Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Ik hou je in leven

In een rouwadvertentie treft jouw naam Wim P. mij als ’n klap in het gezicht en zoek haastig in de tekst stof tot twijfel, maar die is er niet, je bent dood, m'n vriend. We zijn meer onze gevoelens dan ons verstand en m`n verstand zegt dat het waar is, de advertentie in de krant is duidelijk, m`n gevoel kan het niet verwerken. Ik zit verdwaasd achter de krant, overbrug nu en toen en zie je met gesloten ogen liggen in een vreemde omgeving ver weg van Utrecht, omgeven door jouw dierbaren, maar voor mij vreemde mensen. Herinneringen verplaatsen mij naar onze studietijd.

Laatste keer dat ik je sprak was bij de begrafenis van je moeder, daarna raakte de tijd in vrije val. Heeft het leven zin gehad als het voorbij is? jij voelt niets meer en je weet niets meer, niet eens dat je ooit leefde.

Je leed aan de relativering ziekte, en zei dat aardse dingen nooit zo belangrijk zijn als de maatschappij ons wil doen geloven. Nuchterheid en helderheid van geest maakte van jou een bijzonder wezen. Je had twee gezichten, de lachende en de donkere, de lachende maakte een leraar kwaad, hij dacht dat je hem uitlachte en vroeg je de grijns van je gezicht te halen. Maar het was je gezicht zo keek je meestal. Met welk gezicht ben je gestorven? Wim ik haal je weer in, er bestaat geen dood, doder, doodst.

Kapsones waren je vreemd je zocht je vermaak in gewone dagelijkse dingen wat mij verbaasde gezien jouw intelligentie. We gingen naar elke film van Eddie Constantini die in Utrecht draaide en een dagje strand in Katwijk was voor jou optimaal vermaak. Ik had gedacht dat je wel een sluipweggetje had gevonden om de Zeisenman op een dwaalspoor te zetten.

Zestiger jaren, van Kennedy tot landing op de maan, volksbuurten waren nog gezellig, Europa Cup zal naar Madrid of Milaan gaan, Vreeburg en Catherijnesingel waren nog ongeschonden, treinramp bij Harmelen zet de tijd stil, we kijken Franse films en Ajax komt er aan. Ik kan de beelden van vele momenten die we samen doorbrachten niet stoppen, ze verdringen het heden. Ik voelde een moment dat het tot wanen en waanzin kan leiden, knap hoe de geest onderscheidt maakt tussen verleden en heden.

Je loste te vroeg op in de eeuwigheid, voor mij ben je gestorven zoals je er in onze tijd uitzag. De laatste maanden liep ik met de gedachte om elkaar te ontmoeten, ik had je graag gesproken, die drang werd steeds indringender, des te harder kwam de klap toen ik je overlijdensbericht las. Die drang kan geen toeval zijn, zegt mijn gevoel, alsof ik voelde dat er iets mis was met je gezondheid.

Wim nu jij er niet meer bent, erf ik onze gezamenlijke herinneringen ze doen soms pijn door weemoed, ze wijzen mij op de vergankelijkheid. Je was nooit weg uit mijn gedachten, maar nooit was je zo nadrukkelijk aanwezig als nu je dood bent. Jouw dood vindt geen rust in m'n geest je spookt, beïnvloedt m'n denken en doen, in mijn wereld leef je door dat voelt als 'n geestelijke hereniging, morgen ga je mee de stad in, net als toen.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 16 oktober 2010


Geplaatst in de categorie: overlijden

4.4 met 5 stemmen 373



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Max Hubeek
Datum:
25 oktober 2010
Email:
maxhubeekyahoo.com
Indrukwekkend en uitermate herkenbaar.
Mensen kunnen overlijden, maar gaan pas dood als er niemand meer is die hen gedenkt.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)