Ben 12. De Lidl-tas

Na de vorige paar afleveringen die zich in de 50’er jaren afspelen terug naar het nu. Het hoofdpersonage Ben gold toen al als het rot neefje Bennie. Inmiddels in deze aflevering een oude man en nog steeds een onaangenaam type. Dat verklaart een collectieve afkeer; sterker nog: daarin vindt men rechtvaardiging om met een boog om de man heen te gaan. Schrikverhalen hielpen ook niet om affectie te kweken. Als ik het moet geloven beet hij ooit levende kuikens de kop af in een onduidelijk ritueel.

Ofschoon niemand ooit zelf iets engs van Ben heeft gezien of meegemaakt, weten familie en kennissen heel zeker, ingebed in ons collectieve geheugen, dat hij niet deugt. Enige logica ontbreekt, maar de overtuiging heerst dat Ben gek is. Dat is het officiële familiestandpunt. Men legt elkaar ook uit, dat iemand die geschift is dienovereenkomstig dient te worden behandeld. Het ontbrak Ben vooral aan talent om dan maar te doen alsof hij iets leuk vond… Dus wel gezellig mee lopen in de polonaise en wel mee lallen met volkszangduo Jan en Mien. Neen dus; hij had een soort eerlijkheid die niemand op prijs stelde. Eerder een naïef oprechtheid. Van de weeromstuit vond zijn familie het doodnormaal om hem essentiële informatie te onthouden. Het zou hem immers niet beroeren. Geboorten, overlijdens, bruiloften kwamen langs maar bereikten Ben niet. Wat te denken van ruim 30 jaar niet weten dat je een dochter hebt.

In deze aflevering dring ik dieper door in het fenomeen Ben. Er mocht dan van alles en nog wat aan hem niet deugen, hij was voor mij een onuitputtelijke bron van wonderlijke verhalen. In zijn woonplaats had ik met hem afgesproken in een levendig bezocht restaurant. Eigenlijk niets voor Ben, die de drukte meed. Maar er was iets met een verbouwing van zijn woning. Vanwege het mooie weer nestelden we ons op een plekje op het terras. Ben zette zijn onafscheidelijke tas van de Lidl naast zich. Dat geheimzinnige andere veel kleinere tasje bungelde aan een band over zijn schouder. Inmiddels na diverse bezoeken had ik nog steeds niet de moed om hem naar de inhoud van de Lidl-tas te vragen. Deels vanuit de doodsangst, dat ik dan in de ogen van een gemummificeerd hoofd zou kijken. Dat was immers het verhaal dat rondzoemde over Gekke Ben. Verbeeldingskracht zorgde voor de rest: wedden dat er in dat kleine tasje afgesneden vingers zaten. Die komen van pas om in afpersingszaken te worden opgestuurd naar lieden als die niet zo scheutig waren met losgeld betalen.

Of het aan de warmte lag of aan iets anders of aan niets: niet ver van ons zakte een man levenloos weg in zijn stoel waarbij zijn schoenen over de rond schuurden. Dat geluid trok onze aandacht. Hij leek op een vis op het droge zoals hij naar adem hapte. Een rochelend geluid wees overtuigend op een hartstilstand. Andere bezoekers dromden om hem heen en zoals gebruikelijk gaven ze elkaar tegenstrijdige en verwarrende instructies. Een doortastende man begon ritmisch de borstkas van de ongelukkige in en uit te drukken. Ondertussen zei hij tegen de anderen: ik heb dit eerlijk gezegd nog nooit gedaan... Dus hoognodig dat een arts of een AED- apparaat de reanimatie overnam. Een arts werd opgepiept maar alleen al het wachten op zijn komst kon fataal zijn. Maar waar haal je dan zo'n reanimatie-ding vandaan? Tegenwoordig hangen ze op iedere straathoek, maar ten tijde van dit voorval nog niet.

Ben wrong zich nieuwsgierig door de menigte naar voren tot hij vlakbij het slachtoffer was. Toen hij zich over hem heen boog doemde bij mij het spookbeeld op van een jaar of wat geleden. Een op straat aangereden hond werd door een toegesnelde dierenarts ter plekke uit zijn lijden verlost. De benodigde zaken haalde hij uit zijn dokterstas. Een mooie oplossing, maar voor omstanders best schokkend. Deze situatie deed er erg aan denken.

Van de notoire sadistische Ben was bekend dat hij een ongezonde hang had naar dood en verderf. Iemand moest hem tegenhouden voordat hij zou beginnen te poken en te porren in die man waaruit het laatste restje leven leek weg te glijden. Terwijl ik van spanning de nagels in mijn handpalmen perste opende Ben die eeuwige Lidl-tas en haalde een portable AED tevoorschijn...

Ach, wat valt er meer te vertellen? Het slot kan elke lezer op zijn eigen manier bedenken.
Ik kan om af te ronden een bizarre knipoog niet nalaten: zonder de Zoll AED Plus en de Defibtech Lifeline AED tekort te willen doen... als u zoals Ben gaat voor gebruiksgemak en duurzaamheid dan is de Philips Heartstart HS1 wat voor u.

Zie vervolg: ongetwijfeld wordt dat Ben 13. Zonder voorlopige werktitel.

AED hartstilstand boef

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 28