november 1984 4

Het was jammer dat Bjarne Gosse geen tijd meer had om gedichten te schrijven. Er broeiden allerlei mooie zinnen in zijn hoofd. Hij moest voor het herexamen slagen.

Terwijl hij naar zijn schrift staarde begonnen zijn gedachten te dwalen. Hij had al een tijdje niets van de arme Gerard Vroeg gehoord. De laatste keer dat Bjarne hem zag had hij de was voor hem gedaan in de wasmachine van Emma, omdat hij geen geld had voor de wasserette en zijn baas hem had ontslagen vanwege zijn excentrieke uiterlijk.
Je hoefde in het leven niet diep in de ziel te kijken om te voelen dat de maatschappij met al zijn aardse tekortkomingen onrechtvaardig was. Nergens was er gelijkheid, er waren zelfs vele mensen die er op kikten om op andere mensen neer te kijken. En toch moest iedereen met dat verrotte systeem meedoen om niet als buitenbeetje te worden bestempeld. In het kielzog van de economische haast versplinterde de medemenselijkheid steeds verder uiteen. Overal werden er zondebokken gezocht, dat was al eeuwen zo, al lang voordat de berggeiten naar de stad trokken om er brood te eten in plaats van gras.

Bjarne Gosse had er bewondering voor dat Gianluigi zo emotioneel over zijn schuldgevoelens had durven te vertellen. Onder de indruk van zijn verschijning was Bjarne en hij had het gevoel dat Gianluigi met hem was gaan flirten. Gianluigi had hem gevraagd om zondag iets in een andere kroeg te gaan drinken. Bjarne had al min of meer ja gezegd. Scheikunde was een ingewikkeld vak. Hij moest zich beter concentreren.

Nog voor dat hun afspraak wellicht door zou gaan kwam Bjarne de Italiaanse Gianluigi opnieuw tegen op straat. Hij droeg een grote tas. Enthousiast kwam Gianluigi naar Bjarne toe gelopen en wees naar de tas en zei:
“Wasmachine”
“Wasmachine”vroeg Bjarne, “volgens mij is het een tas”
Bjarne was in de veronderstelling dat het Italiaanse woord voor tas misschien op wasmachine leek.
Gianluigi begon te lachen en zei toen.
“Een tas met was voor de wasmachine.”
Toen begreep Bjarne het onmiddellijk. Hij vroeg zich af waar die wasmachine dan zou staan.
“Waar is die wasmachine dan Gianluigi?”vroeg hij logischerwijs.
“In de winkel-wandelstraat, daar is een wasserette van het Tailles concern, die zitten ook achter dat restaurant waar je gratis water bij het eten krijgt.” antwoordde Gianluigi . “Klinkt logisch” zei Bjarne tegen Gianluigi die nog steeds een glimlach op zijn gezicht had.
Met die glimlach leek het net een fotomodel voor een beroemd modemerk. Hij was echt een knappe man. Bjarne merkte dat hij blij was om van zijn schoonheid te genieten.
“Waarom loop je niet even mee Bjarne? “ vroeg hij met een vriendelijk Italiaans accent.

Bjarne Gosse knikte met zijn hoofd bij wijze van goedkeuring en hij liep met Gianluigi mee naar de winkel-wandelstraat die Bjarne wel kende omdat er ook een bekende bruine kroeg was, waar hij wel eens kwam met Peter Halm om samen een speciaal bier te drinken.
Het duurde niet lang. Ze kwamen aan in de winkel-wandelstraat, maar helaas voor Gianluigi, die met zijn zware tas met was liep te sjouwen, was de wasserette gesloten.

“Geen wasmachine” zei Gianluigi beteuterd. Bjarne Gosse kon de teleurstelling van zijn aantrekkelijke gezicht lezen.
“Emma Petronella is er toch niet, wij hebben een wasmachine in huis, waarom ga je niet mee naar het huis waar ik een kamer huur. Mijn hospita zit in Berlijn.” Bjarne praatte iets sneller dan de bedoeling was. Het gezicht van Gianluigi liet een zucht van opluchting zien.
Hij keek Bjarne nogmaals lachend aan en zei toen:
“Samen op weg naar de wasmachine!” Zijn emotionele Italiaanse accent deed Bjarne Gosse glimlachen.
Zo gingen ze samen op weg naar de wasmachine van Emma Petronella. Een onverwoestbare Miele, die al heel wat wasjes had gedraaid.

maatschappij wasmachine Italiaans taal

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 4 stemmen 189