Vol verwachting: geschiedenis (3)

In mijn rechterooghoek werd het donker. Ik dacht: “zitten wij al zolang te praten dat het daglicht weg is?”
Ik keek omhoog naar een vrouw met helder blauwe ogen en blond rasta haar. Ze had het haar in een knot op haar kruin. Langs haar gezicht hing het rasta haar over haar schouders. Ze toonde een glimlach met opgetrokken wenkbrauwen en een vragende blik.
De vrouw vroeg: “Have you already decided for something to drink?”
De vrouw keek eerst Arcelia aan.
“Yes please, I like to have a red wine”, antwoordde Arcelia
Daarna richtte de vrouw haar gezicht naar mij.
“A small beer, please”, zei ik.
De vrouw vertelde met een glimlach: “The next drink you can order at the bar?”
“Thank you, we will do that”, antwoordde Arcelia.
“Thank you so much”, antwoordde de vrouw en knikte tevreden haar hoofd.

Ik startte het gesprek om na te gaan of wij de tekst naar waarheid hadden opgeschreven in ons profiel en vroeg: “Arcelia, hoe kom je toch aan dat prachtig Engels accent?”
“Ik heb een Engelse moeder en een Spaanse vader. Ik ben geboren in Huelva. Dat is een plaats ten zuid westen in de regio Andalusië. Mijn vader had de aardbeienkwekerij van mijn opa overgenomen. Toen mijn ouders besloten om naar Nederland te gaan werd het bedrijf overgenomen door de broer van mijn vader. Wij vertrokken naar Nederland toen ik zeven jaar was”.
Ik interrumpeerde Arcelia haar levensverhaal door te vragen: “heeft je moeder altijd in Huelva gewoond?”
“Nee! Mijn ouders hebben elkaar leren kennen in Huelva”.
Met een vragende blik maakte ik een beweging met mijn hoofd naar rechts en nam een slok van min bier.

“Mijn moeder was voor haar werk in Sevilla om een workshop in de LIoyds bank te volgen van drie dagen. Ze ging samen met Tiffany, een collega van mijn moeder. Tiffany woonde tot haar achttiende in Sevilla. Zij kende een jeugdvriend die in Huelva een aardbeienkwekerij leidde.
De dames kwamen een dag eerder rond half twaalf in Sevilla. Tiffany belde haar jeugdvriend met de vraag of zij gelegen kwamen. Zo vertrokken zij half één met de trein naar Huelva voor tevens een rondleiding op een aardbeienkwekerij”.
Ik interrumpeerde voor de tweede keer met een vragende blik: “Dus je vader was een jeugdvriend van de collega van je moeder?”
“Nee! Dat was de broer van mijn vader”.
Ik keek Arcelia aandachtig aan terwijl ik de laatste slok bier uit mijn glas nam.

“Mijn opa en oma zijn eind jaren zestig gescheiden. Mijn oma kon het landbouwleven niet meer aan. De aardbeienteelt kwam in die jaren net opgang. Mijn opa geloofde in dit product door het juiste klimaat in Huelva. Maar mijn oma vond de aardbeienteelt een onzekere bestaan. Ze besloot om naar Sevilla te gaan. Mijn oom ging op zijn twaalfde met zijn moeder mee om daar later management te studeren. Zo heeft Tiffany de broer van mijn vader in Sevilla leren kennen.
Mijn vader bleef bij mijn opa in Huelva om op de aardbeienkwekerij te werken”.
“Pfff”, zuchtte ik met een glimlach.
Alert vervolgde ik mijn zin: “Arcelia, Ik probeer je verhaal te volgen. Je levensverhaal heeft nogal wat wendingen. Zal ik nog een drankje bestellen?”
“Oh lekker, en glas rode wijn graag”.

Terwijl ik het glas rode wijn voor Arcelia op tafel plaatste vroeg ik: “Dus Tiffany, de collega van je moeder fungeerde als een relatiebemiddelaar?”
“Ja, zo zou je kunnen zien. Om het nu niet ingewikkelder voor je te maken dan het is”.
“Hoezo?”
“Ze is mijn tante!”
Ik keek haar verbaasd aan en riep: “Hè!”
“Ja! Je vroeg ernaar”, zei ze met een schaterlach.
“Oké, niet familiare. Ze waren niet alleen collega’s, maar werden ook goede vriendinnen. Tiffany was de getuige voor mijn moeder op het huwelijk van mijn ouders”.
Arcelia pakte haar rode glas wijn en bracht het omhoog en zei met een glimlach: “ dit is in het kort mijn achtergrond. Nu ben ik belangstellend naar jouw verhaal?”.
Arcelia vervolgde haar zin met een glimlach: “ want nu heb ik je stem nog weinig gehoord”.
Ik proostte met mijn bierglas tegen haar wijnglas en vertelde . . . . .

levensverhaal famili familie luisteren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 71