Alle inzendingen over Familie Meijer

...tante, maar spaarzaam en sporadisch bezocht de familie die zij zozeer vereerde en liefhad, haar. Bijna blind, bracht zij haar dagen hakend en breiend door, werkend aan de poppengarderobe die ze ons in onze jeugd vaak schonk. Zij was onze tante Miet en zo luidde tevens de naam waarmee wij haar...

Een wit, geëmailleerd naamplaatje met daarop de naam "Broeckx-Schmitz" in zwarte letters sierde de voordeur van het oude huis aan de Gerard de Bondtstraat. Het huis waarnaar mijn voorouders gevlucht waren na de economische malaise van de twintiger jaren van de vorige eeuw. Het kapitale huis met...

De zus, de liefdevolle, bezorgde en betrokken zus van de zeer zwakbegaafde man, leest zijn wisselende sentimenten af van het gezicht van haar broer. Zij probeert uit zijn gebaren zijn gemoedstoestand op te maken. Met behulp van haar kunstzinnige gaven zal zij een wandschildering vervaardigen die de...

Het terrein van "Prisma" in Biezenmortel, de instelling waarin mijn broer sinds jaar en dag verblijft, herbergt nog onvermoede verrassingen, zoals een fraai restaurant met de naam "Lokaal 12" dat is ondergebracht in een mooie, sfeervolle ruimte en dat plaats biedt aan een ruim aantal bezoekers....

Naar het oude huis, naar de "boerderij" waar zovele van mijn voetsporen liggen, waar eens de dartele hond met glanzende zwarte vacht die niet meer te midden van de levenden is, speelde en mij kwam begroeten, zal ik blijven verlangen. Daar rekken nog altijd mijn enig overgebleven dierbaren hun...

Het staat hier sinds kort te pronken op mijn oude, zwartgelakte vitrinekast: een boeket, samengesteld uit schitterende bloemen met prominent in het midden de fleurige roos die een voorbije zomer representeert. De allerliefsten zonden mij dit, nadat de woelingen van de frequente ruzies hoog...

De broer die altijd op mij wacht, terwijl mijn leven zich ijlings voortspoedt en mijn gedachten vaak afdwalen van zijn lotsbestemming en levensomstandigheden, wachtte ook op mij op de druilerige zondagmiddag waarop ik hem opnieuw bezocht. Hij droeg een cognackleurige warme trui en was al snel...

De lange, lange jaren die gepasseerd waren en de turbulente, dramatische gebeurtenissen die zich in onze beider levens voorgedaan hadden, schenen ons van elkaar losgekoppeld en verwijderd te hebben tot we elkaar terugvonden. Haar blikken had ze gericht op een foto, opgesteld in mijn woonkamer die...

...geinspireerd door 'De Dikke Man'van Ischa Meijer.) HEKEL EN DE KERSTLOOSHEID "Ik heb echt geen zin in kerst, hoor!' , kraakt Hekel helder van achter een kop erwtensoep. "Nou, nou... , rustig an! ", schraapt een Amsterdamse aan het zelfde tafeltje in de nu wat stille buurtkroeg in...

...bij chronische kwetsingen moet ik mijzelf beschermen.' ‘Alles is begrensd'.......... ‘Ook familie.' ‘Precies', schokt Hekel. Dan geniet ze lang van de nieuwe warme omhelzing.

...gesouffleerd door Gerard Reve ‘Henk Romein Meijer’ ging noemen de Reina Prinsen Geerligsprijs. Henk J. toen nog Henk Meier zat bij Eylders toen het nieuws over de radio kwam. Hij werd van alle kanten gefeliciteerd en wist met zijn figuur totaal geen raad. Wekenlang hield hij zich...

...klein- en achterkleinkinderen. Deze mensen waren familieziek, dat zag je meteen. En inderdaad: we waren nog maar vijf minuten in gesprek, of een onbenullig, door mij aangesneden gespreksonderwerp werd geroutineerd omgeleid naar het Grote Gespreksthema van die middag: de grote welstand waarin hun...

Toen ik daar zo een tijdje gezeten had, keek ik op de klok: vier uur. Dat betekende dat het langzamerhand tijd werd om afscheid te nemen. Ik kuchte een paar keer nadrukkelijk en probeerde door het voortkabbelende gesprek heen te breken. Op een luidere toon dan ik eigenlijk gewild had riep ik:...

... Omdat het familie van mijn Moeder was (en veel familie was er al niet meer) vermande hij zich keer op keer. Nu is Tante Ingrid… Monica er sinds vorig jaar niet meer…hoe moeilijk heeft ze het gehad. Ze heeft Oom Peter begraven en kreeg nog een man, die Ingrid nam zoals ze was....

Bij veel mensen zijn buren en familie veel verder verwijderd dan mensen aan de andere kant van de wereld.

...gezicht konden vertonen. Ze werden ineens de familie van iedereen. Er was geen mens die niet wenste dat er spoedig een einde kwam aan hun opsluiting diep onder de grond. Ik vond ze zo ontzettend dapper, geweldig; voor deze mensen kon je niets anders dan de grootste bewondering hebben. Ik...

Eens kwamen wij samen in het oude huis, in de achterkamer en schaarden wij ons rond de tafel onder het lamplicht en dan rikten we en speelden we yahtzee; vader en moeder en oma die bij ons inwoonde in de kamer op de eerste verdieping, mijn zus Cecile en ik. Wij allen speelden de spellen met de...

De welhaast negentiende-eeuwse foto's, vervaardigd door een vooraanstaand fotograaf, die haar lang-overleden ouders tonen; statig, trots en trouw; zij aan zij, waren nog altijd in mijn bezit en toen ik mijn eenennegentigjarige en laatst-overgebleven tante bezocht, overhandigde ik haar deze Haar...

Men kan er niet over klagen dat Drogisterij "Erica" aan de Oude Markt in Tilburg niets te bieden zou hebben....Uit het rijke assortiment koos ik slechts twee tubes douchegel die voor een man geschikt zouden zijn, want; hoe men het ook wendt of keert; mijn broer is een man.... Allen zijn...

...nog spaarzaam resterende familie, haar zo lief, probeerde de tante tevergeefs bijeen te houden en onder haar moederlijke bescherming te koesteren. De tijd begon te dringen maar altijd was ZIJ er geweest op die cruciale scharnierpunten die de levensloop van haar nicht...

... En zo wilde de in mijn ogen hartverscheurende tragiek dat eens de bejaarde, grijsharige tante bij de jongen op bezoek kwam. Altijd had zij een zwak gehad voor haar familie waarvan zij de laatste "restanten" vereerde die zij in een wanhoopspoging bijeen wilde houden. De ongelukkige en...

Oh give me a home Were the buffalo roam Were the dear and the antilope play Were seldom is heard A discouraging word And the skies are not cloudy all day (Frater Nicasio) En zo kwam mij onlangs ter ore dat in het door de Natuur zo rijk begiftigde areaal, in de Herbertusbossen, een wolf...

...naar het eerste onderkomen dat gevolgd zou worden door de andere instituten waar de mateloos trouwe familieleden hem jaar na jaar zouden blijven bezoeken.....

...maar dat mocht de pret niet drukken. Naar wij familie weten. Het museum is sfeerrijk. Met die half-Arabische uniformen. Antieke geweren met bajonetten. Curieuze foto’s, details, onderscheidingen etc. Mijn verbeelding was weer even jongensachtig. Mijn overgrootvader kon mooi al...

‘Ik loop al drie kwartier te zoeken, maar kan haar nergens vinden. Zijn jullie al bijna klaar in dat kasteel, of hoe zit dat?’ Zijn stem klonk een tikje geïrriteerd. Wij wisten natuurlijk ook niet waar ze uithing. Echt ver kon ze niet zijn nu ze nog met elleboogkrukken liep. ‘We komen er...

In mijn rechterooghoek werd het donker. Ik dacht: “zitten wij al zolang te praten dat het daglicht weg is?” Ik keek omhoog naar een vrouw met helder blauwe ogen en blond rasta haar. Ze had het haar in een knot op haar kruin. Langs haar gezicht hing het rasta haar over haar schouders. Ze toonde...

...van alle werelden. Mijn broer is eveneens een van de nazaten van de geschonden, getormenteerde en gehavende familie waarin ik opgroeide en waartoe ook ik en mijn zus behoren......

...nooit straks gaan ze nog echt een tribunaal in het leven roepen. Leer mij mijn familie kennen.

Het bureautje stamt uit 1920 en is dus ruim een eeuw oud. Het behoorde tot de inboedel van mijn voorvaderlijk huis; het huis aan de Oude Markt, waartoe eveneens de monumentale spiegelkast behoorde die mijn huis nog siert en waarin mijn voorouders hun beeltenis moeten hebben aanschouwd. Lang nog...

Daar, aan die langgerekte straat die uitmondt bij het zwarte, ondoorgrondelijke water van het Wilhelminakanaal waar het kleine huisje is van de brugwachter, in de nabijheid van "De Zwaaikom" waar ik in jeugdjaren de ranke en elegante zeilboten aanschouwde en waar we kano's huurden en roeiboten...