Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

de bril van mijn vader

De bril van mijn vader
zorgde voor een mooi kader.
Gemaakt van hoorn en glas
bezagen zijn ogen hoe de wereld was.

Vader zag het licht op 7 maart 1931, in hartje Wehl, in de geuren van hout. Al vrij snel moest hij meewerken in vaders timmerbedrijf. Zijn toekomst lag daardoor al vrij vroeg vast: timmerman zou hij worden. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak was vader nog jong, maar hij maakte alles zeer bewust mee. De oorlog was voor de familie Jansen een moeilijke tijd, maar er was ook ruimte voor gezelligheid. Pa heeft ons vaak over de oorlogsjaren verteld. De verhalen die hij vertelde werden door de jaren heen steeds talrijker, omdat hij zich steeds meer herinnerde. Het was ook in de oorlog toen bleek dat pa’s ogen slechter werden: hij kreeg zijn eerste bril. Omdat men in die dagen nog geen bril “aanmat”, kreeg hij gewoon een bril die voorradig was. Na zijn eerste bril is pa eigenlijk altijd met de sterkte van zijn bril blijven sukkelen, hij zette hem dan ook vaak af.

Na de bevrijding werd vaders bril opgepoetst. Het dorp was klein, zo ook vaders wereld. De diensttijd, die meer dan twee jaar duurde, te Assen en Schalkhaar zorgde voor een ruimere blik. Deze tijd heeft veel indruk op hem gemaakt: de altijd aanwezige kameraadschap heeft hem erg geraakt. Deze vriendschap heeft hij nadien nog maar zelden gevonden. Vandaar dat hij alle dienstverhalen steeds weer wist te herhalen.

Vader werkte met precisie, daarbij zette hij vaak zijn bril af. Blijkbaar kan een timmermansoog geen bril verdragen als het op nauwkeurig werken aankomt. Door het werken in het familiebedrijf kwam vader tussen de mensen, hij kende dan ook het hele dorp. Het ging om heel diverse werken: deuren afhangen, het maken van een overkapping, maar ook het op bestelling maken van doodskisten. Als hij door het dorp fietste, kon hij nog precies aanwijzen waar hij wat had gemaakt. Daar was hij trots op.

Uiteindelijk verliet vader het familiebedrijf door een verschil in inzicht. Dit deed hem veel verdriet, maar het gaf hem ook veel vrijheid en zekerheid. Er was namelijk werk genoeg, want vakmanschap werd hoog gewaardeerd. Voor het eerst ontving hij een vast loon, vakantiegeld en bouwde hij een pensioen op voor de oude dag. Achteraf heeft hij wel eens verteld dat hij graag een ander beroep had willen kiezen, maar als je al in de dertig bent maak je niet meer zo gemakkelijk een nieuwe start.

Op een dansavond zag vader een leuke meid: Gerda Derksen heette ze. Gerda was afkomstig uit een gezin van 14 kinderen. Nu was pa wel wat gewend thuis, want ze waren bij de familie Jansen met acht kinderen, maar dit was toch wel de overtreffende trap. Het was er erg druk, maar ook erg gezellig. Vader werd in de familie opgenomen. Pa en ma trouwden op 11 augustus 1966 te Beek en met hulp van de familie bouwde pa een huis aan de Didamseweg 32 te Wehl, waar ze altijd zijn blijven wonen. Er werden twee kinderen geboren: eerst Marcel en daarna Maureen. Vaak zat het huis vol met familie als er een processie en aansluitend kermis was, want het huis lag op de route en het was er heel gezellig.

In de bril van mijn vader weerspiegelden sla, kool, worteltjes en dieprode tomaten. Toen vader gestopt was met werken legde hij zich toe op tuinieren. Het bleek een ware kunst om zonder gebruikmaking van een kas, de tomaten door het Nederlandse weer te slepen en ze tot mooie, volrode tomaten op te kweken. Tussen het tuinieren door had hij altijd tijd om zijn kinderen te helpen, bijvoorbeeld met het miniatuur Rietveldstoeltje van Maureen (ze had daar trouwens een acht voor) en het onderhoud van mijn Kever (die hij overigens zelf ook total loss heeft gereden). Een wasmachine naar “twee hoog”? Geen probleem voor pa! Door het tuinieren had hij niet alleen een gezonde blos, hij was ook ontzettend sterk.

Toen pa aan de overkant van de Didamseweg zag dat er flink gebouwd werd, begonnen zijn handen te jeuken. Met behulp van de familie zette hij een nieuw kamerraam en een nieuwe berging. Een reparatie onder het aanrecht bezorgde hem wekenlang verschrikkelijke spierpijn. Deze aanvankelijke spierpijn liet zich achteraf aanzien als een ernstige ziekte. Pa kon nog nauwelijks lopen en werd in het Slingeland Ziekenhuis opgenomen.

In het ziekenhuis kwam het besef dat hij niet lang meer zou leven hard aan. Familie en vrienden werden geïnformeerd over pa’s toestand en gingen bij hem op bezoek. Pa’s bril kwam steeds minder uit de koker, want door de medicijnen zag hij steeds minder. Gelukkig zag hij wel veel bezoek verschijnen. Pa waardeerde deze bezoekjes zeer, want deze leidden vaak tot goede gesprekken. Ook in muziek vond hij veel troost, bijvoorbeeld “Margrietje” van Louis Neefs deed hem veel. Met elk bezoek was hij blij! Ook de verzorging in het Slingeland vond hij fantastisch. Toen de laatste dagen aanbraken kwam er een zekere rust over hem, het was goed zo...

Het leed is geleden.
Het leven is geleefd.
Zijn bril deed dienst door de jaren.
We zullen hem goed bewaren.
We zullen je missen pa….

Schrijver: Marcel Jansen, 1 januari 2004


Geplaatst in de categorie: afscheid

1.9 met 30 stemmen 3.568



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Lola
Datum:
16 februari 2004
Email:
l.dijkmansfreeler.nl
Wat was deze man geliefd, een mooi verhaal een
ode aan z'n leven.
Koester alle herinneringen ze helpen je door het
rouwproces heen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)