Alle inzendingen over Jorrit

En ruimen Nicky en Jorrit ook niet een hopeloos overbodig geworden sujet uit de weg? Van Laar. Ook al weer zo'n sjabloon.…

‘Ene Jorrit’. Mijn gedachten gingen razendsnel. Dat is de vriend van Sjoukje. Er moet iets heel ergs aan de hand zijn anders belde hij niet. Ik sprong uit het bed en rende naar de telefoon. ‘Met Kyra‘. ‘ Ja, je spreekt met Jorrit. Sjoukje heeft een ongeluk gehad ‘. ‘Wat? Hoe is het gebeurd? fluisterde ik in paniek’.…

'Maar Jorrit dan?' Jorrit, dat mislukte neefje, die wat klusjes voor hem deed, uit goedertierenheid hem gegund door zijn oom. Waarom mocht Jorrit ook haar sponde delen? 'Ik weet het niet' Ze aarzelt. 'We hadden allebei een zwak voor hem denk ik. We zagen hem meer als kind, terwijl hij maar een jaar jonger is dan ik.…

Ik ben verhuisd. Allemaal feliciteren ze me ermee. Zelfs de oudste zoon van Charlotte, immer kritisch en veeleisend, is positief. ‘Je kan er heel wat van maken’ zegt hij goedkeurend. Dat foeilelijke tapijt, waarvan ik dacht dat het grijs was maar dat nu bij betere bestudering eerder olijfgroen lijkt, moet eruit natuurlijk. Dat keukenblokje uit het jaar…

Hij heeft haar geslagen. De klootzak. De blauwe plek is al wat verkleurd naar geelbruin, maar nog duidelijk zichtbaar. Zelf haalt ze haar schouders erover op. Wil er niet over praten. Wil gewoon bij me zitten, bij me liggen, bij me zijn. 'Ik ging uit mijn plaat omdat we het weer eens over dat wijf hadden', zegt ze, schuldbewust bijna, alsof dat voldoende…

'Ja Jorrit, het leven is lijden. Eerst kerels die willen neuken maar geen vrouw vinden en daarna wijven die geneukt willen worden, als is het maar om de poen, en die geen kerels hebben' Djovan lacht cynisch. Voor hem is dat hele neuken gepasseerd station. De medicijnen hebben hem impotent gemaakt.…

'Een revolver, mijn god, hoe kwam Jorrit nu aan een revolver?…

Jorrit. De arme stumper, de Heer hebbe zijn ziel. dat is dan de tweede man die ze ze de dood heeft ingejaagd beseft hij. Of de Bosniër dan.…

“Ga naar huis, Jorrit, ga naar huis” Hoe vaak denk ik dat niet? Ze heeft je nodig, ze kan niet zonder je. Naar huis. “Ben je in je hok?’ sms’t ze. En als ik niet snel genoeg terug sms komt het verwijtend: ‘Laat maar, je zit zeker weer bij haar?’…

Tussen de songs door vertelden Marijn en Jorrit belangrijke en grappige anekdoten. Zo had Jorrit zijn pianomuziek voor 'Other Side Of The Sea' pas na een hele nacht doorwerken en rond zeven uur 's ochtends klaar. Marijn schreef dit nummer n.a.v. zijn ziekteperiode.…

De zon schijnt. Dat helpt. Waarom het helpt, zelfs nu ik weet dat ik huidkanker heb gehad? Weet ik veel. Het helpt. Net zo goed als het helpt dat poes een kopje komt halen, een, twee, een poosje lijkt hij niet weg te slaan, eist hij alle aandacht op. Om dan weer zomaar te verdwijnen. “Net een vrouw” zeg ik. “Getver, al die haren” zegt Woemi. Ze…

“Wist je dat? Wist je dat, toen je hem die pil gaf, dat hij nooit meer wakker zou worden?” Nee, dat wist ik niet. Dat hij ernstig ziek was, dat wist ik. En dat hij dood zou gaan, die jonge sterke man, dat wist ik ook. Maar dat hij toen niet meer wakker zou worden, nee dat wist ik niet. “Ik had zo graag nog afscheid van hem willen nemen, als ik het…

‘Hollanders zijn rijk’ zoveel weet hij me wel te vertellen. Ik ontken, maar als ik naar de sloeberige armoede op de camping om me heen kijk moet ik eigenlijk bekennen. Gelokt door het plaatje van caravans en tenten aan een mooi water ben ik hier terechtgekomen. Een bloedhete fietsdag afsluiten met een duik in zo’n meer.. Dat leek me wel wat. Maar…

Ze drinken. Als ze drinkt durft ze meer. Ze weet dat ze iets moet doen om hem. Ze voelt dat ze.. Ze nemen nog een glas. Eerst praten ze over het werk, daarna over vakantie, dan vertelt ze hem over haar relatie. Hoe het fout is gegaan. Hoeveel tijd het geduurd heeft voordat ze weer een beetje is gaan leven. Dat ze daarna nog wel eens iets heeft gehad…

België. Het is en blijft een bijzonder land. Gisteren was het Nationale Feestdag. Niet dat je het ergens aan merkt. Totdat je voor een gesloten winkel staat. Dat wordt weer rijst en bonen. Als ik nog genoeg campinggas heb. Had ik nu maar gisteren... In Poperinge is er markt. Toch wat te koop. Ik sla fruit in en een heerlijk geurende kaas. Op de…

Een keer per winter moet het. Dan moet ik ernaartoe fietsen. Naar mijn vaderland. Als ik er ben komt het pontje, dat al los is van de kant, teruggevaren om me op te pikken. Ik durf haast niet aan de overkant even te pauzeren op een bankje. Kijkend naar het water, kijkend naar de boten, kijkend naar het weinige verkeer, kijkend naar het pontje dat maar…

‘Wandelen? Met dit weer?’ Woemi kijkt me ongelovig aan. Nou kent ze me wel een beetje zo langzamerhand, maar toch, er zijn grenzen. De regen slaat hard tegen de ramen. Een fietser ploetert moeizaam tegen de wind in.Het is broeikaswinterweer op z’n best. Daarom is wandelen nu beter. Maar niet voor Woemi. Die ziet in zo’n weekend juist een uitgelezen…

Vierenzeventig is hij, en ik heb moeite om hem bij te houden. Zijn dokter heeft hem verboden hard te gaan. En de bergen moet hij mijden. Bergen? Nou ja heuvels, die zich als bergen manifesteren als je daar met je zwaarbeladen vakantiefiets tegenop ploetert. Vooral het einde, vlak voor de top kan gemeen zijn. De Kluisberg kan ik niet aan mijn palmares…

We hebben weer een lekker spul bij elkaar liggen. Drie pneumonieën, de een nog zieker dan de ander, op bed 4 een vent die teveel pillen en drank genuttigd heeft en daarna na een gevecht met politie in de cel totaal out gegaan is, een vrouw waar de kanker steeds verder is opgerukt door haar lichaam. Op bed 1 ligt een oude man, 83 als ik me niet vergis…

“Ken je dit?” Nee ze kent het niet. Onvervalste jaren 70 rockmuziek klinkt een beetje blikkerig uit de kleine boxjes die hij aan z’n diskman heeft vastgekoppeld. Niet bepaald muziek die bij het strand en het haast Spaanse sfeertje om haar heen hoort. Halverwege breekt het nummer af. “Dat stomme mp3 gedoe ook” moppert hij, en gelukkig laat hij het…

Vastgelopen. “Het gaat vaak al om de eerste zin, het eerste woord al”, zegt Woemi me. Is het zo? Voordat ze de kans krijgt me met bijzondere eerste zinnen om het hoofd te slaan gris ik de novelle van tafel waar ze zich niet doorheen weet te worstelen en lees haar de eerste zin: “ Gustav Aschenbach of Von Aschenbach, zoals sinds zijn vijftigste verjaardag…

Woemi wil schaatsen. Dat is in ieder geval wat. Gisteren zouden we gaan wandelen. Maar het weer: alweer regen, alweer wind. Dus moet ze nodig doen wat ze de hele week heeft laten slabakken. Stofzuigen, de was wegwerken, de boodschappen. Misschien komt de jongen nog. Dan maar alleen, jammer. Hoezo alleen? Meer dan 500 wandelaars hebben ingetekend…

'Terrasje?’ Ik heb haar al een paar dagen niet gezien, of gesproken. Het is goed zo, het is beter zo. We maken elkaar niet gelukkig. Die uitbarstingen van haar, die explosies van woede, leuk om over te schrijven, minder leuk om te ondergaan. De laatste keer stormde ze haar huis uit achter me aan, greep mijn fiets, en dwong me te stoppen. En waarom…

De caravan staat. Ik ben vroeg, zeker twee weken vroeger dan toen, met Woemi. Het was ook een prachtige dag ervoor. De meegenomen korte broek kon meteen aan. Zelfs nu nog is het opvallend zacht. De wind is gaan liggen, er is volle maan. Een bonte specht en een roodborst al met het blote oog gespot, en achter in het bos wandelend in de schemering twee…

Boos is ze, zeg maar gerust woedend. De tante van Woemi. Op mij. Uitroeptekens en een groot lettertype onderstrepen haar boosheid, bewijzen haar gelijk. Ik heb het gewaagd om een van mijn verhalen aan de webmaster van een historische site aan te bieden. De schok is groot nu ze dat ontdekt heeft. ‘Niemand zit te wachten op jouw verzinsels’ briest ze…

‘Heb je het al gehoord?’ Ja, ik heb het al gehoord. Ik mis wel eens wat, laat ik de wereld even voor wat ie is, ontbijt met de vogels en de zon hier op de camping. Maar niet alles ontgaat me. Er is een jongen doodgeslagen. Zestien. Even oud als Erwin, haar jongen. Woemi is ontzet. Vaak heeft ze het nog over ‘de kinderen‘. Vorige week zag ik hem nog…

Ik ben laat. Te laat. Maar als ik ‘m stevig intrap valt de schade nog te overzien. Vlak voor Alkmaar: file. Ik vlieg er bijna bovenop. Het staat muurvast. Een auto en twee busjes zijn boven op elkaar geklapt. Gelukkig alleen maar blik zo te zien. Ik zie jonge binken staan. Nonchalant, niet onder de indruk. Te hard gereden, aan het dollen? Gek, hoe…

Ik ben helemaal in de klassiek. Dan weer alle pianosonates van Beethoven. Richter, fantastisch. Verder met de opera’s van Puccini, ik weet niet eens welke uitvoering ik beluister. Het Kruidvat, goed en goedkoop. De buren hebben een andere mening. Maar op de fiets ben ik vrij. De mp3 gaat helemaal open. Vandaag is het Bruch, op de viool David Oistrach…

‘Je krijgt toch geen buikje hè?’ Nou ja, ja, nee. Een slecht werkende alvleesklier heeft me altijd behoed voor het ergste. In de ogen van Woemi dan. En van de jongens. De dokter heeft de pillen opgehoogd. Ik slik nu de dikke. Als het bij die kleintjes was gebleven had ik er nu 12 per maaltijd moeten nemen. Twaalf, dat is meer dan menig hoogbejaarde…

De ondergaande zon kleurt de rivier rood. Op het strandje is niemand te vinden. Mijn tante heeft me lang vastgehouden. “Kom jongen, eette ge nog es wat”. Voor mijn tante blijf ik dertien. Niet dat het eten me niet smaakt, zeker niet. Maar goed eten, dat is veel eten voor mijn tante, veel en vet en lekker. En ik heb genoeg. Zoals ik van alles meer…