Het begin - De drakenheksjaren van Liselore (3)

Het jaar na Liselores zestiende verjaardag, verhuisde Fedan naar een andere stad. Hij ging daar studeren. In de weekeinden zou hij terugkeren naar het huis van zijn ouders in Mosastad, en zou hij Liselore zien. Dat ging een paar weekeinden goed, daarna kwam hij nog maar om de twee weken, en na een paar maanden nog maar één keer per maand of minder. Liselore voelde hoe het sprookje van haar eerste liefde wegglipte als zand door de handen van de harde realiteit. Die dag, een paar weken voor haar zeventiende verjaardag, wist ze het zeker. De liefde was over. Fedan kwam draakdansen, maar hij danste niet meer met haar. Bedroefd ging Liselore met Lana naar huis. Eenmaal thuis probeerden Hoorntje, Spetter en Lana haar te troosten. Maar voor sommige dingen zijn er geen troostende woorden, en helpen alleen tranen om het scherpe verdriet te verzachten.

Ook de relatie tussen Berald en Ana ging uit. Ana ging ook studeren in een andere stad en kwam ook steeds minder dansen. Berald en Liselore dansten steeds vaker met elkaar, als broer en zus. Niet iedereen had dat in de gaten. Sommigen dachten dat ze een stelletje waren. Dat deerde hen niet. Ze deelden hun passie voor het dansen en werden dat jaar het beste danspaar van Mosastad. Daar haalden ze beiden troost uit. Berald was ook een vervolgstudie begonnen, maar bleef thuis wonen en vloog iedere dag op zijn eenhoorn naar de stad waar hij studeerde, en weer terug naar huis. Liselore deed goed haar best op school. Ze vond niet alle vakken leuk, maar als ze alles in één keer haalde, dan kon zij ook gaan studeren in een andere stad. En dat wilde ze graag. Ze wilde nieuwe avonturen aangaan. Ze wilde vrij zijn. Ze wilde het leven proeven zoals ze dat in de veilige omgeving thuis niet kon. Soms moet je uitkijken wat je wenst, zei Nana, want het komt naar je toe. Die woorden zou Liselore zich nog vaak herinneren.

Liselore maakte ook een andere wens. Dat ze altijd iemand bij zich hebben zou die haar goede raad kon geven. Voor die keren dat ze niet naar het bos kon gaan naar de feeën en de dwergen. Nu wilde het toeval dat er een dwergfeetje was geboren die een thuis nodig had. Dwergfeetjes woonden op de schouder van een heks of tovenaar, en waren onzichtbaar voor anderen. Alleen diegene die het dwergfeetje uitkoos om bij te wonen, kon haar zien en horen. Er waren er niet veel van, want de dwergen en de feeën plantten zich voort via de sporen van de paddestoelen, en niet met elkaar. Maar soms zagen dwergen en feeën in het bos hoe heksen en tovenaars zich voortplantten, en dat wilden ze zelf ook wel eens beleven. En daar kwam het van, dat er dwergfeetjes waren. Het nieuwe dwergfeetje in het bos had de wens van Liselore gehoord. Ze wachtte haar op in het midden van het bos, bij het bankje aan het bospad. Ze wapperde met haar vleugeltjes toen ze Liselore zag. "Hallo Liselore, mag ik jouw dwergfeetje zijn?" Liselore keek blij verrast op. Het dwergfeetje was zo groot als haar duim en had kleine doorzichtige vleugeltjes. Ze droeg een vrolijk jurkje in alle kleuren van de regenboog, en piepkleine rode schoentjes. "Ja, dat mag!", riep Liselore blij. "Dan mag jij zeggen hoe ik heet", zei het dwergfeetje. "Dan heet je Bibi", zei Liselore. Vanaf die dag waren Liselore en Bibi onafscheidelijk.

Die avond was er een feest bij een rijke tovenaar thuis. Hij was een van de rijkste tovenaars van Mosastad. Hij verdiende veel knopen met het organiseren van reizen voor heksen en tovenaars naar buitenlandse tempels. Het gezin van Liselore had geen knopen genoeg voor die dure reizen. Nana en Herald verdienden allebei genoeg knopen om hun gezin te onderhouden, maar peperdure en onnodige dingen, daar hadden ze geen knopen voor. Normaal gesproken zou Liselore ook niet naar het feest bij de rijke tovenaar thuis toe zijn gegaan. Maar zij kende zijn zoon van het drakendansen. Sinds Fedan niet meer met haar danste, en ook Berald weer wat vaker met andere heksen danste, had de rijketovenaarszoon haar steeds vaker op de drakendansvloer gevraagd. Ze vond hem wel leuk en hij haar blijkbaar ook. Hij had wel veel rijketovenaarsmaniertjes, daar moest Liselore wel aan wennen. Haar vadertovenaar Herald was van gewone komaf, die had nog van Nana geleerd met mes en vork te eten, en rijketovenaarsmaniertjes waren hem vreemd. Ook Berald had daar geen last van. Liselore had van Nana wel een paar maniertjes geleerd, ook niet overdreven, maar ze kon ermee voor de dag komen op een rijketovenaarsfeest. Nana was opgegroeid in een gezin met wat meer knopen, en dan kreeg je dat soort maniertjes geleerd.

Het feest was in de tuin van het rijketovenaarshuis. Liselore stond met een rietje een drankje te drinken uit een halve ananas, het soort drankjes dat je alleen op rijketovenaarsfeestjes zag. Ze wiegde zachtjes van het ene been op het andere been op de maat van de muziek. De zoon van de rijke tovenaar zag ze nergens. Opeens kwam hij uit het huis gelopen, en liep vanaf de tuindeur recht naar Liselore. "Mijn vader wil je even spreken, Liselore", zei Jiwa, want zo heette de rijketovenaarszoon. Liselore keek Jiwa verbaasd aan. Waar zou zijn tovenaarvader haar nou over willen spreken? "Hij is in de bibliotheek", zei Jiwa. Liselore wilde vragen waar de bibliotheek was, maar ze dacht dat het misschien een stomme vraag was, dus liep ze het rijketovenaarshuis binnen en zocht op goed geluk naar de juiste deur in een grote gang met tig deuren. Ze koos voor de grootste deur, en blijkbaar was dat meteen de goede keuze. Nadat ze drie keer klopte, zei een tovenaarsstem: "Binnen." Met een vreemd gevoel in haar buik opende Liselore de grote deur.

~ wordt vervolgd ~

... De illustraties bij de verhalen van Liselore zijn van de getalenteerde kunstenares Josephine Wall, zie link. ...

Biografie van deze schrijver

heksen tovenaars jon tovenaars jongeren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 4 stemmen 510