Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

The Allman Brothers Band

“Ken je dit?”
Nee ze kent het niet. Onvervalste jaren 70 rockmuziek klinkt een beetje blikkerig uit de kleine boxjes die hij aan z’n diskman heeft vastgekoppeld. Niet bepaald muziek die bij het strand en het haast Spaanse sfeertje om haar heen hoort. Halverwege breekt het nummer af.
“Dat stomme mp3 gedoe ook” moppert hij, en gelukkig laat hij het erbij.

“The Allman Brothers Band, nooit van gehoord?” Nee, nooit van gehoord.
En er zijn weer alleen de meeuwen, de zon, en in de verte, ver genoeg om plezierig te zijn, spelende kinderen.
“Je hebt geen kinderen hè?” vraagt ze.
Hij schudt zijn hoofd. Zijn haar is dan wel grijs, maar nog mooi en vol, zijn lichaam is bruin van alle zon. Geen grammetje vet ook. Ze kan zich voorstellen dat het vroeger een knappe man geweest moest zijn.
“Nooit gehad willen hebben?”
“Wie, Woemi?”
Hij lacht verlegen, zijn ogen staren over de kalme zee en de verkoeling zoekende baders. Straks zal hij ook gaan. Honderd slagen heen, honderd terug. Soms meer, nooit minder. Een bijzondere man.

Nee, Woemi wel. Woemi wilde alles. Maar Woemi is verleden, net zo definitief voorbij als de muziek van de Allman Brothers. Of? Hij heeft zijn spelertje weer aan de praat.
“Die titels alleen al” zegt hij.
“In memory of Elizabeth Reed, prachtig toch?”
Ze glimlacht.
“Je houdt nog steeds van haar hè?”
“Ja”
“En toch ben je nooit echt met haar gegaan?”
“Ja”
Het lijkt wel of zijn staren dieper en intenser wordt. Alsof de zee hem roept. Alsof Woemi, als een soort zeemeermin, of erger nog, als een sirene hem roept, hem naar zich toeroept, ver en diep de zee in, hem aan haar borst wil klemmen, hem mee wil voeren, vanuit het warme veilige water langs de kust naar de diepte, om nooit meer terug te keren.
“Eerst was er de jongen. Ze wilde niet dat ik..” Zijn stem is zacht, net zo zacht haast als de muziek.
“Waarom niet?”
“Ik weet niet, ze wilde het niet, niet als ik niet voor haar ging, echt voor haar ging, snap je?”

Nee, ze snapt er geen bal van. En ze snapt ook dat Woemi er nooit geen bal van heeft kunnen snappen.
“Je had toch gewoon kunnen scheiden en met Woemi verder kunnen gaan?”
“Ja”
Als hij zijn ogen dicht doet voelt hij het warme naakte lichaam van Woemi tegen zich aan. Zijn geslacht steigert. En zomaar, slechts door een enkel duintje beschermd tegen ongewenste blikken, paren ze. Hoe harder zijn deel, hoe weker en zachter en warmer haar lichaam. Ze smeekt, ze smacht, ze wil.
“En toen?”
“Uiteindelijk is ze verhuisd, terug naar Friesland, met haar jongen”
“En je hebt nooit..?”
“Nee, nooit”
Maar ze weet dat het niet waar is. Ze weet dat Woemi elke dag, elke dag weer uit het water komt, of ’s winters uit de koude mist, en dat ze hem bij zich roept, dat ze hem uitkleedt, dat ze lacht en kirt en met hem de liefde bedrijft net zolang totdat zijn lid schrijnt en geen druppel zaad meer geeft en ze uitgeput in elkaars armen in slaap vallen.
En ze legt haar hand op zijn arm.
“Kom, heb je nog geen zin om te gaan zwemmen?”
“Ga je mee dan?”
“Ja, ok dan, maar geen honderd slagen hoor!”
“Je lijkt Woemi wel” lacht hij, en hand in hand lopen ze naar de zee.

Schrijver: jorrit, 5 maart 2007


Geplaatst in de categorie: vrouwen

3.6 met 13 stemmen 1.165



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)