Alle inzendingen over tas

Bij hun in de PC, Jort Kelder en consorten, ging het afgelopen week over tassen. Handtassen. Jort interviewde voorbijgangers en een expert Bodo Breg gaf wat inhoudelijke informatie: “Elke vrouw heeft minimaal tien twaalf tassen.” Ik weet niet hoeveel handtassen mijn vrouw heeft, maar zeker geen tien. Vier misschien. Maar ik ben dan ook niet rijk.…

te voorschijn kwam, een tas die me zal vergezellen bij mijn werkzaamheden en die me voor altijd zal blijven herinneren aan degene, die als een vriendin en als een tweede moeder over mij, vereenzaamde wees, gewaakt heeft en die mij, als weinigen, kon liefhebben......…

De tas luistert vaak ademloos naar hem. ‘Wat ben jij toch een geluksvogel, dat je naar zoveel steden bent geweest. Ik ben nooit verder geweest dan dit land,’ pruilt de tas. ‘Ja, ik ben in zoveel landen geweest, ik ben de tel kwijtgeraakt,’ zegt de koffer zelfingenomen.…

Deze tas zou me vergezellen op mijn onverhoopte, onfortuinlijke toekomstige escapades in het ziekenhuis.…

In de supermarkt kreeg ik plotseling het vermoeden dat mijn sleutel, die zich toch zou moeten bevinden op de bodem van de jute tas waarin ik mijn boodschappen had opgestapeld (het bruine brood, de smeerkaas, de kersen) kwijt was En inderdaad, toen ik de tas na het afrekenen leegruimde, bevond zich onder in de tas allerminst de zwarte, overbekende sleutel…

Een tas pakt zo lekker in...…

Een bon uit onze plaatselijke krant bood me als armoedzaaier de gelegenheid een tas en een pantalon aan te schaffen. De tas, samengesteld uit een combinatie van beige canvas en rood plastic beviel mij goed en leek me geschikt om mijn vergaderpapieren te bevatten.…

Tenslotte moest de tas het noodlot ondergaan dat ze versleet en haar last niet meer kon dragen.…

Ik ben erg boos op de dieven die de tas van mijn moeder uit de auto hebben gestolen. De verzekering dekt maar een deel van het bedrag maar daar komt nog eens bij dat niemand haar gestolen dagboek met herinneringen aan mijn pas overleden oom kan vervangen.…

Een mooie solide tas en een portemonnee vormen het resultaat van de onderhandelingen.....…

Haar bril goed weggestopt in de koker in haar tas, zodat die niet weer van haar neus geslagen wordt. De tas goed dicht. Doordat ze haar een tijdje met rust hadden gelaten was ze zo dom geweest om ook minder alert te zijn. Gisterochtend had ze met haar tas open op schoot nog wat huiswerk overgekeken. Stom natuurlijk. Vragen om moeilijkheden.…

Ben zette zijn onafscheidelijke tas van de Lidl naast zich. Dat geheimzinnige andere veel kleinere tasje bungelde aan een band over zijn schouder. Inmiddels na diverse bezoeken had ik nog steeds niet de moed om hem naar de inhoud van de Lidl-tas te vragen. Deels vanuit de doodsangst, dat ik dan in de ogen van een gemummificeerd hoofd zou kijken.…

Het favoriete boek paste net in haar tas. Ik raadde haar aan de volgende keer een grotere tas mee te nemen en het hengsel van de schoudertas over haar hoofd te doen en dan schuin over haar linkerschouder, zodat de tas half voor haar buik kwam te hangen. Dat vond ze een goede tip en ik vroeg of ze nog ver moest. Dat was niet het geval.…

Hoi Dirk, Laatst zag ik een rode plastic tas met jouw naam erop in grote witte letters... Maar die bleek echter van Van den Broek te zijn.…

Eén tas stond open en het regende. Vijf minuten later kwam een jongeman van een jaar of twintig aangeslenterd. Hij droeg geen uniform maar wél een schetterend-oranje TNT tas om zijn schouders. Na nog een tweetal stops - waarbij telkens de tas open bleef staan in de regen – was hij bij mijn voordeur aangekomen.…

Hij droeg een grote tas. Enthousiast kwam Gianluigi naar Bjarne toe gelopen en wees naar de tas en zei: “Wasmachine” “Wasmachine”vroeg Bjarne, “volgens mij is het een tas” Bjarne was in de veronderstelling dat het Italiaanse woord voor tas misschien op wasmachine leek. Gianluigi begon te lachen en zei toen.…

Na twee keer draaien met het stuur vliegt de tas daar natuurlijk vanaf. Ze stapt af en doet haar tas met de snelbinder op de bagagedrager. ´Gelukkig´, denk ik, op de oude manier mag het ook nog. Mijn gedachte gaan naar een week geleden. We gingen naar een lederwarenzaak om een schooltas te kopen.…

Hoezo vraagt ze en ik leg uit kijk: als je een tas kiest dan moet ie natuurlijk wel bij je winterjas passen…. Oh ja zegt ze, ik heb een paarse jas, daar past die bruine tas heel goed bij, ik lach en zeg, blauw kan ook heel goed!…

Haar tas gaat open dicht, open en weer dicht. Als de tas weer dicht is zegt ze dat ze haar tas niet dicht krijgt. In eerste instantie ga ik er tegen in, maar al snel kom ik er achter dat dat geen zin heeft, dus ik doe de tas weer open en demonstratief (kijk mam!) de tas weer dicht. “Zo nu zit ie dicht, mam.”…

In deze tas doe ik alle bagage van 20 jaar mannen, voldoende voer voor psychiatrisch ziekenhuis, of chagrijnig het leven door te gaan, maar zoals altijd bekijk ik het positief. Mannen komen en gaan mijn leven in en uit. Ook ik loop levens binnen, en loop weer weg. En hier sta ik dan weer, met mijn tas, met mijn bagage richting de toekomst.…

Als ik mijn pasjes ( bonus natuurlijk ) en betaalpas gebruik buig ik me over naar de meest bekende kassa dame van de winkel, heb mijn mondkapje voor en zeg: er staan er twee zakken en hun tas te vullen, ze schrikt op, pakt de telefoon en zegt: hoe zien ze eruit?…

Ze klemt haar tas, een onmisbaar attribuut van de ouderdom, tegen zich aan alsof deze haar enige bondgenoot is in duistere tijden. De verpleger toont belangstelling. Nee, het valt niet mee in de aanleunwoning. De eenzaamheid is allesoverheersend en het puzzelen en de bingo geven geen voldoening meer.…

Tweede pad, Remy 2, loopt weet ik veel waar, laat haar kar staan, met haar tas erin, open tas, knip bovenop, ik kijk, ik kijk twee keer en denk: wie niet horen wil moet voelen! Geef een seintje aan een medewerkster die zich posteert bij de kar om zo de knip veilig te stellen want die lag dus bovenop!…

ik werd boos en graaide mijn tas en mijn andere spullen uit berts handen en ik rende weg. ik rende weg naar mijn fiets, en ik reed weg.…

Mensen bemoeien zich niet graag met vreemde mensen en gaan angstvallig op een leeg bankje zitten, gooien hun tas op de zitting naast hen en hopen dat niemand zal vragen: “Kan ik hier…?” Er was maar één iemand, die zijn tas op de schoot had; een wat oudere man in een grijze regenjas.…

Van haar was de gewatteerde tas met zomers bloemmotief afkomstig en van haar erfde ik de pick-up en de LP van het meisjeskoor "Sweet Sixteen". Op de hoes de vrolijke dames, gekleed in blauwe jurken en met witte pumps die opgewekt hun chanson over "Peter uit de hoogste klas" te berde brachten.…

In elk geval had ik een goede tas nodig om het muzikale pareltje te vervoeren. Die verkochten ze ook bij Radio Correct. Voor veertig euro was hij van mij. Maar die had ik nooit moeten kopen. Hij past namelijk perfect om het keyboard, er komt geen stofje bij. Ik zag hem net nog liggen, het is pure kwaliteit. De Casio zit er al twee jaar in.…

Hier vind je een tas, daar een plastic zak. Sleutels op de tafel, sleutels op de kast. Schoenen midden in de woonkamer. Of je krijgt een telefoontje: "Mam, ik ben wat vergeten". "Kun jij het opsturen of de volgende keer meenemen"? Mag ik ook bij jou languit op de bank liggen ? Nee wordt er dan gezegd.…

Ik sta op en pak mijn tas en loop naar de deur. Wat ga jij nou weer doen? Ik ga weg het is tijd! Ga nu zitten! Dan gaat de bel en geef een blik naar de leraar loser!…

Hij stond te wachten bij de bushalte aan de Korvelseweg en droeg in een tas een fors boeket grote witte orchideeën met lange, houterige stelen en ovalen bloembladen. Ik waagde het hem te vragen of de bloemen voor zijn vriendin bestemd waren. Ze bleken voor zijn moeder bestemd te zijn die nog zelfstandig woonde in Arnhem.…