Alle inzendingen over overlijden

Alles was weer normaal zoals eerst. Ik beefde over heel mijn lichaam, zo bang was ik. Ik hoopte dat alles nog goed was met mijn mam, maar ik vreesde ervoor. Ik lag daar uren in mijn bed te bekomen van de schrik. Ik was even vergeten wat er allemaal gebeurd was en viel bijna in slaap. Ik voelde een raar gevoel, een gevoel dat ik nog nooit als zodanig…

Vandaag is het vrijdag de 13de. Ik, Cherly, 17 jaar, durf niet meer uit m’n bed. Bang wacht ik af wat er vandaag gaat gebeuren … Mijn moeder roept om te komen eten. Met een zucht stap ik uit bed. Net voordat ik weg ga, kijk ik nog snel naar m’n vertrouwde plekje. Dan sluit ik mijn deur. Met voorzichtige stappen ga ik de trap af. De trappen beginnen…

Een oude man en een iets jongere (beiden sinds kort weduwnaar) zaten naast elkaar op een bankje in de zonnige tuin van een bejaardentehuis. De oude man streek beverig met een zakdoek langs zijn ogen en zei verdrietig: "Sorry, maar weet je ik mis haar zo verschrikkelijk erg." Peinzend voor zich uitstarend antwoordde de jongere man: "Ach ja, het…

Machteloos kijken we toe, hoe je van de wereld niets meer wetend daar ligt, afscheid nemen is iets waar we nooit een wedstrijd voor zullen uitvinden, waar nooit punten voor worden gehaald, waar nooit iemand als winnaar of winnares kan worden aangegeven en derhalve geridderd of onderscheiden worden. Afscheid is onherroepelijk, is in dit geval niet voor…

In een rouwadvertentie treft jouw naam Wim P. mij als ’n klap in het gezicht en zoek haastig in de tekst stof tot twijfel, maar die is er niet, je bent dood, m'n vriend. We zijn meer onze gevoelens dan ons verstand en m`n verstand zegt dat het waar is, de advertentie in de krant is duidelijk, m`n gevoel kan het niet verwerken. Ik zit verdwaasd achter…

Droevige week, we namen afscheid van twee kanjers. Hoe houden we ze in herinnering? Jean Nelissen was chef-sport voor De Limburger en wielerverslaggever voor Studio Sport. ‘Journalist ben je 24 uur per dag’, was zijn lijfspreuk. Samen met Mart Smeets jarenlang NOS-verslaggever Tour de France. Hij vulde pelotonstiltes met opmerkelijke bezienswaardigheden…

Mijn prettig gestoorde minder toerekeningsvatbare aardige excentrieke overleden buurman, met chronisch pathologisch verlies van verscheidene liefdes, had op z'n begrafenis een muziekwens: Napoleon XIV: 'They're coming to take me away'…

Wat zijn wij tussen worp en put? Een hoopje ellende, het vernoemen niet waard. Alsof het nog niet erg genoeg is dat we niks achtergelaten hebben in het leven dat ons is toebedeeld, is er nu een nieuwe techniek waarbij doden opgelost worden in een mengsel van water en zuur. Zodat er ook na onze dood niks overblijft. Resomatie heet het onheil. In een…

Ik word ’s nachts waker gemaakt door de Zeisenman die met de deur in huis valt: “Ik heb ruzie met m’n baas dat ik me door jou heb laten overbluffen toen ik je wilde halen, je obstructie tegen het systeem heeft nogal deining veroorzaakt en ik kan het niet op z’n beloop laten, dan kan ik m'n botten pakken en vertrekken, zegt de baas”. Ik kijk hem…

Normaal kan ik er geen genoeg van krijgen. Lezingen over razendsnelle levensreddende interventies, gelardeerd met bloederige plaatjes. Je kan er wat van leren. Tenslotte is het mijn werk, levens redden, mensen bevrijden uit de klauwen van de dood. Vaker is het gewoon een fabriek van narigheid en ellende, en minder heroïscher, maar dat terzijde. Gisteren…

Ik geef het toe, ik ben bang om dood te gaan. Het kan zomaar gaan van plop, en dan ben je er niet meer. Een zak botten, rottend onder een laag aarde of zand, of verbrand aswolkend een vliegtuig vertragen. Voorbestemd vraag ik mij af of ik daar wel kom.…

Sommige mensen blijven altijd bij. De zondag overleden Piet Meerburg is er één van. Hoewel mijn contact met hem in tijd en belang weinig tot niets voorstelt. Ik ontmoette hem bij een overleg met het DB (Dagelijks Bestuur) van Stichting Onderlinge Studentensteun S.O.S.S. Kriterion. Niet toevallig. Piet hielp in de tweede Wereldoorlog joodse kinderen…

En daar sta ik dan weer pap.. Alleen, schichtig om me heen kijkend of iemand me ziet. De wind ruist door de bomen en geeft een leeg gevoel. M’n gevoel word kouder en dat uit zich in kippenvel. Hoi pappa… Zachtjes begin ik te mompelen. Ik wil contact, ik wil praten. Streng probeer ik de visualisatie van jouw beenderen in de koude grond te verdringen…

Herman is dood. Al bijna dertien jaar, maar ik begin het nu pas te beseffen. Sommige mensen horen niet dood te zijn, maar springlevend, zodat je ze altijd kan bellen, als het nodig is. En als het niet nodig is. Zomaar, om te zeggen dat je eens wilde bellen. En dan neerleggen en terugbellen om te vragen of hij misschien nog iets wou zeggen. Niet met…

Het sneeuwde vannacht. De koude adem was voelbaar, de bijbehorende hoofdpijn gaf het ook aan. De nog gloeiende as in de open haard maakte het vanmorgen makkelijk om een vuur te maken. Nu geeft de barometer aan dat het in deze ruimte 2o graden is. De luchtdruk gaat iets omhoog. Het is wit-bepoederd buiten. Op het zeil van het zwembad glijden…

Weet je wat je gemist hebt: je hebt niet meegemaakt dat ik opgroeide, evenmin dat ik ‘vrouw’ werd, je hebt niet meegemaakt dat ik slaagde, mijn diploma kreeg, je hebt gemist dat ik mijn zwemdiploma haalde op latere leeftijd, evenmin, maakte je mee dat ik verkering kreeg, trouwde en drie kinderen, jouw kleinkinderen dus kreeg. Je maakte hun groei niet…

Je sprak wel eens over het boekje, je had het thuis liggen, ik heb het nooit mogen zien. Niemand denk ik. Het was een opsomming van namen van mensen die je ontvallen waren. Alle namen van mensen die je kende, elk familielid, alle vrienden en alle kennissen die je in je lange leven meegenomen zag worden door de dood schreef je onder aan de steeds langer…

Er wordt op de deur geklopt en tot mijn schrik staat onbeweeglijk Magere Hein in de deuropening compleet met glanzende zeis waaraan geen ‘halm’ ontsnapt, een schilderij met de deurposten als lijst. Hij heeft een foto van mij in de palm van z’n benige hand, kijkt mij indringend aan en daarna weer naar de foto en zegt: ’Henri Custor, neem ik aan’,…

Raman is mijn naam. Mijn lot is bij mijn geboorte bepaald. Ik ben op deze wereld gekomen om een hoger plan te dienen. Wanneer ik rondloop met mijn honden Sol en Luna voel ik de ogen van de mensen naar me staren. Of het mijn houding of uiterlijk is, dat weet ik niet, maar ze kijken. Alsof ze een vermoeden hebben van mijn grote geheim. De goden…

Eind 2007 is Martha uit haar lijden verlost. Na jarenlang excessief drankmisbruik is ze uiteindelijk aan uitputting overleden. Een longontsteking gaf de genadeslag. Ik besloot naar haar crematie te gaan en kon meerijden met een vriend van de overledene. Hij kwam mij met z'n Arola ophalen. Ik hees me in zijn brommobiel en als haringen in een ton…

Wie een uitstekend programma over bijna-dood-ervaringen wil zien, kan daarvoor o.a. terecht op YouTube. Een BBC-documentaire van ca. een uur is in zes delen gesplitst en online gezet. Het eerste deel kun je afspelen op: http://www.youtube.com/watch?v=_I9-XxBAEsQ Daarin komt o.a. Pim van Lommel aan het woord.…

Zondag 8 november 2009 is onze papegaai Jacob, roepnaam Ko, gestorven. Vorige week kreeg hij kramp in zijn vleugels na een vlucht van boom naar tafel. Hij zakte door z'n poten en had last van evenwichtsstoornis. Het leek op een epileptische aanval. Ook zat er de laatste dagen bloed in z'n poepjes. Wat moet je dan. Het dier laten verkommeren of…

Zoals beloofd heb ik in deze brief mijn idee uitgewerkt over troost bij rouw. Ik hoop dat de inhoud bijdraagt aan het verlichten van je pijn. Des te sterker de band met je geliefde, des te groter het traumatische karakter van zijn overlijden, des te groter de geestelijke leegte die in de loop der tijd door jou ingevuld moet worden. De mens heeft…

Afgelopen woensdag overleed mijn moeder. Ze was 89 jaar oud en verbleef sinds eind juli in een verpleeghuis. In de laatste maanden van haar leven had ik enkele gesprekken met haar over de dood en wat ons na de dood te wachten staat. Hoewel zij haar hele leven gelovig is geweest, begon ze af en toe toch te twijfelen aan een hiernamaals. Enkele dagen…

De tarieven voor de successiebelasting zijn schandalig hoog. Als helpende hand van ouderen of hun familieleden loop je er vaak tegenaan. Als iemand zijn hele leven spaart om zijn of haar familie blij te maken met een kleine erfenis, dan komt hij van een koude kermis thuis. Niet dat de erflater er verder last van heeft want die zit al lang en breed…

De oude man met zijn uitgeteerde lichaam ligt al dagen met een van pijn vertrokken gezicht op zijn dood te wachten; zijn echtgenote moe en depressief belt weer eens de huisarts met dringend verzoek iets tegen de pijn, iets tegen het ondragelijke lijden te doen. Hij belooft gelijk in actie te komen. Al snel verschijnt een vervanger, een knappe jonge…

Met al die te vroeg gestorvenen om ons heen – door wiegendood, ongeluk, geweld, ziekte en zelfmoord – is de levensverwachting van 80 jaar die het CBS opgeeft, ongeloofwaardig.…

Hoe anders klinken de woorden van de dichter bij dood dan bij leven. De weerklank van wat er onder de woorden schuilt; de eeuwigheid, het afscheid, de loop der dingen en weer een nieuw begin. Het galmen van de dichters woorden worden pas werkelijk gehoord wanneer de dichter zelf is gestorven. Alsof hij het daarvoor over de anderen had. De anderen…

Toen ik vorige week zaterdag via de radio vernam dat Simon Vinkenoog stervende was, flitste het door mij heen dat precies acht jaar geleden monumentje en rocker Herman Brood van het dak af was gesprongen, de dood tegemoet. Hoe ik zo goed weet dat dat op 11 juli plaatsvond, komt doordat een geliefd familielid op die dag jarig is. Bij overlijden…

Wat hij was we konden het lezen: gedreven, intens, archivaris, profeet, lyrisch, nieuwsgierig, vragend, netwerker, confronterend, wietambassadeur, verstaanbaar, olifantengeheugen, geëngageerd, authentiek, overvloedig, bibliografisch, verzamelaar, vriendentrouw, profetisch, lijstduwer etc. Na dagen in de Vinkenoogbijbel(‘Vinkenoog Verzameld’) lezen…