Alle inzendingen over emoties

Vele verhalen later, en met een natte kus van de oude zwerver op mijn bezwete voorhoofd, keer ik, enigszins ontdaan door de terugtrekkende zon, terug naar mijn woning die niet ver van het park is te vinden door de rozenstruik met gele rozen die naast de deur groeit. Ik heb de taal van de goot leren spreken, door een oude zwerver met een whiskyfles…

In het "Andante Café", een merkwaardige oase in de contreien van het Crematorium te Tilburg, waar het gezellig en sfeervol is, dat opgesierd wordt door allerlei leuke frutsels en fratsels op de tafeltjes en dat zozeer een tegenstelling vormt tot de zalen des doods en de macabere urnenvelden in de omgeving, waren op 14 mei een aantal slachtoffers en…

Bij opruimwerkzaamheden in mijn huis kwam vanachter een kast een klein, kleurig kartonnen clowntje tevoorschijn, een schertsfiguurtje, zoals ik mezelf voel. Het houterige, onhandige meisje leeft voort in mijn gedachten; het meisje dat het slaag gewoon vond en er met niemand over praatte; het meisje dat heel bekwaam stripfiguren natekende, die de…

De dag dat ik tegen mijn man zei , ik sluit daar een deur want er opent zich elders wel weer een ander raam, wist ik dat de toekomst alleen maar mooier en rustiger op een goede manier kon worden. Als je sommige dingen namelijk niet los laat kan het voelen of je denkbeeldig gevangen zit, al zijn er geen echte muren, onzichtbare muren kunnen wel degelijk…

Ik was te verliefd op mijn lieve negroïde platonische knuffelbeer uit Ghana om een gesprek aan te gaan met op lust gerichte homoseksuele mannen, die massaal hun paasdriften op mij begonnen te projecteren. En ik wist niet goed wat ik met deze verliefdheid aan moest, dat was het hele eiereten. Er was geen paashaas in huis, de doos met scharreleieren…

Toen ik het schitterende water van de Biesbosch zag, barstte mijn verdriet om jou uit en ik grimaste, probeerde mijn tranen te verbergen voor de anderen van het gezelschap dat samen met mij "De Zilvermeeuw" bevolkte, een lang schip dat ons kalm en majesteitelijk die middag door de wateren zou voeren. Ik hou van je, mijn metgezellin van mijn jeugd…

Ze leefde de laatste jaren op chips en pinda's. Haar gewicht was opgelopen tot tachtig kilo sinds de neerslachtigheid had toegeslagen; neerslachtigheid om drie mislukte huwelijken, neerslachtigheid om onwillige, moeilijke, ongezeglijke dochters, die haar in het gezicht uitscholden en uitlachten, die haar liefde meedogenloos afwezen. Ze liet haar…

De therapeute was graag bereid haar honingzoete glimlach weg te schenken, enkele hoogdravende egostrelende complimenten ten beste te geven, de cliënte een paradijselijke werkelijkheid en toekomst voor te spiegelen en letterlijk en figuurlijk haar handje vast te houden à raison van vijfenvijftig euro per uur. Van een vage, schimmige figuur in een…

Het kan niet ontkend worden dat hij was komen opdagen, dat hij acte de présence had gegeven om het meubelstuk; de oude, leren vervallen bank, een erfstuk uit mijn ouderlijk huis, dierbaar, intens dierbaar omdat ik er eens, in lang, lang vervlogen tijden mijn destijds doodzieke lichaam en mijn doodzieke hoofd op had laten rusten als in de armen van de…

“Hoe ouder we worden hoe meer we ons verbazen over de hoeveelheid onwetendheid die een mens kan bevatten zonder uit zijn kleren te barsten." Mark Twain De woorden van Mark Twain brachten mij rust, wanneer ik weer op een of andere schrijverswebsite een column had gelezen, die bol stond van onwaarheden, aannames die slechts op theorieën waren gebaseerd…

Op een middag dacht ik een kop koffie te gaan drinken in een restaurant, genaamd "Panache" aan de Westermarkt in Tilburg. Plotseling keek ik daar in het verouderde gezicht van mijn vroegere collega bij de Wijkkrant, de fotograaf die mij om een flauwiteit, een futiliteit, om een werkelijk onbetekenend incident had afgedankt en die zich nu vijandig…

Het is laat. Middernacht precies. Mijn vrouw Ria ligt al uren in bed. Ze gaat al jaren vroeg naar boven. Ik kan me de tijd haast niet heugen dat dit niet het geval was. Ze houdt niet van de nacht, zegt ze. We spreken nooit over mijn deelname aan de Buurtalert, een initiatief van de buurtbewoners om de straat veiliger te maken. Ria haat de Buurtalert…

Het was de vijfentwintigste dag van de maand november in het trieste jaar 2016. Ik had me na het debacle met de hulpverlening bij de huisartsenpost op het Amsterdamse plein hier niet ver vandaan met volle overgave op het leggen van contacten gestort, door lid te worden van een populaire datingsite waar miljoenen mensen lid van waren op zoek naar warmte…

Het regende, zoals het vaker regende wanneer er een nieuw jaar was begonnen. Het regende en het was nacht in Amsterdam. Ik had mezelf middels mijn alter ego Bjarne gevonden in een heilzame tederheid, die mijn ziel verwarmde met een echo van liefde. Mijn laatste verhaal uit mijn verhalenserie over de zoektocht naar het mysterie van het hart, had me…

Een van de goede eigenschappen van de mens is het mogen beleven van emoties, die van plezierige aard kunnen zijn maar ook, naast talloze mogelijkheden, een droevige impact kunnen hebben. Soms worden deze laatste plotseling veroorzaakt door een acute en onverwachte, maar ook binnen een bepaald tijdsbestek te verwachten gebeurtenis. Tussen emoties van…

Het verhaal over de hond en het strand was ik al bijna vergeten, toen het donker werd die middag in december. Er waren in die barre december dagen, die steeds donkerder leken te worden, mensen die dachten dat wanneer iemand liet merken dat hij verlegen was, dat het betekende dat diegene naïef was. Ik kwam in een lange chat terecht met de chattende…

Je leven varen op je gevoel is even eenvoudig als complex. Ik realiseerde me de afgelopen week hoezeer gevoel je kan beïnvloeden. Natuurlijk, ik kan muurtjes bouwen en bewaking inhuren om mezelf te beschermen. Maar de balans tussen gesloten en open zijn past niet bij mij. De controlerende functie is ergens over boord gegaan en wat over blijft is 'openheid…

Struinend over de velden, al slootje springend, over en onder het prikkeldraad klimmend, de beide poten in de modderige klei, zon op de kop, camera bij de hand, zoek ik mijn weg. het natte gras streelt kil de pijpen van mijn broek in een zee van ruimte die deze polder mij biedt. In de verte zie ik de Noenes, daar moet ik niet naar toe. Ik moet naar…

Ach, hoe lieflijk en melodieus heeft de stem van de doktersassistente steeds geklonken als zij verklaarde: "De situatie is ongewijzigd. Er is geen spoor van kwaadaardigheid in uw borsten aangetroffen", of als mij iets medegedeeld werd van een dergelijke strekking of betekenis. Zal het eenmaal anders zijn? In de hal van het Elisabeth Ziekenhuis…

Het was in de tijd dat hij nog de plusfours droeg en de lange kousen; het was in die verre, voorbije tijd vóór de grote oorlog, vóór de Wereldbrand die onze continenten in haar ban hield en die deze bijna verscheurde en verwoestte. Hij wist dat Vader dáár was, in de "donkere" kamer achter de serre; hij wist dat zich daar dat duistere afspeelde…

De Dongevallei is een verwilderd landschapspark dat zich uitstrekt tussen rijen moderne huizen van bruinrode baksteen, rond een kabbelende vaart, waarop een enkele zwaan sierlijk voortglijdt en met beukenbomen en wuivende wilgen. Dit vormt de bestemming voor de excursie van de natuurvereniging en met de auto van een andere deelneemster zullen we koers…

In haar huis was de chaos overweldigend; vermoedelijk een afspiegeling van onheilspellende proccessen die tussen haar oren plaatsvonden. Er was welhaast een kapmes nodig om me een weg te banen naar de slaapkamer achter in het huis waar naaktfoto's aan de muur hingen naast portretten van onze eerbiedwaardige ex-koningin en waar LP's met prominent de…

Er gaan bussen in die richting, met in trotse, zelfbewuste, elektronische letters de naam van hun bestemming boven hun voorruit zoals bijvoorbeeld de tekst: "Elisabeth Zkh via Fatima" Maar het panorama dat je voor ogen krijgt in Tilburg Zuid wanneer je daar noodgedwongen of zelfs vrijwillig verkeert, is van een triesstheid, troosteloosheid en grauwheid…

Normaal ben ik een tevreden mens, dus over 't algemeen gesproken kun je stellen dat ik een gelukkig mens ben. Lachen doe ik vaak en veel, ook al valt er soms niet te lachen, het gekke is dat, wanneer bijvoorbeeld manlief tegen de hardhouten tafel zijn been, niet al te zachtzinnig parkeert, ik grrr achter me hoor, dit op mijn: ik noem het maar, lachspieren…

Oude wonden opengereten Domweg met beste bedoelingen Zoon een opmerking gemaakt over zijn kleintje. Ja, oké, dat kind is de perfectie zelve Mijn duister verleden werd zielig boven water gehaald Opmerking fel aangedikt, verklikt Pijn wegens niet verdiend Verdriet prangend en vretend Voor ieder goed doen, vergeet het. Mama's en Oma's vaak…

'Het is 110 kilometer maar je komt wel vijf kilo aan'. In het wandelpeloton hoorden we vaak over dat lopende buffet daar in de polder. Dat deze tocht een begrip is, wil iets zeggen, wandelaars kunnen evenementen maken en breken. Na de honderd, vorig jaar in België, zijn mijn maatje en ik er klaar voor. Denken we. De stap naar een nieuwe subcultuur…

Het was stil in huis. De vrouw had alle moderne communicatiemiddelen uitgezet. Geen muziek van de radio, geen gepraat van de televisie, geen afleidingen van de uitvinding die computer heet. In de stilte begon de vrouw haar verhaal te vertellen aan een denkbeeldige vriend. Hij luisterde aandachtig maar zei niets. De vrouw schrok van haar eigen woorden…

Er zijn van die mensen die altijd alles beter weten, ik noem ze dan ook Betweters, of je ze mannelijk of vrouwelijk hebt, vermeldt de historie niet want stel je voor dat er ook een vrouwelijke is dan is dat dus een Betweterin, of een Betweteresse? Dit woord wordt natuurlijk nooit opgenomen in de normale vocabulaire, zoveel is zeker. Maar die mensen…

Eens bracht een wondermooie melodie me tot je en ik droomde in het sprookjespaleis van de verliefdheid, in de Aya Sofia van de Liefde, versierd met haar mozaïeken en arabesken, mijn prachtige droom Het bouwwerk van het paleis brokkelde steen voor steen af; een pijnlijk, verregaand demasqué Op haar ruïnes bloeit de taaie, maar toch kwetsbare bloem…

Het is december 2008. Buiten heerst de vrieskou. Terwijl de warmte van het dekbed mij omgeeft, opent zich de wereld van droom en slaap voor mij. Een hel licht valt over een tafereel uit het verre verleden. Het moet 1964 zijn. Daar is de zonnige tuin. Mijn beide nichtjes, over wie mama zich goedgunstig ontfermd had na de tragische dood van hun moeder…