Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Berichten uit een zorgcentrum/Het verhaal van een vrijwilligster (vervolg)

......na deze bezigheid gingen we wel eens aan de wandel door de gangen van het tehuis. Daar lag in een verre uithoek een zaaltje dat voor de gelegenheid verduisterd was en waar dames en heren met grijze hoofden en geplaagd door de vele kwalen die door een gulle, maar misdadige, onbekende hand uitgedeeld worden op grenzeloos onrechtvaardige wijze, zich vergaapten aan een danspartij, uitgemeten op een breed televisiescherm, waarbij in uniform geklede heren jonge schoonheden meevoerden in een werveling van danspassen, begeleid door de klanken van een orkest.
Het was voor mij zo onvoorstelbaar dat deze voorstelling kennelijk tot soelaas moest dienen voor het nameloze en onvoorstelbare verdriet van de ouderdom, voor de troosteloosheid en grenzeloze wanhoop van de eenzaamheid, in het licht van de naderende dood.

Als ik naar buiten stapte uit de desolate vergaarbak van wanhoop die het tehuis vormde, ontsloot zich een wereld voor me die bruiste en leefde, een wereld met verkeer, met kantoren, scholen en met jonge mensen met glanzende, verwachtingsvolle ogen en met een lach, die klaterde als een bergbeekje dat over rotsen en stenen springt, levend voor de grenzeloze verwachting van een fantastische toekomst......

De dag is gekomen waarop een verhuizing op handen was; het "oude" Zorgcentrum zou geheel tegen de grond gaan en op termijn vervangen gaan worden door twee massieve, moderne woontorens en mevrouw tobde hier erg over. Ze was gaan houden van de kamer waarin in een hoek haar bed stond met de glanzend-witte sprei, de kamer waarin de grote kast, de tafel en de fauteuils met de bonte bekleding een plaats gevonden hadden. Ze herhaalde de zinnen steeds, die uitdrukking gaven aan haar grote bezorgdheid. Nu kon ze nog haar dagelijkse wandeling met de rollator maken rond het gebouw waarin ze woonde en de vogeltjes voeren met het brood dat ze uitspaarde en, zoals ze aangaf, een uurtje "zonnen", zittend op het bakstenen muurtje, dat ze ontdekt had, naast de hoog opgeschoten zonnebloem waarvan ze zo hield. Zou dat straks allemaal voorgoed verleden tijd zijn? Mevrouw zag een en ander niet zitten en waagde zich aan de somberste voorspellingen.......

Wordt vervolgd

Schrijver: I. Broeckx, 13 oktober 2013


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.7 met 3 stemmen 112



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Len Cornelis
Datum:
13 oktober 2013
Eens met Han Messie. Kritisch zijn op zorg voor ouderen is prima. Maar in dit stukje staan wel erg veel sjablonen. Zoals 'desolate vergaarbak van wanhoop'. Plus de cryptische strofe over misdadigheid, uitdelen en vele kwalen. Door 'overkill' in tekst over treurnis, raakt het mij als lezer minder dan wellicht de bedoeling was.
Naam:
Han Messie
Datum:
13 oktober 2013
Email:
hmessielive.nl
Ineke, een sombere kijk op verpleeghuizen, waar het heus nog wle eens opgewekt toe kan gaan.
Ik ben heel benieuwd naar jouw vervolgstuk.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)