Het begin - De drakenheksjaren van Liselore (2)

De dag brak aan dat Liselore haar draak zou ontmoeten. Ze ging daarvoor naar het bos met Spetter en Hoorntje. Bij de grote eik ging ze zitten en wachtte. Spetter maakte zich klein en rustte op haar schouder. Hoorntje lag naast haar met zijn hoorn in haar schoot. Een heldere winterzon scheen door de bomen en verlichtte het bos in kleuren roze, blauw en paars. Na een half uur klonk er geritsel vanachter een naastgelegen boom. Een jonge draak keek om de hoek van de boom voorzichtig naar haar toekomstige familie. Liselores ogen lichtte op bij het zien van haar draak. "Lana", zei ze zacht maar hoorbaar voor de draak. Want zo zou ze haar noemen. De jonge draak kwam voorzichtig dichterbij. Ze was anderhalf jaar en nog net niet volgroeid. Draken waren volwassen als ze twee jaar waren. Ze knielde bij Liselore neer. Hoorntje ging recht zitten en begroette zijn nieuwe metgezel. Spetter maakte een paar buitelingen als welkom voor het nieuwe familielid. "Hallo Lana." Liselore streek over Lana's kop, tussen haar ogen. Lana sloot haar ogen even en keek Liselore toen recht aan. Ze had hemelsblauwe ogen. Haar dikke schubbenhuid was groenblauw met indigo accenten op haar kop, vleugels en poten. "Hallo Liselore." Lana had haar schuwheid overwonnen en haar stem laten horen. Ze ging rechtop staan en maakte zich groot, haar vleugels gespreid.

"Wat ben je mooi, Lana." Liselores ogen glommen van trots dat ze zo'n mooie draak had. Lana liet zich horen in het bos met een harde brul. Ze spuugde even vuur in de lucht, en de vuurvonkjes dansten vrolijk om hen heen voordat ze weer doofden. "Zullen we samen een eerste vlucht maken?" Lana keek Liselore en ook Hoorntje aan. Hoorntje keek naar Spetter. "Vlieg jij met mij mee?" Spetter buitelde vrolijk om Hoorntje heen en ging op zijn rug liggen. Liselore stapte voor het eerst op de rug van haar nieuwe draak. Wat was dit spannend! Ze moest even wennen aan hoe ze het beste zou kunnen zitten en waar ze zich aan vast kon houden. Ze kon haar voeten steken tussen de schubben van de draak voor houvast. Met haar handen kon ze zich vasthouden aan de harde driehoekige manen van Lana. Op een teken van Liselore vlogen Lana en Hoorntje de lucht in. Lana vloog met Liselore voorop en Hoorntje met Spetter volgde. Ze maakten een vlucht langs de Mosarivier en landden langs de waterkant. Spetter sprong de rivier in en speelde met andere dolfijnen. Liselore zat met Lana en Hoorntje langs het water, het hoofd van Hoorntje op haar rechterbovenbeen, de kop van Lana op haar linkerbovenbeen. De winterzon stuurde zijn warme stralen naar haar en haar vrienden. Ze voelde zich volmaakt gelukkig. Ze kon zich niet voorstellen dat ze zich ooit gelukkiger zou kunnen voelen, zich ooit completer zou kunnen voelen, dan nu.

Zes maanden later bereikte Lana haar volwassen leeftijd als draak. Dat betekende dat Liselore nu met haar kon drakendansen. Samen met Fedan en zijn draak. De draken dansten samen, met de lichamen in elkaar gevlochten, de hoofden languit gestrekt naast elkaar, de vleugels over elkaar. Zo maakten de twee draken een dansvloer waar Liselore en Fedan op konden dansen. De jonge tovenaar gooide de jonge heks in de lucht en ving haar weer in zijn armen. Met vederlichte pas gleed ze over de drakendansvloer terwijl hij haar ronddraaide. Haar voeten raakte nauwelijks de draken. Als ze in de armen van Fedan danste, dan voelde Liselore zich zo licht dat het leek of ze zweefde. Samen deden ze mee met drakendanswedstrijden en wonnen ze menige prijs. Ook Berald danste met zijn heksvriendin Ana en hun draken, en vaak spande het erom wie de eerste of tweede prijs winnen zou: Berald en Ana, of Liselore en Fedan. Nana en Herald kwamen vaak kijken naar de wedstrijden, en ze glommen van trots als ze zagen hoe mooi hun dochterheks en zoontovenaar konden draakdansen. Zelf hadden ze vroeger ook veel gedanst. Het was op een drakendansfeest geweest dat ze elkaar lange tijd geleden ontmoet hadden, en op de drakendansvloer was hun liefde destijds opgebloeid.

Deze tijd was een van de gelukkigste perioden in het leven van Liselore. Die zomer ging ook Myra uit huis, die eenentwintig jaar geworden was die lente, en werk had gevonden in een andere stad. Voor Liselore betekende dat een ongekende vrijheid en veiligheid in haar eigen huis. Ze was nu omringd door alleen nog mensen die van haar hielden, en waar ze niet bang voor hoefde zijn. Samen met haar moederheks Nana, haar vadertovenaar Herald, haar broertovenaar Berald en haar tovervriendje Fedan, was ze zo gelukkig, dat ze hoopte dat haar hele leven zo mooi, zo vredig en zo vreugdevol blijven zou. Spoedig zou ze ervaren dat dit ijdele hoop was, van een toen nog gelukkige, maar naïeve, jonge heks. Want het leven kent nu eenmaal mooie tijden en minder mooie tijden. Als je nog jong bent, wil je dat niet weten, en denk je, net als Liselore, dat de wereld aan je voeten ligt. Vooral als je als jonge heks verliefd bent, dan zie je de hele Welawereld door een roze bril.

~ wordt vervolgd ~

... De illustraties bij de verhalen van Liselore zijn van de getalenteerde kunstenares Josephine Wall, zie link. ...

Biografie van deze schrijver

heksen tovenaars jon tovenaars jongeren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 4 stemmen 1.295