Dan kunnen we weer terug naar normaal, weer gewoon doen. Geen boom voor mij, geen tierelantijnen. Hoe meer de commercie zie opdringt, hoe meer recalcitrant ik mij voel…

Mensen bedenken steeds onzinniger dingen om te verkopen. Gewoon voor het geld; economische belangen. Als je ziet wat er veelal aan prullaria gemaakt en verkocht wordt....., onnodige hebbedingetjes. Sommigen verzamelen van alles, hun huis tot de nok toe vol gevuld. Van de keuken tot de kamer, op de trap naar boven, zelfs in de badkamer en nog van…

Dicht bij mijn huisje is een meer. Een baggerschuit lag aan de kant en ik kreeg het idee daarop een stoeltje neer te zetten en te gaan vissen. Verstand van vissen is bij mij minimaal, dus geen dure werphengel, maar een gewone eenvoudige hengel en aan het haakje een stukje deeg. Een regenbui was net gepasseerd. De hemel was weer helder blauw met een…

''Kees, er zijn geen aardappelen meer in de schuur. Heb jij nog wat in de tuin staan, anders moet ik naar de groenteboer?'' ''Ik denk het wel, darling.'' Het was mooi weer begin juli en ik ging dus naar mijn moestuin waar nog bintjes in de grond zitten. Met een riek rooide ik een emmer vol bintjes en kapte er het loof af. Ik ging even uitrusten…

Mijn vader nam mij vaak mee naar de stad. Dat vond ik fijn, want dan kreeg ik ijs met slagroom. Op een keer zag ik op de stadswallen kanonnen staan. Ik vond dat interessant en vroeg aan mijn vader waarom die kanonnen daar stonden. Hij zei, dat die vroeger gebruikt werden om de stad te verdedigen tegen vijanden. ''Pa, wil je zo'n kanon voor mij…

Mien was aan het stofzuigen toen de telefoon ging. Ze pakte de hoorn en zei haar naam. ''Dag mevrouw, hier met het kabinet in Den Haag.'' ''Sorry, dat geloof ik niet, u maakt een geintje.'' ''Neen mevrouw, namens de minister-president mag ik u met een echtgenoot uitnodigen een rondgang te maken in de Tweede Kamer van het parlement. U krijgt…

In de duisternis kwam hij aan. Hij parkeerde zijn auto op een hobbelig paadje en liep zacht naar een al openstaande deur. De stilte was om te snijden, de duisternis liet hem struikelen over stenen en stukken hout, geen lantaarn in zijn bezit, alleen het licht van de maan dat hem leidde naar weer een deur die half in de sponningen hing. Verval…

Een bewering mag 50 tot maximaal 100 woorden bevatten. Met nadruk op liefst 50! Zou het wellicht raadzaam zijn die regel ook toe te passen op de reacties?…

Ieder mens, zelfs met het meest evenwichtige en uitgebalanceerde karakter, heeft weleens een dip of verkeert een korte of langere periode in een situatie, waarin alles en iedereen zich tegen haar of hem schijnt te hebben gekeerd. Niets lijkt meer te lukken, men vist geregeld achter het net of men voelt zich door zijn medemens niet begrepen. Dat kan…

Je was zeven of acht jaar oud. Je wist dat het tijdstip was aangebroken als de mevrouw met de mintgroene kaarten in de klas kwam. Je wachtte lijdzaam tot je naam werd genoemd, je kwam naar voren en liep mee naar het busje. Vervolgens werd je in het geblindeerde voertuig, via een jou onbekende route, hobbelend en schokkend door de halve stad vervoerd…

Hij kwam aanstrompelen bij de bushalte. Zijn O-benen deden een hippisch verleden veronderstellen. Schijnbaar in overeenstemming daarmee verklaarde hij: "De paarden die de haver verdienen, krijgen haar niet" en hij liet me in het ongewisse of hij doelde op de miskende verdiensten van zijn echtgenote, dan wel op die van hemzelf, of misschien op de merites…

Tegen de felle, vinnige kou waarop de maanden december en januari ons dit jaar vergastten, had ik een rode wollen muts gekocht met bonte, ingeweven motieven en met aan weerszijden een lint om vast te strikken onder de kin en een parmantige pompoen die mijn kruin moest gaan sieren. Ik vreesde dat mijn hoofd, gehuld in de nieuwe muts, al te veel gelijkenis…

De avond zal niet meer oneindig lang op zich doen wachten. Nu nog spelen de schaduwen en het licht van een late augustusdag over het groen-geschakeerde grasveld van het park waarop het lege, blauwe nylon van de ballon lusteloos en slap ligt uitgestrekt als een vermoeide dagreiziger na een bergtocht. B4drijvige, bezige mannen staan er omheen als bezorgde…