Alle inzendingen over eenzaamheid

Het was niet zo moeilijk een lokaal vol eenzame "losers" te vullen ten behoeve van de "reguliere" Valentijnsviering die ook dit jaar weer plaatshad in het ongezellige, aftandse, langgerekte kantoorpand en de zaal was volop gevuld. De "eenzaamheid" schijnt momenteel op grotere schaal toe te...

“Nodig eens een eenzame uit” was de titel van een schrijfopdracht van een kleine schrijverswebsite uit de kustprovincie. Kennelijk ging degene die het had verzonnen er bij voorbaat vanuit dat alle schrijvers op de site de schaapjes op het droge hadden, en een huis groot genoeg voor vreemde...

Aan de burgemeester had ik gevraagd nog een half jaar te mogen wonen in het huisje bij de hei en dat mocht, dat scheelt mij veel geld. Mijn huurwoning in het dorp tien kilometer verderop is bijna klaar en die van buurvrouw kenau Alie ook. Ze was tijdelijk bij mij, omdat ze ruzie had gekregen met...

De Veolia-bus had over De Heuvel gehobbeld en de halte op het Piusplein bijna bereikt, toen we in gesprek raakten. Ze zat al geruime tijd naast me en ik had vanuit mijn ooghoeken de leerachtige huid van haar wangen, haar grijze haar en haar bril geobserveerd Ik heb weleens overwogen hoe het zou...

In het restaurant is niets veranderd sinds mijn voorgaande bezoek; de zalen en vertrekken tonen zich in al hun luister en luxe. Mijn eenzaamheid wurgt me zo ongeveer; zij is als een luchtledige dat mij niet toestaat te ademen en vliegt mij aan als een gruwelijk voorhistorisch monster met klauwen...

Een aanzet van gele bladeren was al zichtbaar in het loof dat de bomen aan mijn raam siert en een toefje van grijze haren siert eveneens al het haar van mij en van de vriendin die mij op deze herfstdag kwam bezoeken. Zij kust mij de handen als weinig anderen omdat ik, eveneens als weinig...

Een wit licht schemert sinds kort door het matglas van de voordeur die van de mijne gescheiden wordt door het portaal. Slechts een eenzame stoel met paarse, gecapitonneerde zitting getuigt nog van het feit dat hier eens dat mensen woonden, dat twee mensen elkaar hier eens vonden tot het schreien...

Het ronde raam gaf toegang tot de groene buitenwereld. Struiken, bomen en weilanden met koeien in de zomerse maanden. Inspirerende wolken aan een blauwe hemel of een grijze, monotone, deprimerende lucht. Elk jaar werden de struiken hoger en verdwenen de weilanden geleidelijk. Nu zie ik slechts die...

Laatst zij iemand dat zij er alleen voor stond. Dat was niet zo. Kijk maar, hij woont in een huis en dat huis heeft een kraan. Die kraan zit vast aan een enorm leidingstelsel en brengt hem dus dagelijks, elk moment dat hij dat wil, schoon water. Hij hoeft niet voor zijn water te zorgen, dat doen...

In Tilburg Zuid zijn in een Tuincentrum vele planten, bloemen en in het seizoen een onwaarschijnlijke hoeveelheid kerstartikelen ondergebracht in grote hallen. Ik koos uit de overweldigende veelheid een kleine amaryllisplant die op twee lichtgroene stelen zijn knoppen droeg. Toen mevrouw er een...

Als de schilderijen aan de wand mij aangrijnzen als mombakkesen uit een horrorfilm en als het luchtledige van de eenzaamheid mij omgeeft als een atmosfeer die mij de adem beneemt en als de wijzers van alle klokken en horloges zich trager dan traag voortslepen en het schijnbaar oneindig langdurige...

“Angst voor de ‘ander’ is niets minder dan een slecht geschreven B-film”, schreef de bekende columnist Rami el Harayri onlangs in een column op deze website. Ik kon er over meepraten door mijn armoedige afkomst en met mijn psychische handicaps. Slechts zelden lukte me het om inhoudelijk met...

Ik ben al een tijdje niet meer geweest. Woemi begrijpt er niets van. 'Je zou zeggen dat je nu tijd genoeg hebt om haar te bezoeken'. Haar, dat is Charlotte, de inmiddels zwaar demente moeder van mijn eerste Woemi. Lang geleden, een mensenleven lang geleden. Wat moet ik haar zeggen? Dat ik bij...

De totale zwijgzaamheid regeert. In stilte hobbel ik achter haar aan over zandpaden, grind en asfalt en door de blubber. Haar geheimen, die woelen en broeden onder de oppervlakte blijven mij vreemd. Wellicht is deze stilte zoveel beter dan de kwetsuren die men opdoet als bloedende wonden bij...

Langzaam zag ik ze weer achter een horizon verdwijnen, de droombeelden die ik had gemaakt, van mannen, vaak naakt in het bestaan, die niets anders deden dan geld verdienen aan de belofte der liefde. Ik hield er niet langer een kater aan over, en als het wel om een kater ging, dan was het dikwijls...

Het was die avond weer zo ver gekomen dat ik een bezoek ging brengen aan het Café-Restaurant. Gelegen aan die "merkwaardige" snelweg die men als Avenue of Boulevard zou kunnen beschouwen of omschrijven en die eveneens geflankeerd wordt door het Verbeeten Instituut en het Twee Steden Ziekenhuis,...

Het is vanaf de Nassaustraat een eind lopen naar "Multi Functionele Accommodatie "Het Kruispunt" in de Sinopelstraat en ik meende verdwaald te zijn tot ik het gebouw, decor van mijn vroegere wijkkrantenwerk, voor mijn ogen zag oprijzen. Hier zou de Wijklunch gehouden worden en ik maakte kennis...

Het gebeurde tijdens een receptie. De meeste mannen zijn allerminst "juffershondjes" maar het vereist manmoedigheid de eenzaamheid aan te kunnen die welhaast een plaag vormt waartegen niemand bestand is. Ik had niet verwacht dat de oude, vervallen man met het afgetobde, roodachtige,...

De gastvrouw heeft een mooi stel benen. Ze draagt een knalgeel jurkje van weinig stof. Misschien vindt hij toch nog iets van troost deze avond. Haar ordinaire schreeuw tegen haar kind scheurt zijn gedachte doormidden. Hij schudt haar hand terwijl ze haar wangen tot steen vormt. Links, rechts,...

Naarmate het langer bleek te duren dat er hulp in aantocht was, kreeg ik vaker het gevoel dat alle dingen die ik meemaakte al eerder waren gebeurd. De onzinnige gesprekjes op de datingsite, de fake profielen, mannen die me benaderden met als enige vooruitzicht seks. Het interview voor de buurtkrant...

Ze had zich aanvankelijk voorgesteld hoe hij in de kale cel in de staatsgevangenis met slanke handen de enveloppen om de brieven die ze hem zond, opende, hoe hij de brieven gladstreek en ze, verlangend naar de inhoud, begon te lezen, benieuwd naar de boodschap die erin vervat was voor hem, de...

Hoe herinner ik me die avond, die nacht toen je me buitengezet had en ik in radeloze vertwijfeling mijn weg zocht langs het donkere, troebele water van de Piushaven, langs de gevels en hoe ik tenslotte mijn heil moest zoeken bij die hulpdienst die echter geen hulp bood voor wat betreft de verre,...

Het is er een komen en gaan van slachtoffers en gedupeerden. Slechts de loutere lijfelijke aanwezigheid, het stilzwijgende gezelschap, volstaat. Zij verwarmen zich aan elkaar, aan hun luttele bestaan als puppy's in een nest, als honden in een roedel. De damp van vele sigaretten omgeeft hen als een...

Na de dood van mijn geliefde Emma Petronella, en de dood van mijn oude vader kort daarna, kwam ik in een sociaal isolement terecht. Doordat ik lange tijd met niemand over onze intensieve relatie had durven praten, was er na haar sterven ook weinig ruimte in mijn sociale contacten om over de...

Zonlicht overspoelt het Paduaplein op een zondag in mei. Het flatje is fleurig ingericht (op het woord "fleurig" gelieve men de nadruk te leggen). De stoeltjes (kuipfauteuiltjes stijl jaren 60) zijn felrood. De jeugd van de bewoonster ligt ver in het verleden. Zij maakt een...

De eenzaamheid kan als een fuik zijn, van waaruit men niet kan zwemmen in het vrije, heerlijke water waarnaar men zo verlangt: als een verstikkend luchtledige. Hoewel hij niet mijn voorkeur, mijn smaak, mijn relatie was, noopte mijn verlatenheid mij tot een heftig verlangen naar zijn gezelschap,...

Het was de avond nadat Frits de zwarte kater door ouderdom en uitputting was gestorven en begraven in de tuin van het herenhuis waarin mijn knappe hospita mij een kamer verhuurde. Ik zat op het balkon van mijn kamer en de avondzon scheen over de tuin en het balkon. Ik zag de hortensia in bloei...

Ik zit op het balkon van ons appartement en hoor het onafgebroken geluid van de op het strand uitrollende golven De wind staat op de kust Het geluid van de golven wekt de indruk, dat ik me bevind in een zich met hoge snelheid voortbewegende trein Maar de stoel waarop ik zit beweegt niet Op de...

Op de plaats waar sinds jaar en dag "Zorgcentrum Zuid" is verrezen en waar de kolos van het verpleeghuis, waarin mijn dierbare vader de laatste elf martelende en slopende maanden van zijn langgerekte sterfbed heeft moeten slijten en meemaken, bevonden zich eens de gebouwen van een stenen...

Op een dag viel de envelop in de bus alsof het voorbestemd was. Deze droeg mijn familienaam, neergekalkt in een bekend handschrift; schijnbaar het handschrift van mijn lang-overleden vader, kennelijk aangeleerd in die voorbije tijd waarin ook zijn schooljaren vielen. Ik was blij dat mijn...