Alle inzendingen over tehuis

Mijn gedachten kan niemand van mij afnemen, maar ja, eens schuifel ook ik door de gangen van het tehuis, dement verloren zoekend naar wie ik was.…

Verrast had ze opgekeken, toen ze ons zag zitten aan de tafel in het restaurant van het tehuis. We bestelden koffie, en uiteindelijk nam ik het woord. In mijn hoofd stormde het. Die ochtend, zonder dat ze het wist, was mijn moeder voor het laatst in haar eigen huis geweest.…

Hoog aan de mast van het grote zeeschip wapperde een feloranje wimpel. Hij wapperde erg trots, ook al was er maar en heel zwakke wind. Het schip voer door een warme zee, ergens onder de tropenzon. Kleine golven gleden loom voort. "Ik ga maar zo'n beetje heen en weer," dacht de wimpel. "Maar nu is het voor mij ook het ogenblik van rustig afwachten…

De volgende dag werd ze afgevoerd naar een tehuis. Ze kwam terecht op de eerste verdieping, waar een goed werkend slot op de deur zat. Haar kamer moest ze delen met een invalide dame in een rolstoel, die kwijlend met haar kin op de borst de hele dag wat verlaten in een hoekje stond. Oma had niet veel op met het tehuis of het verplegend personeel.…

Die koffie stond net nog naast je dubbele tehuis voor ongedierte. Let wel even op de formulering, ja? Ik zei, je dubbele tehuis voor ongedierte. Ik zei dus niet, je schoenen!' Ze kijkt mij met een cynische blik aan. Zo’n blik die ik maar al te goed ken omdat die mijzelf ook altijd verweten wordt en dan komt er altijd wat achteraan.…

Bronbeek is een tehuis voor ex-militairen van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (de Knil-militairen), die in Indonesië tegen de japanners gevochten hadden. Het landgoed ligt in Velp, maar iedereen zegt natuurlijk in Arnhem.…

Diep onder de grond daagt klamme duisternis uit, wordt doorboord door brede lichtstralen, die begaanbare paadjes tonen en verderop nieuwe werkplekjes. Zware pikhouwelen geven moed om driftig te hakken in het harde zwart. Ruwe schoppen schuiven knerpend door verslagen steenkool, werpen de grove brokken en korrels op bonkende wagentjes. Stoffig vuil…

......na deze bezigheid gingen we wel eens aan de wandel door de gangen van het tehuis.…

van mijn arme broer behoren verder vele plakboeken die hij zorgvuldig koestert en beurtelings inkijkt op het kleine plaatsje dat afgeschermd wordt door een ligusterhaag (het gezelschap van de andere bewoners kan hij niet zo waarderen) Hij moest wennen aan de opeenvolging en het afscheid van vele verschillende verplegers gedurende de jaren in het tehuis…

Op een foto trekt het een speelgoedlocomotiefje voort op een eenzame landweg, ergens bij het tehuis. De eenzaamheid, de verwaarlozing, het heimwee omgeven hem met een eeuwige aura van treurnis.…

Het hoge oude nest, dat uit verschillende lagen bestaat, geeft een beschermend tehuis aan vier kuikens. De kleine veelvraten doen zich tegoed aan een veelzijdige maaltijd, bestaande uit kikkers, kevers, muizen en wormen, wie weet wat nog meer. Al smullend pikken ze elkaar venijnig. De jongen klappen hun vleugels steeds open en weer dicht.…

Ze had hem verteld dat haar broertje Fjodor in een tehuis voor moeilijk opvoedbare kinderen zat en dat haar moeder in Amsterdam was komen wonen om dichter bij haar kinderen te zijn. Bjarne begreep de inhoud van haar rugzakje goed. Hij had het zelf ook niet makkelijk gehad in het leven.…

Op eigen krachten bereiken de bijna uitgeputte goudvisjes dat moeras en vinden daar hun nieuw tehuis. Ontwaken! Jammer dat die belevenis maar een droom was.…

Niet meer samen koffie drinken in de Brasserie van het tehuis. De brasserie die zo gezellig is, dat je je in een hotel waant, wat troost geeft. Na het bericht ontvang ik al snel een mail van verzorger Kevin, die vertelt dat ze de tablet hebben klaarstaan om te kunnen beeldbellen.…

Het tehuis waar mijn vader z’n laatste jaren heeft doorgebracht en in welke omgeving mijn familie nog steeds woont. Een dochter van een van m’n broers schijnt er te werken. Men was er in die contreien, althans een deel van mijn familie, nogal luchtig over.…

Op de bovenste verdieping van het tehuis was de slaap-etage en daar lagen dus al die mannen te slapen in zogenaamde chambrettes, afgeschermde hokjes met een gordijn afgesloten voor nieuwsgierige mensen en in dat hokje stond een bed natuurlijk, want anders slaap je niet lekker, een linnenkastje, en een nachtkastje met een stoel.…

Aan het eind van de Korte Kade in Rotterdam rijst een bakstenen gebouw op waarin toentertijd een tehuis voor de Kinderbescherming was ondergebracht. Op de eerste verdieping van dit pand zou ik onverschrokken en ongebreideld mijn bezigheden voortzetten alsof mijn leven zich ondanks de afstand van thuis hier voetstoots voortspoedde.…

Je verveelde je behoorlijk, dus ging je maar naar de kantine of naar een militair tehuis. Daar kon je koffie drinken of een biljartje maken. Soms ging je op zondagmiddag een eind over het kazerneterrein wandelen en hoopte je, dat er meisjes aan het hek stonden om er mee te praten.…

Wie het nu nog niet weet hoort in een tehuis waar mensen in witte jassen hen in een dwangbuis kunnen doen. Verwijder echter eerst de Kaalkop en de Gier. Door hun toedoen lijden mensen in dit land honger of worden niet behandeld omdat de medicijnen tegen hun ziekte te duur zijn.…

Maar hij moest wel tot de volgende dag wachten voor hij naar zijn nieuwe tehuis kon. Waar moest hij die nacht naar toe, ik was zenuwachtig door het hele gebeuren dat het niet eens tot mij zelf doordrong dat hij gewoon voor 1 nacht in de schuur kon.…

We hebben in die tijd een sterke binding met de Gravenallee, waar de manager van Gert en Hermien een pand verhuurt aan bevallige meisjes uit een tehuis. Zij zijn verguld met onze hartelijke ontvangst. En vanuit het café beneden is de blije escape naar ultieme privacy eveneens snel gemaakt, zo ondervinden ettelijke aanstaande exen in extase….…

Ze wil wel met ons mee in de lift naar de Brasserie van het tehuis. Ik ga tegenover haar zitten, doe mijn mondkapje af. 'Tada', zeg ik vrolijk (scene twee). Af en toe valt ze in slaap. Hoort onze stemmen, opent haar ogen, zakt weer weg. Bij de thee, een chocolaatje in knisperend papier.…

Het bewogen leven van Jozef, een roestige spijker te Schuur Reeds lang vertoeft Jozef in het tehuis voor oude spijkers, Roest Rust te Schuur nabij Het Zagen-complex. Hij is daar flink in de vergetelheid geraakt. Hij wordt ook wel Jozef de Kromme genoemd daar hij na een misslag van een timmerman gekromd verder door het leven moest.…

Daarom denk ik dan wel eens terug aan de tijd dat ik bestuurslid was van een verzorgingshuis, wij noemden dat vroeger een bejaardenhuis en heel vroeger een tehuis voor ouden van dagen. Nog langer geleden heette dat zelfs een rusthuis. Ach ja, een mens wil wel oud worden, maar niet oud zijn!…

Hij kwam voor een aantal dilemma’s te staan in de zorg voor onze moeder, in de toch al tropische temperaturen binnen het tehuis, met mondkapje op. Aandachtig luister ik naar zijn relaas, zie het voor me, laat dat maar aan mijn broer over. Ik stap opzij voor een passerende fietser, knijp in mijn handschoenloze vingers. Ik leef met hem mee.…

Leve de moderne maatschappij en stop die halve gekken in een tehuis voordat weer de eetlust van de brave buren bedorven wordt en hun pizza, patat of frikadel hen niet meer smaakt.…

Dit tehuis ken ik zelf nog heel goed uit mijn jonge jaren. Gewoonlijk verblijf ik in de graan- en meelschuur. Gelukkig ben ik nog fit genoeg om tussen de zakken op muizen te jagen. Ik vang en verorber er heel wat. De broer van mijn meester is hier de molenaar. Zijn vrouw gooit me af en toe een kluifje toe.…

Het management van het tehuis voelt zich zo in de zak getast dat ze beide mannen op leeftijd ter verantwoording gaan roepen omdat ze uit de school geklapt hebben. Reken maar dat er repercussies volgen. Twee ( 2!) verzorgenden op 100 dementerenden, geen mensen tijdens de uren tussen twee shifts.…

Hun toekomstig tehuis mag altijd een verrassing zijn."…

Hij woont op een zorgboerderij en niet meer in het tehuis met oude mensen die niets meer weten. God en de natuur maken alles heel wat kapot is in het brein van iemand die boer moet zijn omdat hij anders niets is… Een gelukkig einde met koeiengeloei!…