ULTIEME VRIJHEID

Als ik met mijn hondjes in de auto, richting het bos tussen Veenhuizen en Een, rij om mezelf en hun een heerlijke wandeling te gunnen, zie ik ze over het fietspad rijden – de eenzame fietsers. En dan komen er, ja hoe moet ik dat noemen, noem het maar nostalgische gevoelens, bij mij, naar boven. Let wel zonder ook maar een zweem van melancholie. Nee, een echt warm ronduit vreugdevol gevoel.

Nee, zonder enige melancholie denk ik dan terug aan mijn eigen lange fietstochten die ik ‘s avonds na werktijd maakte. Zo af en toe nam ik er zelfs een middag verlof voor op. Gewoon om een beetje conditie op te bouwen, maar vooral ook om te genieten van de natuur.
Je komt dan over weggetjes en fietspaden, die je soms een prachtige indruk geven van wat voor mooie natuur er nog in Nederland is, en waar we trots op mogen zijn. Ja, alleen op een racefietsje, dat geeft je een heerlijk gevoel van vrijheid. De wereld lijkt dan even van jou. Zoals een zwemmer zich onder water soms even een vrije vis waant.

Ook ben ik ooit gaan hardlopen, ook wel leuk, maar je komt minder snel ergens en bent gebonden aan je directe omgeving en voelt de aarde onder je voeten. Dat is eentoniger, intensiever en daardoor ga je je er maar op richten, om hetzelfde parcours zo snel mogelijk af te leggen. Het genieten blijft veel meer op de achtergrond, wel de voldoening achteraf. Nee fietsen dat is het.
Het is maar een klein stukje, maar je bent los van de aarde, net als de zwemmer zweef je tussen hemel en aarde – je bent en voelt je vrij.

En nu op oudere leeftijd is wandelen mijn ding – ideaal. Jij geniet, de honden genieten en eerlijk is eerlijk bossen vervelen mij nooit. Dit geeft ondanks het contact met de aarde toch genoeg gevoel van vrijheid.
Er is ook altijd dat gevoel van nederigheid en respect. Even tegen een heel hoge kale spar of den omhoog kijkend ken ik mijn plaats als mens weer. Zo, terwijl ik geniet van de natuur en helaas de natuur misschien iets minder van mij als mens, overvalt me een keur aan gevoelens: verborgen verhevenheid, macht, mystiek, en een verbondenheid, die we steeds meer dreigen te verliezen.
Het bos heeft iets mysterieus en heeft voor mij ook altijd dat sprookjesachtige behouden. En in het bos voel ik tevens beslotenheid, een soort van omarmen, maar vooral ook vrijheid. Hier kun je zijn wie je bent en mag je vrijuit genieten, geen boom zal het je kwalijk nemen.

Maar waarom fiets je eigenlijk niet meer, zult u zich misschien afvragen. Nou, niet om zielig te doen of zo, maar het is beter voor mijn gezondheid om het niet te doen.
Ach, door een of ander aandoening belandde ik ooit enkele malen in het ziekenhuis, maar ik heb het gered.
‘Mevrouw,’ zei de specialist, ’uw man heeft het door z’n sportieve activiteiten gered.’ Dus sport is toch ergens goed voor. Tenminste als je het op een gezonde manier, niet grenzeloos fanatiek, beoefent. De ‘sport’ gaf mij de, aan het werk en andere verplichtingen, verloren vrijheid terug. Nu vele jaren later geniet ik volop van die heerlijke vrijheid. Geen baas die me zegt wat te doen. Geen keurslijven meer. Niet te veel meer moeten waar ik geen zin in heb – kortom echt vrij.

Zag zonet major Tom, die honderd was geworden, en nog werd bevorderd tot kapitein op grond van zijn laatste heldendaad. De man had honderd rondjes gelopen en heel veel geld voor de Engelse zorg opgehaald. Prachtig zo’n oude man, die ooit voor onze vrijheid heeft gestreden. En nu weer een heldendaad heeft verricht. Die weer de bijna vergeten gevoelens van eenheid en vastberadenheid bij het trotse Britse volk heeft weten op te roepen. Een oude breekbare man die nog steeds in z’n hart een bevrijder is. Die mede door zijn inzet heeft gezorgd voor het feit dat ik me nu vrij kan en mag voelen.

De enige vrijheid waar kapitein Tom nu nog op wacht, en al of niet hoopt ondanks zijn relatieve kwiekheid, is zijn persoonlijke ultieme vrijheid. Kan me voorstellen dat de man hoopt – laat maar komen. Ach wie weet vergis ik me wel en wil de man, met zijn leeuwenhart, misschien nog wel jaren doorgaan. De een is de ander niet.

Voor mij persoonlijk hoop ik niet zo oud te hoeven worden en dat zal zeker ook niet gebeuren. Maar die bedoelde ultieme vrijheid waar veel ouderen in stilte op wachten, hoef ik voorlopig nog niet te hebben.
Nee, ik zie en waan me die fietser, met dat gevoel van vrijheid wat ik nog heel lang bij mezelf hoop op te kunnen roepen en te ervaren. Heerlijk – vrijheid!

vrijheid major Tom bos fietsen wandelen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 3 stemmen 130