Afstand

Ik kom laat thuis. Het huis is donker, de gordijnen dichtgetrokken, het slaapkamerraam op een kier. Op het tuinpad sta ik stil, kijk naar boven en zie hoe de vitrage naar buiten wappert. Witte vlag. Welkom. Binnen leg ik mijn sleutels naast jouw sleutels en hang ik mijn jas naast jouw jas. Ik druk mijn neus in je kraag. Snuiven. Thuis.

Ik druk op de lichtknop waarmee jij het licht hebt uitgedaan, een uur geleden. Je geur hangt nog in de kamer. Een diffuus residu waardoor ik beweeg, door jou beweeg, door jou word omvat. Van deur naar stoel begeleid je me, volg je me. Jij was hier. Je ging me voor. Ik ga zitten op de zitting die jou heeft gedragen, voel je lichaam in zijn vorm, weet dat alleen tijd ons scheidt, niet de ruimte die wij delen.

Op de salontafel ligt het boek waarin je bezig was, opengeslagen. Ik lees wat jij las en vertel mijn verhaal erbij, dat afwijkt, maar niet zoveel als je zou verwachten. Ernaast een koffiemok, halfvol, jouw lippen in het vocht, je huid tegen de rand, je handen om het vat. Twee schoenen, schots onder de tafel, achteloos tweepaar, hakken afgerond door jouw gewicht dat ze heeft voortbewogen en ze hier heeft doen stranden. Je agenda, vol met jouw leven, blanco waar je voor mij bent: onze belofte waaroverheen afspraken worden gemaakt, de vezels onder je inkt. Je sporen.

Ik traceer je stappen, terug naar je aanwezigheid. Hoe je hebt rondgelopen, het bovenste knoopje van je rok los, je roodgelakte tenen op het parket. Opruimen. Mijn krant, nog opengeslagen op de eettafel. Mijn ontbijtbordje ernaast, overal kruimels. Je moppert, vouwt de krant, brengt het bordje naar de keuken, veegt de kruimels op. Morgen laat ik het weer staan. Dan een snelle maaltijd. Fruitsalade, vanwege het knoopje. Boek erbij. Afwassen, afdrogen, koffie. Een paar uur voor jezelf. Alleen. De televisiegids, ballpointcirkels rond de programma’s die je hebt bekeken. De zekerheid dat je de afstandsbediening hebt gebruikt, toets aan en toets 1 en toets teletekst: mijn vingers glijden erover en bedekken jouw toets met de mijne, laag over laag. Tasten.

Jij boven en ik beneden, ach, ons huis, ons leven, onze dingen. Gedeelde sleur. Koelkast, rekeningen, foto’s met jou en mij. En anderen. Even samen, vastgelegd. Bewijs. Dat we niet alleen vergeten dat we hetzelfde vergeten, maar ook zullen delen wat we nog niet weten.

Jij slaapt en ik ben wakker. Jij ligt in het bed waarin we, waarin we soms, een moment, niet alleen de lucht delen of de dingen, maar onszelf. En we beseffen het niet omdat we juist dan met onszelf bezig zijn ondanks elkaar, ondanks samen. Ondanks het apparaat dat voor ons samen koffie zet, ondanks de tube met onze tandpasta, ondanks onze haren in het putje en ondanks ons zweet in het laken. Tweepersoons.

Je weet niet dat ik hier zit. Je weet niet eens dat je daar bent, want je slaapt. Het doet er niet toe: ik weet het. Ik weet dat ik hier zit en jij boven slaapt. Dat is genoeg. Dat één van ons het weet. Dat één van ons weet dat ik je bemin. Ik doe het licht uit en de televisie - toets uit - en ga naar boven.

Dichter bij jou en ook verder van je weg dan ik zoëven was.
Elke stap vergroot de afstand en ik overbrug de afstand met graagte.
Want ik wil bij je zijn, naast je zijn, al zal ik je nooit meer zo zijn als ik was.

Schrijver: Albert Huberts, 13 mei 2002

agwmhxs4all.nl

samen delen liefde delen liefde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 47 stemmen 2.859