Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

KERSTKAARTJES

Het is weer zover, ze moeten weer geschreven worden, de kerstkaartjes. Een, ik zal het maar eerlijk zeggen, crime. Eerst de adressenbestanden napluizen wie er niet meer in hoort te zitten. Wie je bent vergeten te schrappen wegens emigratie naar ver weg of naar Hemelse sferen.
Dan nog die verwijderen waar je niks meer van hoort, uit wiens bestand jij blijkbaar, om de een of andere duistere reden, bent geschrapt en dan ga je zelf nog een nadere interne zuivering van je eigen bestand toepassen. Dat heeft dan al met al een redelijk lange tijd in beslag genomen en daarna nog het tijdenlang sorteren van de te versturen kaarten. De een verdient nu eenmaal een mooiere kaart dan de ander. Vooral richting familie is dat een toestand, want als de ene broer of zus een mooiere heeft gekregen dan de ander, dan loop je het risico een toelichting te moeten geven. Ja onze familie, behalve ik dan, woont op een kluitje en zien dan bij elkaar wie welke kaart heeft gestuurd. En om ze allemaal een zelfde soort van confectiekaartje te sturen, getuigd van weinig respect – dus moet het zorgvuldig gebeuren.

Misschien is het de gewoonte in een dorp, maar hier worden de kaartjes op de schoorsteenmantel gezet tot eind januari en hoe meer des te beter natuurlijk. Het ene familielid komt dan bij de ander op bezoek en dan gaat het van: ‘Goh, wat hebben jullie veel kaartjes gekregen. Ook eentje van Catrinus?’ ‘Ja, die daar.’ ze wijzen naar de schoorsteenmantel – daar staat het door mij gestuurd kaartje, eentje van veertien uit een dozijn. ‘Goh, wij krijgen er niet zoveel, maar het kaartje wat wij van hem kregen was toch wel echt heel mooi.’

U voelt het al, de poppetjes staan op het punt te gaan dansen en ik zal binnen afzienbare tijd verantwoording moeten afleggen aan het familietribunaal. Aangezien ik ook nog veel klanten via mijn hondenoppas heb, is het begrijpelijk dat ik na een dag schrijven, sorteren, opschonen van bestanden en dergelijk helemaal klaar ben met dat kerstkaartjesgedoe.

Na rijp familieberaad van mijn vrouw en mezelf hebben we besloten het gewoon niet meer te doen – uitgezonderd enkele griezelig oude bejaarden en die enkeling waarbij de tijd heeft stilgestaan. Nee, we hebben dit jaar (na er vorig jaar al een beetje mee te hebben geëxperimenteerd) een digitaal kaartje gestuurd met de beste wensen. Het lijkt gemakkelijk, is het ook. Maar voor de dierbaren, voeg je er toch weer een persoonlijke tekst aan toe, omdat jij beseft dat zij beseffen, dat iedereen hetzelfde kaartje krijgt. Richting mijn familie helemaal de oplossing natuurlijk – geen gebakkelei meer over wie het mooiste kaartje kreeg. En het lijkt niet echt moeilijk te maken. Maar achteraf is het al met al toch ook weer een hele klus.

Mijn vrouw ontdekte namelijk, dat je er via een bepaald programmaatje effecten aan kon toevoegen – best aardig. Dus heb ik de moeite genomen, die iets ingewikkelder mogelijkheden te implementeren. Ik en implementeren, nou dan weet je het wel. Maar nee, het is me na een halve dag toch gelukt. Ik heb een compliment van mijn vrouw mogen ontvangen en van een van mijn broers. Hij vond het er fantastisch uitzien, maar het had wel wat langer mogen duren.
Ik had de familie dus een, zelf gefabriceerd videootje gestuurd van een eigengemaakte foto met een sneeuwtafereeltje, daaronder een deel van een strijkkwartet van Ravel en halverwege begint er sneeuw door het beeld te vallen. Zelfs ikzelf ben er tevreden over, maar net als mijn broer vind ik het ook veel te kort duren – slechts tien seconden.
Al met al gaat er ongeveer net zoveel tijd inzitten; waarschijnlijk zelfs meer. De veronderstelling van mijn vrouw dat ik het dan nu wel alvast voor volgend jaar in de vingers heb, gaat helaas niet op. Ik, als erkend halve digibeet, ben het natuurlijk eind volgend jaar weer vergeten. U kent die kreet vast wel, die dan opwelt: ’Hoe moest het ook alweer?’
Wat mij trouwens vorige jaren ook opviel was, dat de mensen mij pas een kaartje sturen als ik hun er eerst eentje had gestuurd. Dat systeem ga ik dit jaar ook toepassen, past me goed, want juist afgelopen week is na een bezoek van de computeradviseur, een groot deel van mijn klantenbestand met mailgegevens verdwenen – spoorloos. Zal Derk Bolt eens even bellen. Nee, kaartjes schrijven doe ik niet weer. Trouwens de mensen die mij dierbaar zijn, die hoeven eigenlijk geen kaartje. Die mensen weten immers wel dat ik ze het allerbeste toewens, die hoeven toch geen bevestiging van het feit dat ik ze een warm hart toedraag, via een onnozel kaartje. Die weten dat wel gewoon.

Dan rest mij bij dezen nog, iedereen die de moeite heeft genomen dit verhaaltje tot het einde uit te lezen, ook fijne Kerstdagen en vooral een gezond Nieuwjaar toe te wensen en dat we elkaar maar veel en vaak mogen treffen op deze site. Lieve lezers en medewerkers van deze site, een oprecht goed jaar toegewenst aan u allen.


P.S. Dat van mijn familie, dat die veel bij elkaar over de vloer zou komen en dan brutaal de kaartjes van elkaar gaan besnuffelen, komt natuurlijk uit mijn hele grote duim. Ja, ik zeg het maar ter eigener bescherming. Je weet het maar nooit straks gaan ze nog echt een tribunaal in het leven roepen. Leer mij mijn familie kennen.

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 22 december 2019


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.0 met 1 stemmen 104



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)