Deel weet ik veel in de horror soap
En dan begin ik met de sessie van radioactieve troep die moest worden ingespoten, dat gebeurde natuurlijk ook maar zoals we intussen al weten, gaat bij mij maar weinig tot niks " normaal" zal ik maar gewoon zeggen. De inspuiting, ja hoor dat lukte die dokter uitstekend, deed verrekte zeer, maar ach: wat zijn nou twee prikjes? Niks toch?
Behalve dan als het gaat om een inmiddels behoorlijke gehavende borst en het feit dat het spul stinkend pijn doet wanneer het ingespoten wordt. Maar tanden op elkaar en een hand van de aanwezige verpleegster maakten het draaglijk. Dan het grote apparaat in, tot aan mijn neus, alleen voor foto's. Dus ik lig en Ik lig ( ben er nu wel uit hoor) en alsof ik het aanvoel, jazeker wel, ze kunnen het kreng niet vinden! Ik maak nog een opmerking van; zouden we Opsporing Verzocht niet kunnen bellen?
En wordt wat gelachen want de mensen van ( jawel ook die) afdeling vragen me niet eens meer naar mijn kaart, welnee, het is meteen: mevrouw Terlouw U mag gelijk doorlopen...joepieeeee.
De arts komt uit zijn hokje en zegt: tja we kunnen het niet vinden, dus moet u morgen terug komen om acht uur...ja lekker zeg, ik word om tien uur opgenomen, jawel zegt ie daarom moet u ook om acht uur komen, zodat om tien uur de foto's gemaakt kunnen worden. Ik zeg dan: luister ik heb geen tweelingzus maar ik moet me dus ook om tien uur melden bij de opname en dan naar boven?
Nou zegt ie, dat gaat wel. En zo togen we huiswaarts, manlief mopperend, niet op mij maar gewoon op alles, en ik zeg maar niks, blij ben ik niet maar ja, het is niet anders! Dan volgt een vrijwel slapeloze nacht vanzelf want ik ben geen ijskonijn hoor, zijn om zes uur op, ik mag nog eten, koffie en weet je een peuk mag ik ook, alhoewel die laatste misschien niet handig is, maar wat is er wel handig en verstandig in situaties als deze?
Dan om kwart voor acht zijn we in het ziekenhuis, lopen langs een lege balie, zit geen hond, (nee dat weet ik wel dat er geen honden werken) en ik ga zitten in een inmiddels bekende wachtkamer, mijn kont nadert net de zitting als ze al aan komen lopen om me te halen (en wie me wijsmaakt dat mannen niet graag prikken die zal ik andere verhalen vertellen) en krijg wederom de zooi ingespoten, iets meer dat de dag ervoor. Maar ach, pijn deed het al.
Twee uur moet ertussen zitten en ik ga maar naar de opname want ja, de boel moet even aangepast worden nietwaar? Ze weten dan wel dat ik er ben...niet dat ze dat niet wisten, maar ja, een foutje is zo gemaakt tenslotte. We kuieren wat door het complex en roken nog een peuk. Buiten natuurlijk...die is echt nodig want mijn nagels moeten er wel aanblijven.
Dan wordt het tijd om terug te gaan voor de foto's die weer gemaakt moesten worden en wederom hoef ik niet te wachten. Wie zegt dat ie altijd zo lang moet wachten op een poli ziet nu ook dat het anders kan, maar wie weet heb ik een streep voor? Ik mag meekijken op het scherm en ineens zie ik wat tevoorschijn komen, kijk de zuster aan en zeg: das een vallende ster, zie je dat.? Ja zegt ze en ik denk dat we gevonden hebben wat we zochten.
Het is net of ik in een SF film zit, echt waar, kiekjes gelukt en ik vertrek in de vaste overtuiging dat het goed is gegaan (later bleek namelijk van niet, het kreng is nog steeds spoorloos).
Op de afdeling aangekomen maak ik kennis met de andere patiënten en om even over twaalf word ik weggebracht, eega loopt mee, stapt de lift ook nog in, ik moet eruit op 1 we zeggen gedag en hij stapt teerug in de lift om naar BG te gaan.
De zuster zegt nog; u mag mee naar....nou nee, doe maar niet, grote man, klein hartje en ik snap dat NU wel...vond het al lastig om hem alleen naar huis te laten gaan....dan kom je op de voorbereidingskamer, alwaar personeel staat wat me OOK al weer herkent, jawel...binnen no- time staan er 6 personen om me heen...ik vraag waar mijn arts is, want als ik die NIET zie loop ik in mijn interlokje de kamer uit, en alsof de man aanvoelt dat ik het over hem heb, stapt ie binnen.
Net op tijd, dan gaan alle motoren van start, infuus, een aller charmants papieren mutsje op en ik word weggebracht. Om half 1, krijg een zuurstofmasker in mijn hand geduwd, zo van....ff goed inademen (vorige keer was iemand zo slim om zonder aankondiging dat ding vanuit het niets op mijn bakkes te plakken en ik sloeg het kreng uit haar handen) nu was men zo slim om te zeggen: doet u het even zelf! Jazeker wel, maar niet tegen mijn gezicht, want hebben jullie dat plastic wel eens geroken, dat meurt, nee ongekend. Er wordt gelachen, niemand wil ruiken en dan doe ik maar wat ik geacht wordt te doen. Ontkomen is er niet meer....
Ik haal drie forse teugen lucht, zeg....het plafond komt naar bene........
En ben dan dus OUT?
PS. met de betonrot bedoel ik dat wij inmiddels zoveel de klos geweest zijn dat de pijlers van het ziekenhuis aan ons ten grondslag liggen. En dat door deze onderzoeken en allerlei behandelingen er misschien wel beton rot is geconstateerd in de pijlers van het ziekenhuis ligt niet aan ons? Dat wilde ik even rechtzetten ( Len)
casema.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
Horror deel zoveel
55
Geef je reactie op deze inzending: