Alle inzendingen over Horror deel zoveel

met de betonrot bedoel ik dat wij inmiddels zoveel de klos geweest zijn dat de pijlers van het ziekenhuis aan ons ten grondslag liggen. En dat door deze onderzoeken en allerlei behandelingen er misschien wel beton rot is geconstateerd in de pijlers van het ziekenhuis ligt niet aan ons? Dat wilde ik even rechtzetten ( Len)…

Toch zijn er ook dingen die gebeuren met minder impact, met meer menselijkheid en met meer gevoel waarmee ik dan weer niet de 24 uurs aanwezigheid van pijn bedoel, want die is er nog steeds, is ook niet zomaar weg. We (ikke dus) moeten geduld hebben en zo bezit ik mijn ziel in lijdzaamheid, wat een prachtige zin in een minder prachtige periode.…

Zoveel mensen, even zoveel meningen en iedereen heeft wel een visie want zeg nou zelf: hoe vaak hebben we het woord gehoord wat virus heet, wat Corona heet en hoe vaak heeft U de handen gewassen en mondkapjes gekocht? Talloze malen toch?…

." Toevallig kapster Dat Nieuwsmomentje met zoveel haar geboren is, lijkt wel voorbestemd.…

“En het Slechte daalde neer en ontfermde zich over hem.” Marbus was psychiater in het grootste psychiatrische centrum van de stad. Hij was moe. Hij verlangde naar zijn twee wijntjes die hij iedere avond voor het slapen gaan placht te drinken. Tot zijn ergernis zou dat er nog niet van komen. De politie had een vent binnengebracht die schreeuwend…

Hij daalde neer op aarde. Hij had een lange leren jas aan. Zijn ogen spuwden vuur. Hij was een vereffenaar. Hij kwam uit het middenrijk. De barrière tussen de hel en het wereldse. Hij zette de kraag van zijn lange zwarte leren jas op zodat men zijn rode ogen niet kon zien. Hij stopte zilveren kogels in zijn Magnum pistool. Er was er weer eens eentje…

Maar dat het luguber was, door maar een simpele pil dat je het gevoel hebt dat je laatste uur geslagen heeft, is iets wat ik niet makkelijk meer vergeet, zoveel is zeker!…

De metrobak, waar wij vlakbij wonen, is nooit een item geweest om over te struikelen. Nou zou dat ook niet kunnen want het ding staat op pijlers een heel eind boven de grond en dus kun je er niet over vallen of je zou enorm grote voeten moeten hebben, maar dat terzijde. Jaren geleden belde ik met de RET om te vragen met mijn liefste stemmetje: of nou…

Zo begon de week met natuurlijk de maandag, waarop de monteur zijn opwachting zou maken, jawel, dat gebeurde ook! De man is een hele poos bezig geweest om erachter te komen dat een printplaatje los zat, tesamen met een paar stekkertjes! Na ook dat gemaakt en gesoldeerd te hebben, draaide hij ook nog even een band eraf om te kijken of die goed vast zat…

Auto’s gaan op de rem, ook al een hele slimme actie ( niet dus) en ik ben stomverbaasd over zoveel stommigheid. Volgens mij, bestuurders van die tiental auto’s, is het de bedoeling dat je zoveel mogelijk ruimte laat voor hulpdiensten en dit al helemaal als ze blauwe lichten en sirene voeren?…

Het was zo simpel, alles verliep vlekkeloos, ehhh, nou ja achteraf bezien was dat natuurlijk niet zo, maar daar kwam ik later pas achter. Vorige week werd er een biopt uit mijn knie genomen, ach het werd verdoofd dus al teveel kreeg ik er niet van mee, ook al omdat er een alleraardigste verpleegster haar arm voor me beschikbaar stelde, waar ik natuurlijk…

Dat wil ik delen.…

“Goedemiddag, met plastisch chirurg Schoemacher.” “Ja goedendag meneer, u spreekt met Wendy. Ik wil me graag inschrijven voor een gezichtsbehandeling als dat zou kunnen.” “Ja mevrouw, natuurlijk kan dat.” “Oh mooi zo.” “Wat had u graag opgeleukt gezien?” “Opgeleukt meneer, nee nee afgeleukt.” “Hoe bedoelt u mevrouw?” “Nou, gewoon zoals ik het…

In de filosofie staat horror vacui voor de onzekerheid van de mens voor wat betreft twijfel, onzekerheden en onbeantwoorde vragen.…

(voor Bayla Wegier (1928 - 1971)) Je bent geboren op 23 oktober 1928 in Sosnowiec, Polen. Je vader Chaym Wegier was bakker. Je moeder heette Chaya Zygelbaum. Je had drie broers: Robert, Jacques en Jean-Isidore. Je zus heette Sura. In de Tweede Wereldoorlog probeerden jullie als Joods gezin naar Zuid-Frankrijk te vluchten, maar jullie werden…

Het ene deel van het klootjesvolk gaat onder het mes van het andere deel. Dat U niet denkt...want dat doen zij wel. Right. Een heidens karwei als U het mij vraagt, om te denken de rest van de wereld te kunnen heropvoeden.…

Zo ging ik een keer voor een jonge vrouw staan en riep: Ik vind dat jij prachtige grote hangbebeborsten en een schitterend kukunstwerk van een a achterwerk hebt, maar je moet er niet zo opzichtig drie ddd mee draaien, mijn horror mmm monen k kraaien jouw hooiberg tot mijn speld!…

Na het boodschappen doen, waarin we natuurlijk werden geconfronteerd met diverse sirene’s, waar we geen aandacht meer aan besteden dit omdat het meer gewoonte dan uitzondering is, komen we thuis en lees ik waarom er zoveel kabaal was....het treinverkeer tussen Capelle en Nieuwerkerk ligt stil, vanwege een trein die stilstaat!…

Een onopvallende man, sober gekleed, voorzichtig in z'n gedragingen, zuinig met geld en ongetwijfeld beheerst in zijn emoties. Hij was al wat ouder en kwam met enige regelmaat in het winkeltje toen het al geen melkzaak meer was, maar ook nog geen café. Het was destijds een uitdragerij van tweedehands goed, kleding, onderkleding, huisraad en curiosa…

Nergens is zoveel commotie, verhoudingsgewijs gezien dan, als hier in ons relatief kleine land, waar al zoveel heeft plaatsgevonden, waar al zoveel nare dingen gebeurden, met zovele slachtoffers dat men ooit dacht: nu is het wel genoeg!…

Niet te geloven en hoogst bizar en horror-achtig. Ingrid werd vijfendertig jaar. Ze was het betreurenswaardige slachtoffer van een psychopathische loser, die geld boven mensenliefde stelde. Ik kan er niet bij, zo'n mooie, jonge vrouw in mootjes gehakt. Zoveel denkbeelden en handelingen zijn inhumaan en moorddadig.…

Ik ga zitten op de zitting die jou heeft gedragen, voel je lichaam in zijn vorm, weet dat alleen tijd ons scheidt, niet de ruimte die wij delen. Op de salontafel ligt het boek waarin je bezig was, opengeslagen. Ik lees wat jij las en vertel mijn verhaal erbij, dat afwijkt, maar niet zoveel als je zou verwachten.…

“Ik wou vragen of jij jouw liefde die je voelt voor de natuur met mij wou delen?”. Zijn vraag klonk niet meer dan als een fluistering in de wind. Mijn gedachten gingen razendsnel. Ik zou mijn liefde moeten delen. Delen met deze vreemdeling. Toch wou ik het een kans geven. Misschien voelde ik me toch eenzamer dan ik dacht.…

Suriname, Wan blaka dei (een zwarte dag) Rust, verstoor mijn denken niet…niet op dit ogenblik roep mij niet om waar dan ook naar te kijken… vandaag heeft het gezang van de kreek mij tot zich geroepen. Rust, Mi gado, vanmorgen wisten we het nog niet. we laten onze geliefden achter ons, vol van verdriet. maar zeg me niet dat ik…

nam weer het woord: zoveel mensen verbeter de wereld.. in ons kleine dorp…bijna smekend keek ze de man die de microfoon voor haar hield aan, dat gaat toch niet? er zullen meer mensen komen dan dat wat er hier woont. Waarschijnlijk verbeterde de journalist verbeter de wereld.. haar. Ze zitten op de camping, wat vindt U daar van?…

Tot wie spreek ik? ai, mamma het is met mij uw zoon. Ach, mie gudu, zo fijn je te horen. hoe is het daar en met je vrouw? ik wilde je laten weten mamma, ze heeft me verlaten… het telefoongesprek mijn gunst jongen en waar is ze gegaan?? ze is toch de jongste niet meer? zeg me.. was het voor een andere man? niet? ai ze was ook al de mooiste…

Man en vrouw zijn één, ze leven gelijkwaardig en ze delen alles in goede en in slechte tijden. Daar kon hij niet onderuit. Muis gooide Olifant regelmatig voor de voeten dat hij niet echt voor haar wilde zorgen. Een krent vond ze hem, een egoïst. Het had Olifant gekwetst.…

Een stroomversnelling, zo is het 't beste te omschrijven, want ineens gaat alles snel, zeg maar supersnel. Afspraken werden ineens nagekomen, de scootmbiel oftewel de "gemeente-cabrio" zoals ze hem noemt werd afgeleverd door een koerier. Een alleraardigste man die totaal geen kaas gegeten had van het apparaat, maar dat vond ze niet zo belangrijk.…

Naar aanleiding van de reacties op zowel het verhaal van 18-9 als de hartenkreet 'de breuk' een vervolg, omdat er blijkbaar zoveel achter de deuren gebeurt, zoveel wat het daglicht niet kan verdragen, zoveel wat de kinderen moeten meemaken en doorstaan, dat er zo langzaamaan meer in de openheid moet komen!…

Zal Hij daar altijd blijven, altijd zijn als een schim op de achtergrond, waar ons getormenteerde en turbulente leven zoveel verwikkelingen en strubbelingen met zich meebracht, waar zovelen ons ontvielen; onze trouwe broer Matthias?…