Alle inzendingen over Kollumer herinnering

...mijn gedachten even plaats voor een mooie herinnering. Dat betrof een raadsel uit mijn prille kindertijd, dat te maken had met de paasviering op de lagere school. Wij hadden als kleuter al geleerd dat met Pasen de Paasklokken, volgeladen met paaseieren, terug zouden keren uit Rome! Wauw!...

...in de Donald Duck een verhaal waar ik bijzondere herinneringen aan bewaar. Het enige beeld dat me nog voor ogen staat is dat van een kleine lachende walvis en Kwik, Kwek en Kwak in een boot(je) op zee. Herinnert u zich nog waar u en de neefjes toen waren en in welk nummer ik dat verhaal terug zou...

Plotseling zag ik haar in de bus; mijn oude naailerares; in niets veranderd na 30 jaar en even plotseling was ik weer op het kleine, betimmerde zoldertje als vijftienjarig meisje te midden van de andere, oudere en jongere dames, die allen ijverig in de weer waren met papier en potlood, krijt, stof,...

Licht en schaduw vallen over een verre wereld: het is de wereld van mijn vroegste jeugd. Sommige contouren nemen duidelijker vorm aan en treden helder voor mijn geest. Veel blijft voor altijd in duisternis gehuld. Er was een kamer; er was een bont kleed met oosterse motieven. Daarop een vaas....

Zal ik me altijd je kamer blijven herinneren, je kamer met de fauteuils die dienden voor onze gesprekken; gesprekken die we voerden onder het licht van de zomer, onder schaduwen en regen van de herfst en terwijl het buiten een witte wereld was? Zal ik later blijven denken aan het tafeltje waarop...

Met een soort van weemoed voel ik het natte zand onder mijn voeten wegslippen. Zandkorrels glijden en glippen tussen mijn tenen. Mijn voetzolen zakken dieper weg , terwijl het zeewater klotsend in kleine golfjes, op en af in schuimende kopjes mijn benen omcirkelen. Een stukje van mijn...

Ons huisje lag in de schaduw van de fabriek die het met haar hoge muren en monumentale schoorsteen als het ware beschermde. Daar leefden we, daar speelden en leerden we, daar voltrok zich ons bestaan, binnen de enge cirkel van huis, school en kerk. Met Martin, mijn eerste kameraadje, ontwierp ik...

Mijn voorvaderen waren smeden: mijn beide opa's stonden boven het vuur en boven de dampen die hen dodelijke ziekten zouden bezorgen. Ik bewaar weinig voorwerpen uit mijn ouderlijk huis in mijn woning van oudere vrijgezellin; een klein, koperen asbakje met ronde, gewelfde randen vormt daarop een...

...dahliabed vergroten met een smal paadje ertussen. Als ik dan hurk om onkruid te wieden en naar boven kijk, zal terug die herinnering opwellen, zoals ook de geur van tagetes mij aan ‘den hof’ van vava doet denken.

...kende sinds mijn kindertijd, alleen nog maar een herinnering. Voortaan zal ik moeten vertellen dat hier, bij een voetbalveldje dat er voor in de plaats komt, ooit een sloot was en dat ik er viste en dat ik er een keer een muskusrat raakte met een steen. Samen met een vriendje zag ik de dikke rat...

‘Niet denken, maar voelen. Alleen maar voelen’, herhaalt opperhoofd Maarten voortdurend als een soort mantra. Zijn stem klinkt monotoon en zacht. ‘Voel. Maak contact met je innerlijke zijn. Voel je energie. Ervaar je kracht.’ Jaap spant zich in om de bevelen van de meester op te volgen. Hij...

...herken de geur meteen, maar meer ook niet. Geen herinneringen die acuut opborrelen. Zou het dan toch te lang geleden zijn? Hoe klonk de stem van mijn moeder en hoe lachte ze? De fijne vertrouwde geur voelt als een warme deken om me heen. Ik spray nog een keer, leg het flesje naast mijn kussen...

Wie het geluk tenvolle geproefd heeft, zal door de herinnering hieraan elk verdriet beter kunnen verwerken.

...er de volgende dag ook nog als ik de affiche van het optreden in mijn werkkamer hang. Twee werkdagen later heeft de realiteit zijn verdovende uitwerking gehad. En vandaag gloeit het weer, die herinnering, dat vermoeden van méér. Wij zijn maar gewone stervelingen, Ramses, beetje mutserig en...

...verleden, op de eindeloze golven van een zee van herinneringen? Hij ademde een paar malen diep, borg de verrekijker voorzichtig weer in de tas en slingerde de riem om zijn schouder. Hij begon weer te lopen langs de waterlijn. Een eenzame meeuw scheerde laag over en krijste over het wad. Zijn...

De herinnering is altijd meer dan nu en vormt het voorgevoel.

...en ze lijkt nu veel kleiner dan ze was in mijn herinnering. Ze is totaal van haar vroegere sfeer en luister ontdaan en beroofd. Ongelooflijk dat hier mijn divanbed met de linnen, gestreepte sprei eens gestaan heeft en mijn oude bureau, dat mijn schoolcarrière begeleidde; ongelooflijk dat ik...

Terwijl ik mij geen voorstelling kan maken van de gedachten en gevoelens die voor het geestesoog van mijn vriend paraderen, roept het ebbenhouten doosje dat hij me zond reminiscenties op aan krokodillen in woeste rivieren, aan apen die krijsend van boom tot boom slingeren en aan babbelende, bonte...

Vader, ik zie nog de kleurige platenhoezen met Franse, Duitse en Engelse teksten op tafel liggen in de achterkamer van het goede ouderlijke huis. Wanneer het ragfijne naaldje het zwarte, glimmende vinyl aanraakte, vulden overweldigende klanken de kleine ruimte en namen stormachtige, overweldigende...

...Vandaag de dag vormt het een van de laatste herinneringen aan de man die mijn eerste mentor en autoriteit was, wiens weerloosheid en kwetsbaarheid MIJN weerloosheid en kwetsbaarheid zijn, aan de man die zo lang de kwetsuren, de lompheid en de grofheden van zijn bekrompen, burgerlijke...

Uit de verhalen van mijn moeder weet ik dat men mijn oma voor haar aanzag wegens haar jonge en florissante uiterlijk als ze mij in het ziekenhuis in ogenschouw kwam nemen. Als fragiele, kwetsbare baby lag ik in het glazen broeikasje dat men couveuse noemt. Later zocht ik in de armen van mijn oma...

Vaak passeer ik nog met de bus van "Arriva" het lage gebouw waarvan ik het innerlijk eens zo goed gekend heb. Het is van een moderne architectuur en draagt de trotse naam "Maranatha" ("de heer zal komen") tot op de huidige dag op haar gevel en haar kamers en de gebedsruimte zijn gegroepeerd...

De man die ik "Vader" noemde bracht zijn moeizame morgens en middagen door in een gebouw met labyrintische kamers en gangen; op de vlucht voor de armoede die hij had gekend en die hem mateloos beangstigde. Thuis verzonk hij in machteloze, krachteloze visioenen van schoonheid; verzonk hij in...

...van jou ook mama". Ik sla het moment op in m'n geheugen. Geluiden kan je natuurlijk proberen op te nemen zodat je de herinnering altijd kan opzoeken wanneer je dat wilt, maar dat is niet nodig. Ik draag ze in m'n hart.

...de dochter die dit schrijft en die leeft in het nooit verblekende licht van de herinnering......

...nog, paradeerde met je slanke taille in de wijd uitstaande vijftiger-jaren-jurk. Het kleine portretje van je diep-betreurde echtgenoot op de bescheiden boekenkast vormde voor altijd je herinnering aan hem. Dit alles moest ons welhaast voeren tot onze tragische conclusie: "Das war also das...

De avonden en de nachten van mijn leven zijn voorbijgegaan met mateloze snelheid en in vliegende vaart en de wanhoop en de eenzaamheid hebben vaak overheerst en geregeerd, maar vandaag vond ik je onverwacht terug, althans je foto, in het herdenkingsboek, nu met baard en gedeeltelijk onherkenbaar;...

De sneeuw lag hoog opgetast op de straten. Ik vervolgde mijn weg naar het ziekenhuis en neuriede een zacht, melancholiek, sentimenteel lied zoals het eens gezongen werd door mijn allerliefste oma, met de tekst: "Goedenavond, speelman, mijn vader laat vragen of je 't-avond spelen kan voor de kleine...

...mijn kastje zit een pop die een donkerblauwe, kunstig gebreide maillot draagt; een laatste herinnering aan mijn tante G........

...op de eerste verdieping vormde mijn eerste thuis. Ik zou opgroeien; ik zou de wereld doorkruisen en ook mijn noodlot leren kennen, maar de herinnering aan die vroege onschuld, aan die gaafheid, aan die schoonheid, troost mij nu de ouderdom en de verbittering mij eveneens overvallen.