Alle inzendingen over afscheid

Uiteindelijk gebeurde het dan toch! Na een periode van weken tussen hoop en vrees te hebben geleefd gaf, na talloze keren spontaan resetten, vele vastlopers en andere kuren, de computer van mijn echtgenote het uiteindelijk op. Op een ochtend, een week na de vakantie, tijdens het opstarten was het de...

Gnoom zit aan de Galliano, Kareltje doet een colaatje en ik ijsbeer een Fryske drank. Samen zijn we er uit gekomen, wij kappen met dit circus...

Bezoek de mensen als ze nog leven! Deze zin licht op en resoneert met al mijn cellen. Ik ben geraakt. Een eenvoudig advies met diepere lagen. Ik lees het in een interview in een dikke krant. Het zal een slordige tien jaar geleden zijn geweest. De geïnterviewde was Prins Bernhard. Er is veel over d...

De klokken in Bangkok, Toronto en Moskou tikken gelijkluidend in hetzelfde ritme. Hun wijzers spoeden zich om steeds dezelfde trajecten langs hun wijzerplaten af te leggen. "Bid voor ons in het uur van onze dood!" Het uur van onze dood? Het uur van mijn vaders dood? Waar en wanneer zal het p...

Mama koesterde de foto. Deze nam een ereplaats in op het dressoir. De man voor wie de vlaggen in de stad dramatisch halfstok hingen, de man die door een hele natie gemist werd, was afgebeeld op het kiekje. Hij stond hierop zij aan zij met mama's verstandelijk beperkte zoon, die mijn broer is, ergen...

Op het Internet heeft de familie van volleybalster Ingrid Visser en haar vriend Lodewijk Severein een pagina aangemaakt waarop je een condoleance kan achterlaten. De condoleancepagina is te vinden op de website http://www.ingridenlodewijk.com . Ze werden onlangs op een afschuwelijke wijze om het...

Toen de bloesems her en der in de tuinen met elkaar wedijverden in pracht en schakeringen toonden van helgeel tot oranje en van rose tot paars, vernam ik dat je in de hospice was opgenomen. De heraut van de dood trompetterde, wilde zich tot je nemen en je zou moeten gehoorzamen. Je bleef ongeloofli...

Vreselijk zat was ik het nog bij mijn ouders te wonen in die van hout opgetrokken boerderij met slechts één vertrek, waarin soms ook nog de kippen en een varken binnen kwamen lopen. Mijn ouders sliepen op stro in een met doeken afgesloten ruimte en mijn elf broertjes en zusjes lagen kriskras ergen...

Zij is niet meer, de plek op de bank blijft leeg, op tafel staat een halfvol blikje bier, haar laatste. Haar uitzicht vanaf de bank: de glazen tafel, de tv en de gaskachel. Tientallen keren heb ik die wereld voor haar schoon gemaakt, dat was belangrijk. Drie kussen als altijd bij het afscheid,...

Als ik stop houdt alles op. Een geruststellende gedachte.

Er gaan bussen in die richting met in trotse zelfbewuste oranje letters de naam van hun bestemming boven hun voorruit zoals bijvoorbeeld de tekst: "Elisabeth Zkh via Broekhoven", maar het panorama dat je voor ogen krijgt in Tilburg Zuid wanneer je daar noodgedwongen of zelfs vrijwillig verkeert, i...

Ik ben een natuurtalent, hoe u het ook wendt of keert, ik ben niet verkeerd. Impulsief deed ik u kond van mijn strapatsen en frapatsen, nimmer stond van tevoren vast het lastig vallen van uw veilig bestaan. Er komt een tijd dat ik moet gaan, zinsnede als een pareltje, ik laat u achter met Kareltje. ...

Het verdriet valt met bakken uit de lucht. De lucht blijft inktzwart uitdruipen. Op de Nieuwe Ooster Begraafplaats nemen we afscheid van Edo. Zesenveertig jaar, veel te jong. Kanker. Mei 2012 kwam de aanzegging. Van vrijwel geen overlevingskans. Edo vocht voor elke kans. Benutte onderwijl alle ti...

Ik zeg u, de dagen zijn te lang, de nachten nog veel langer. En verdomme 's nachts als je wakker bent dan dreunt de waarheid binnen als paukenslagen tegen oogbollen. De sensoren staan wijd open de popmeters op maximaal, het komt binnen als een alles verwoestende modderlawine. Chaos en ruis en ...

Het zat al een tijdje te broeden in mijn hoofd en in mijn gevoel. Een periode van goed doordachte afwegingen ging vooraf aan het besluit om met ingang van heden definitief te stoppen met inzendingen naar de sites nederlands.nl en die van gedichten.nl. Vanaf het begin van mijn eerste inzending in...

We leven nog. Niets is er veranderd. Het regent dan wel meer dan vóór 21 december, maar dat kan ook toeval zijn. Ik had in de nasleep van het voorspelde einde van de wereld graag geweten wat die doemdenkers nu met hun bunkers en gehamsterd voedsel gaan doen. Een ondergronds hotel beginnen voor dep...

Nog vijf dagen. Meer niet. Dan is het gedaan, met alles, met iedereen. Dan is alles voor niets geweest. De bomen, de liefde, de zomeravonden, de uren studeren voor een diploma dat nergens toe leidde. De Maya’s zitten er niet vaak naast. Ook niet toen ze hun kalender lieten eindigen op 21 decem...

Er zou een feestelijke gebeurtenis; een optreden van een accordeonist en van een drummer plaatsvinden in een zaaltje van het Zorgcentrum, waarin mijn moeder de laatste tien jaar van haar leven heeft doorgebracht tot het tijdstip kwam van ziekte, dood, crematie en uitstrooiing van haar zilverwitte as...

Ik denk er begin november altijd meer aan dan anders. De bruine bladeren op de grond, de mistige morgens, de nevel over de velden: lang zal ik niet meer leven. In deze herfstige tijden zijn er ook meer sterfgevallen dan in andere jaargetijden. Dat klein beetje neerslachtigheid is soms genoeg om het ...

Wij mensen blijven onze plaats in de natuur steeds opnieuw bepalen. We zijn qua samenstelling en dynamiek puur natuur. Onze cycli verschillen niet echt van andere levende wezens. Vaak zien we opmerkelijke parallellen. Apen vertederen ons omdat ze zo menselijk kunnen doen. We voelen ons menigmaal dic...

Mijn vader gaat dood. Simpelweg over de houdbaarheidsdatum. Dat overkomt de besten, de allerbesten. Ooit verschijnt aan de horizon voor iedereen die laatste halte. Ieder sterft, maar dit is toevallig wel mijn Pa. Dit ligt volstrekt anders. Zijn loslaten van het leven komt een tikkeltje vervreemdend ...

Het regende zachtjes op de zaterdagmorgen waarop hij volgens afspraak aanbelde: een mannetjesputter, een Hercules, die mij zou helpen met het leegruimen van de berging van mijn woning, waarin zich gedurende drieëntwintig jaar het nodige had opgestapeld. Tijdens de werkzaamheden in de catacomben va...

Zij doet haar best, lost puzzels op met gebroken ogen, gaat door met leven na Jan. Met papieren zakdoekjes vangt ze tranen, maar ik zie in die ogen een verloren man. Ze gaat langzaam achteruit, licht gaat uit en haar ogen doven, een glimlach ligt op bed. Het is goed zo...

Afscheid nemen kan niet meer en toch, alle goede gedachten die je moeder aan je gewijd heeft. Alle reizen met haar samen. Alle zorgen die ze om je had, waren allemaal een klein deeltje van het afscheid dat ze niet meer van je kan nemen. Op een station in een ver land zakte ze in elkaar. Ze was op...

Ik wilde de kobaltblauwe vazen met de leuke, parmantige leeuwtjes op hun dekseltjes wegbrengen; ik wilde ze verkwanselen, maar het was niet zonder tranen dat ik probeerde dit besluit te nemen omdat de vazen het blauw droegen van mijn liefste, overleden oma, van wie ze een erfstuk vormden. Ik was aa...

Bij het afscheid vroeg ik of ik haar een kus mocht geven. "Tuurlijk", zei ze met een glimlach in haar ogen.

Toen het in mei al zomer was heb ik de Karel Boddenweg opnieuw moeten aandoen. We hebben het lichaam van een nog jonge vrouw moeten toevertrouwen aan vuur en aan aarde. Aula "Aurora", die mij gaandeweg vertrouwd en bekend is geworden, wordt overstroomd door licht, door buitengewoon helder licht, ...

Daar ging hij in zijn uitvergrote pennendoos, gedragen door strakke gezichten in ganzenpas, droevig in de Amsterdamse regenval. Zijn arme weduwnaar Charles was werkelijk aangedaan en miste zichtbaar zijn grootste zielsverwant. Had Gerrit dan al die weelde aan hem te danken? Dat geloof ik voor geen m...

Normaal gesproken is dit een uitspraak waar mijn nekharen rechtovereind van gaan staan, de afgelopen twee weken niet. Vier overlijdensberichten in zo’n korte tijd stemmen verdrietig. De dood kwam door ziekte of door de leeftijd niet geheel onverwacht. De omgeving was misschien wel voorbereid op de...

Zij weet donders goed dat haar tijd er bijna op zit, klampt zich vast aan mijn wekelijks verschijnen. Soms valt ze om en wil ze het niet weten, geheimpje dat ik moet bewaren. Vandaag wist ze niet meer welke dag, verslapen bracht ik haar terug naar bed, dankbaar de rust trok ik gordijnen naar verg...