Alle inzendingen over individu

September is begonnen en er zit kou in de lucht maar een stralend blauwe hemel overkoepelt ons. Op de "Social Sofa" kun je altijd iemand ontmoeten (daar schijnen ze ook voor bedoeld te zijn). Mevrouw is drieënzeventig en ziet er nog goed uit. Dat heeft men haar ook gezegd. Maar de burenruzie is hoog opgelopen....De autistische zoon van mevrouw…

Een groot probleem is dat heel veel mensen hun zegje over de bestrijding van het corona-virus willen doen. In plaats van te luisteren en te handelen naar de suggesties van onze regering wil menigeen zijn eigen geurvlag uitzetten. Ik doel niet op wezenlijke inhoudelijke kritiek van b.v. De Hond maar op wat b.v. Aboutaleb ter berde brengt. Nauwelijks…

Ik zie mijn benedenbuurman niet zo vaak maar soms daal ik af naar zijn appartement, bijvoorbeeld wegens een telefoonstoring en eens bracht ik hem enkele pakken koffie die ik over had en "in de aanbieding" en bij die gelegenheid wierp ik een blik op de voluptueuze dames die hij afgebeeld had op kleurige schilderijen, uitgestald in zijn woning, kennelijk…

In die jaren van mijn vroegste jeugd bezocht ik de kleuterschool aan de Betuwestraat in de wijk "Jeruzalem" en moest daartoe met mijn vriendinnetje Gabie over de Koningshoeve en over de lage draaibrug over het Wilhelminakanaal. En zo wilde het geval dat we op een onheilspellende dag het zwartgeblakerde huis van Gori, de fritesspecialist, moesten passeren…

Altijd had mevrouw me, kennelijk omhuld door stilzwijgende melancholische sentimenten, aan zitten staren tijdens de vergaderingen, maar nooit en te nimmer had ik de diepte van de beerput waarin zij gezonken was, het onmenselijke panorama van haar geestes- en gevoelsleven kunnen beseffen of peilen tot het bericht kwam dat zij niet meer te midden van…

Zo bewegen zij zich voor mijn ogen: als onherkenbare dansers, als figuranten in een spookvoorstelling: mijn beschermelingen. Wat er omgaat in de diepe, geheimzinnige krochten van hun innerlijk blijft mij voorgoed onbekend. In de onpeilbare diepten van het geestes- en gemoedsleven van mijn medemensen hengel ik als een onbekwame, ondeskundige visser…

Hij was haar zoon, haar zozeer geliefde zoon, die ze de naam "Richard" had meegegeven en gedurende lange jaren waren moeder en zoon onze buren in de arbeiderswijk maar het moet gezegd worden dat "onzen Rich" wel rijkelijk excentriek was. Altijd zal ik me de poppenkastvoorstellingen blijven herinneren die hij gaf voor alle kinderen uit de buurt…

Te midden van de menigte zag ik Hem eens; de schizofrene man die mij ooit genodigd had in zijn flat. Hij haastte zich kennelijk voort tussen de anonieme massa..... De afstand tussen de diepste eenzaamheid en vertwijfeling en de toppen van het geluk is een afstand die in lichtjaren niet te meten is; voor de schizofrenen zijn er de leegte en de wanhoop…

Ik had lijn zeven net gemist. Ze zong. Zacht en melancholiek zong ze en ik vroeg de zwarte vrouw of het een Afrikaans lied was. "Het is Spaans" verklaarde ze. "No hablo Espagnol" liet ik haar weten. Ze lachte twee rijen parelwitte tanden bloot en haastte zich naar haar bus.....…

Eind vorige, begin deze eeuw. 'k Heb echt mijn uiterste best gedaan om het zo te zien, te kunnen ervaren en te beleven. In het begin leefde ik met de idee dat de aanslag op mijn leven goed was bedoeld. Dat de uitvoering van die misdadige poging helaas/gelukkig schromelijk is mislukt, stelde mij voor een dilemma: als ik iets onderneem, doe ik het…

De zomerhemel was lichtblauw, als was zij ingekleurd met een kleurpotlood en op de Spoorlaan wapperden vlaggen met de toch wel merkwaardige tekst: "Tilburg Vakantiestad" (Wie zoekt nog zijn heil in Tilburg?). Toen de bus voortgehobbeld was langs het mij zo bekende panorama waartegen mijn leven zich voltrokken heeft, bereikte ik het St.Elisabeth…

Natuurlijk heeft de helpende zon voor een deel een aandeel in de wederopbouw van het zelfvertrouwen. De zon laat zich niet buiten sluiten. Hij vindt altijd zijn weg al is deze door een heel kleine opening van hoop. Daar houden mensen zich aan vast, die dunne rode draad. Een herfstkind tekent zijn eerste vragen bij het zonlicht van het voorjaar. Nog…

In de grote supermarkt vlakbij mijn Tilburgse flat viel mijn oog op de blikjes "Hollandse Hopjes" die in de aanbieding waren; kleine, cilindrische blikjes, toepasselijk gesierd door de kleuren rood, wit en blauw en de tekst "sinds 1892" en ik besloot er twee van aan te schaffen. De hopjes roepen onstuitbare herinneringen op aan de goede mevrouw…

Op het kerkhof aan de Hoflaan staan donkergroene statige sparren zij aan zij in een lange, plechtige rij, als om de grafstenen te beschermen en te bewaken..... Het is een mooie julidag en een licht briesje schijnt ons te willen strelen, maar voor mijn zwaar ziekelijke vriendin die naast mij voortstrompelt terwijl haar hand rust op mijn bovenarm, is…

Op mijn dwaaltocht door de labyrintische gangen van het Twee Steden Ziekenhuis aanschouwde ik een merkwaardig aandoende wandschildering, mogelijk bedoeld om het sombere gemoed van slachtoffers en gedupeerden op te vrolijken met de afbeelding van een onschuldig, dartel haasje met opstaande flaporen dat misschien zou moeten herinneren aan een zomerse…

Als ik met mijn hondjes in de auto, richting het bos tussen Veenhuizen en Een, rij om mezelf en hun een heerlijke wandeling te gunnen, zie ik ze over het fietspad rijden – de eenzame fietsers. En dan komen er, ja hoe moet ik dat noemen, noem het maar nostalgische gevoelens, bij mij, naar boven. Let wel zonder ook maar een zweem van melancholie. Nee,…

In Tilburg West strekt zich te midden van de vooroorlogse huizen en de bloesembomen een water uit dat ik op Bevrijdingsdag dit jaar voor het eerst aanschouwde. Met onze voetstappen omcirkelden we deze plas op de genoemde feestdag en de sterfgevallen die mijn vriendin getroffen hebben, waren onderwerp van ons gesprek... Haar gang is vertraagd na onze…

In de achterbuurt waar mijn vriendin nu een armzalig verdiepinkje gehuurd heeft duiden desolate en vervallen voordeuren van gezinnen die nu eenmaal moeten doormaken wat hun leed met zich meebrengt.... Ik doorkruis de Berkdijksestraat die de somberheid demonstreert die veel mensen in deze tijd beheerst ondanks welvaart, materie en liefde. Mijn oog…

Ik kwam twee dames tegen aan de halte van lijn zeven bij het station. Een van hen droeg halflang blond haar en zij hanteerde een koket en elegant damessigaartje. Ze lachten me toe. "Ik heb geen big smile" verklaarde ik en ik voegde eraan toe: "Liever naakt dan namaak". Ze waren het er wel mee eens dat het geen zin heeft te lachen als er niets…

In vroegere, voorbije dagen legde ik twee keer per jaar een lange weg af naar de chique villawijk waarin meneer de tandarts gehuisvest was en zijn praktijk hield in een wit, provisorisch gebouwtje. In de "behandelkamer" sierde een portret van zijn geliefde echtgenote en van zijn kinderen de wand; haast een kunstfoto met geslaagde compositie die je kon…

In de bescheiden en armoedige kapperszaak, gesitueerd vlak naast het oude kerkhof, sinds jaren brandpunt van mijn trouwe bezoeken, is het rommelig en er staat zelfs voor de kinderen een auto op een standaard; er is een massagestoel die mijn vriend, de Turkse kapper, steevast aanprijst (hij serveert ook koffie voor de liefhebbers). Van mijn florissante…

Het ziekenhuis is als een stad, als een universum op zich, waarin zich echter ook weer talloze universa bevinden. Tijdens met middaguur vormt het restaurant een zaal vol professionals, gekleed in witte beroepskleding, druk babbelend, een naamplaatje bungelend tegen de borst. Ik ben aangeschoven aan een tafeltje met drie stoere jongemannen, opscheppend…

In het herenhuis (het studentenhuis aan de Korte Heuvel) hielden de langharige studenten het tot diep in de nacht vol onder de ondoordringbare walm van hun sigaretten die als een mist in het vertrek met het hoge plafond hing en onder de in mijn oren disharmonische klanken van Jimi Hendrikx, Joan Baez en vele anderen.... Ik was nog een kind en kinderlijke…

Soms kun je dat zo hebben een weekje dat het een beetje tegenzit. Zo’n periode dat alles even niet loopt zoals je hoopt of vindt dat het zou moeten lopen. Zo’n weekje dat een vervelend griepje dat je natuurlijk al onder je leden had, besluit een plekje op de voorgrond op te eisen, ten koste van jou. Zo’n weekje waarin je je gewoon beroerd voelt, soms…

Het was een dag in oktober waarop een ijsblauwe hemel als van juni of juli onze dierbare stad overkoepelde. Ik ontmoette haar bij "Portagora", de Kringloopwinkel waar altijd iets te beleven valt. Haar formidabele hangbuik bolde ruimschoots over haar broekband en ze had haar oog laten vallen op drie lullige kleerhangers die naar haar zeggen geschikt…

Het is een mooie, heldere voorjaarsdag; de 29e april en vóór het Brabants Natuurmuseum aan de Spoorlaan pronken sinds kort de roomwitte kaarsjes van de kastanje in het groen van haar kruin. De fonteintjes op het Burgemeester Stekelenburgplein spatten vrolijk op. In de LocHal, het nieuwe pronkstuk van onze stad, met haar trappenhuizen, met haar uitgebreide…

Een eenzame en vervallen berkenboom schijnt maar nauwelijks het leven te houden en zij draagt lijdzaam haar bladertooi vóór het paviljoen waarin mijn broer is gehuisvest. In Nederland is er zorg voor iedereen en in de gangen van het paviljoen verwijzen naamplaatjes met foto's en geboortedata naar de bewoners. Mijn broer heeft vandaag last van "het…

Wanneer op een gegeven moment het resultaat van alle zorgvuldig opgeveegde en vervolgens gecomprimeerde kruimeltjes niet meer kunnen verhullen dat de koek op is, dan is de tijd gekomen om de bakkerij te sluiten. Het met welbehagen opsnuiven van de geur zal daarna toereikend moeten zijn.…

Vandaag ontmoette ik mevrouw vóór "PortAgora" een dame van 84 jaar en toen we in gesprek raakten, bleken meteen al de overeenkomsten in ons verleden: beiden zijn we typiste geweest, zij het dat mevrouw in de watten gelegd is en ik verstoten ben. Het grijze haar droeg mevrouw opgestoken en haar oude gezicht met diepe rimpels was getekend door tijd…

Mijn lief en ik doen een potje Scrabble in de trein. Tijd genoeg, voorlopig zitten we er nog wel even in. Ik maak stroperige woorden, zij legt het ene blije woord na het andere. We hebben duidelijk een andere week achter de rug. De conducteur komt enthousiast voorbij. 'Een spelletje, wat leuk, dat zie je niet meer'. Om ons heen het gebruikelijke…