Alle inzendingen over afscheid verdriet vader

Wij waren kameraden; ik heb uw porseleinblauwe ogen gesloten bij het uiteindelijke afscheid..... Ach Vader, uw wezen is mijn wezen en mijn tranen houden niet op te stromen.....…

Vader bracht zijn moeizame morgens en middagen door op het gehate kantoor, een kolos van roodbruine stenen in de S.straat, op de vlucht voor de armoede die hij gekend had en die hij mateloos vreesde. Ik heb Vader moeten gadeslaan gedurende zijn laatste levensjaar.…

De plant kon Vader geenszins vervangen; met zijn ijsblauwe ogen met de pretlichtjes die voorgoed afscheid van me hebben genomen, met zijn vaderlijk-filosofische raadgevingen, met zijn liefde en vergeving. Maar ik besproeide en besprenkelde de donkergroene bladeren van de plant en ik dompelde haar in lauwwarm water.…

Toen vader was ingestort, is een auto komen voorrijden en werd Rocky weggevoerd met onbekende bestemming; de dagen van onbezorgd geluk behoorden voorgoed tot het verleden en alles waarvoor vader geleegd had werd vader ontnomen; zijn muziek, zijn boeken, zijn thuis en zijn liefste, dierbare Rocky, de kameraad die ik hem had willen schenken.....…

De plant kon Vader geenszins vervangen; niet zijn ijsblauwe ogen met de pretlichtjes, die voorgoed afscheid van me hebben genomen, niet zijn vaderlijke filosofische raadgevingen, niet zijn liefde en vergeving. Maar ik besproeide en besprenkelde de donkergroene bladeren van de plant en dompelde haar in lauwwarm water.…

En eens in de veertien dagen mocht je met je vader mee naar het Zuiderpark, altijd op een zondag, kijken naar een wedstrijd die altijd stipt om 14.00 uur begon. Je droomde ervan om later ook in zo’n prachtig rood-groen shirt te mogen spelen. Het leven van een voetbalminnend Haags jongetje stond volledig in het teken van die ene club: ADO!…

Ik voelde haar verdriet. Het scherm vertoonde een tragedie. De zoon die zijn vader het leven zag opgeven. De liefde die hij te laat had gekregen, niet genoeg voor zijn verdere bestaan. De wond die te diep bleek te zijn om te genezen....te diep om een litteken te vormen. Een aftiteling had ik nog nooit uitgezien maar ik bleef staren.…

Met enige verbazing hielp zijn zoon hem in zijn jas, maar ook met wat onderhuids verdriet. Want in de beleving van zijn vader leken alle herinneringen aan deze dierbare plek afgebroken, voorgoed uitgewist. Onder een schrale winterzon reden ze stilletjes naar het verpleeghuis terug.…

ze naar haar naam vroegen, die ik zo diep verdrietig uitsprak; de naam "Mini", afgeleid van haar doopnaam "Hermina", de naam die haar vader zijn "zondagskind" had toebedeeld.…

Het verdriet wordt bij het ene afscheid benoemd, bij het andere afscheid niet maar is altijd voelbaar. Troostende woorden worden uitgesproken, bij deze vier bekenden vanuit een christelijke traditie.…

Waarom zou ik huilen bij de afscheidsdienst van mijn vader die ik nooit had ontmoet en ook geen vader voor mij was geweest. De reden dat ik was gekomen was niet om afscheid te nemen van de man die mij had verwekt, maar om te zien hoe mijn broers en zusters er uitzagen.…

Marjorie kijkt naar mij...geen spoor van verdriet, raar kind denk ik, zo gevoelloos onder de dood van haar vader. Ik heb nog steeds een brok in m'n keel, het beroerde gevoel is weg, maar 'k voel me verre van lekker! Jammer dat Walter er niet is, als hij straks thuis komt is hij vaderloos, verdrietig staar ik voor me uit...…

Hij was mijn vader en is sinds lange tijd niet meer te midden van de levenden.... Eens is zijn hand voorgoed verkild in die van onze moeder toen het afscheid kwam....…

Mijn goede vader, die mij in alles heeft bijgestaan, was een Verlichtingsdenker. Hij hield vast aan de "Clarté Francaise" en het "aude sapere" maar hij staarde met grote verontrusting en ontzetting in de oneindige, lege en angstaanjagende kosmos; zijn onherroepelijke en onvermijdelijke toekomst en bestemming.…

Hij was mijn vader....…

Ze noemden je "Willem" en je was de troost van de jonge jongens op je kantoor die je als een vader bijstond.…

De bril van mijn vader zorgde voor een mooi kader. Gemaakt van hoorn en glas bezagen zijn ogen hoe de wereld was. Vader zag het licht op 7 maart 1931, in hartje Wehl, in de geuren van hout. Al vrij snel moest hij meewerken in vaders timmerbedrijf. Zijn toekomst lag daardoor al vrij vroeg vast: timmerman zou hij worden.…

En dan stromen de tranen over mijn gezicht bij de herinnering aan het langdurige sterfbed van mijn vader, aan de langgerekte marteling die hij moest ondergaan in het verpleeghuis, dat oord van onheil bij uitstek.…

De middagen met Vader zijn voorgoed voorbij en mijn eens zo jonge en eens zo ongeschonden hart heeft zich moeten verharden onder het gruwelijke afscheid.…

Mijn vader stierf op 8 maart 1997.…

In het verpleeghuis, te midden van helse kwellingen, ziekte en ongeluk moet vader nog aan zijn lieveling gedacht hebben; in het aangezicht van de ongenadige dood had hij zoveel heimwee naar zijn liefste kameraad; wreed en onmenselijk was hun scheiding; een duivel besliste over hun bittere noodlot....…

Het was in dat uur, Vader!, dat ik aan je ziekbed, dat zich gedurende elf maanden had voortgesleept, aan je benevelde geest het beeld opriep van onze gezamenlijke wandeling, zo lang geleden, in die onvergetelijke zomer, over de paden die zich slingeren over de Strabrechtse Heide.…

" En in de uren vóór ons definitieve afscheid probeerde ik je te herinneren aan die wandeling die we eens, als kameraden, zo lang geleden, maakten over de Strabrechtse Heide. Je sloot je ogen in kalme, vredige berusting. Je was mijn vader…

De dag van het tragische afscheid dat ons door de ziel sneed en ons hart verscheurde is gekomen.…

Zo redenerend heb ik nooit afscheid genomen van mijn lagere school (mijn geest waart er nog wel eens rond), heb ik nooit afscheid genomen van mijn vader (de familie keek al zo vreemd) en heb ik nooit afscheid genomen van dat ene vriendinnetje (‘Laat mijn geest je penetreren!’). En toch. Ik neem afscheid. Al bestaat het niet.…

en afscheid, van een weerzien in het onbestemde, oneindige, transcendente land achter de horizon....…

Ik blijf mijn vader aankijken en ik hoop dat ik een deel van zijn verdriet mee kan dragen. De wierookgeur komt op mij af en de waterdruppels die de pastoor op de kist laat vallen rollen naar beneden de diepte in. De diepte... Opa gaat de diepte in. Langzaam gaat de kist naar beneden, het gat in. Ik zie mijn opa verdwijnen. Dit is het moment.…

Rauw en uitzinnig verdriet overvalt me als ik denk aan het naderende uur van het afscheid, al te bedreigend, al te dichtbij. Toch moet ik de terugreis aanvaarden. De dood strekt haar begerige klauwen uit; het niets en de toekomst loeren op mij.....…

Beroepsmatig zeg ik ook dat het niet kan, maar het wordt anders als het om je eigen vader of moeder gaat: je wilt het immers niet. Je wilt niet dat de rollen worden omgedraaid. Na deze fase komt het intense verdriet. Het verdriet omdat je diegene 'kwijt' bent waar je zo van houdt.…

Die avond had ik afscheid genomen van mijn moedertje in mijn "laatste ouderlijk huis", van mijn oude moedertje dat daar nog altijd op me gewacht had, van mijn allerliefste schat, alsof ik voorgoed afscheid genomen had, al had het doodsuur nog niet geslagen.…