Alle inzendingen over verlating

(voor Eve Miller (1923 - 1973)) Jij bent geboren als Marilyn Miller op 8 augustus 1923 in Los Angeles. Jouw vader was de pianoverkoper Robert Stanley Miller (1889 - 1978). Jouw moeder was Betty W. (1900 - 1996). In de eerste jaren van de Tweede Wereldoorlog werkte jij als lasser op een...

(voor Kathleen Newton (1854 - 1882)) Jij bent geboren als Kathleen Irene (Kate) Ashburnham Kelly in 1854 in Ierland. Daarna ging jij al snel naar India. Jouw vader was Charles Frederick Ashburnham Kelly, een Ierse legerofficier, in dienst van de East India Company in Lahore. De EIC is opgericht...

Is dit het? Heb ik hiervoor gezocht of ben ik verdwaald geraakt? Ik zie dat het licht uit is. Dat waar ik gevochten voor heb, de strijd opgeblazen is. Als een zinkend schip of als een gewond hert. Het is over, maar ik ben er nog niet achter. Verdriet, maar nuchter. Ik zie mezelf als een...

Ik wankel op mijn benen, kan maar niet stopen met wenen. Het lukt niet om te bedaren, ga dit in me eentje klaren. Mijn wereld lijkt te vergaan, liefde die ik moet laten gaan. Liefde gaat vriendschap blijft, en toch een hart, dat zo vreselijk overdrijft. Waarom dan toch zoveel pijn, terwijl ik...

Daar waar ik verbannen ben, wil ik eens terugkeren. Ik droomde van het vriendenhuis In lang vervlogen tijd moest ik het voorgoed verlaten In mijn droom waren velen genodigd in het huis; de collecties boeken schitterden aan de wanden Het leven raasde sinds het afscheid aan mij voorbij en ver,...

De vaste stamgaste van de diverse cafés waar ze iedere dag in alle godvergeten en ijzingwekkende eenzaamheid naar toe wandelt, mijn voormalige overbuurvrouw, ontmoette ik vandaag weer bij "De Katterug", gebogen over haar gebruikelijke lectuur. Ze verklaarde dat ze onverwacht en ongezien de...

In Tilburg Zuid strekken zich nog altijd de grasgroene velden uit waarop wij, scholieren nog, eens, in lang vervlogen tijd, sportten. Een met gras en mos begroeid, breed pad voert naar het gebouwtje met de kleedkamers. In een lange stoet liepen wij eens naar het sportterrein....Daar, op die...

Het begon altijd met koffie en gebak, soms een tweede bakkie, de perverseling ging voor nummer drie, wist dat na het bakkie leut de echte drank op tafel kwam, de traditionele kring werd verlaten en stoelen schuivend de kamer anders zouden indelen. De jarige had inmiddels zijn of haar tijd gehad,...

Ik strompelde met pijnlijke voeten langs het aloude en mij zo bekende parcours; langs de gevels en bereikte de nu "leeggeplunderde" en verlaten hal van het ziekenhuis. Schimmige, witgejaste figuren spoedden zich voort over de gangen en ik was genood in het lokaal waar de vernuftige en zo...

Het volgen van onze gevoelens. Of dat nou gevoelens van lust of liefde zijn. Het zijn gevoelens. ONZE gevoelens die ieder van ons met zich meedraagt. En dat is nu precies waarom het draait. Geven wij ons aan een ander vanwege gevoelens van lust of vanwege gevoelens van liefde? Wat is liefde...

Met de mevrouw met de wellicht door leed doorgroefde wangen bezet ik een tafeltje aan de Piushaven dat geflankeerd wordt door het diepe, ondoorgrondelijke water. Verdriet komt aanrollen als een onweer dat de wereld overvalt of als een lawine die van een berg afrolt. Mijn tranen betreffen de...

Gelezen: "Premier Balkenende hoopt ,,eind deze maand weer mee te draaien.''. Dat zei hij vrijdag bij het verlaten van het ziekenhuis in zijn woonplaats Capelle aan den IJssel. Na een operatie aan zijn rechtervoet moet de minister-president revalideren". Vreemd ... een ieder ander die werkend...

Ik heb mij een tijdje afzijdig gehouden van deze site, zoekend naar een god of allah of een heilige koe. Ik hield u in de gaten, had u echt iets te vertellen of deed u maar net alsof ? Schijnheilig wordt de balkenende-norm in de tang genomen door het bedrijfsleven, Europees rekent de elite zich...

De wonderlijke en prachtige wereld die mij eens opgenomen heeft bij mijn geboorte zal ik eens weer moeten verlaten..... De nog jonge man die mijn vader was, breedgeschouderd in het colbert, houdt mij in zijn armen op die zwart-wit foto uit 1953; een hulpeloze, kwetsbare baby. Het moet zomer...

De laatste mens op aarde zat alleen aan tafel, toen er op de deur werd geklopt. Hij keek verbaasd op. Vervolgens stond hij toch maar op, en deed langzaam en voorzichtig de deur open. Buiten was er helemaal niemand te zien. Hij ging daarom naar buiten om uit te zoeken wie er dan wel op de deur...

...een van de weinige zekerheden die hem resteren en waarmee hij zijn angst voor de ultieme verlating nog bedwingen kan.....

Ze spraken hem in Duitsland, tijdens zijn tewerkstelling en diensttijd aldaar, aan met zijn familie- en achternaam "Broeckx", zoals jongens onder elkaar plegen te doen, met de nadruk op de wederzijdse stoerheid en de kameraadschap van mannen onder elkaar. En daar werd ook de basis gelegd voor...

Tweede Kamervoorzitter Vera Bergkamp zou er goed aan doen als zij zich zou concentreren op voorstellen voor een werkbare samenstelling en efficiënte werkwijze van de Tweede Kamer en ordentelijke debatten. Laat haar met voorstellen komen voor b.v.: - maximaal 10 partijen in het parlement -...

Heb je het al gehoord? Dat was wel even schrikken. Ik bedoel: ik ben blij dat ik het weet. Ik heb alvast een aantekening in m’n agenda gemaakt. Wat? Weet je het nog niet? Nou, Izaan M., je weet wel, M., die komt waarschijnlijk binnen een maand naar Nederland! Ja, daar kijk je van op, hè? Als...

Aan het eind van het ritueel vertelde de voorzitter, professor Thomassen, in welke volgorde we de zaal zouden verlaten. Ik was de promovendus. Het was mij van te voren verteld en toegegeven, het was niet erg moeilijk. Ik moest met mijn paranimfen als eerste achter de pedel aan lopen, de mevrouw met...

Onderwerp: FW: Halve eeuw-verhalen / fragmenten uit het verleden vanuit Termuren Vallende bladeren. Het verkorten van levensjaren .Oude kloostergebouwen, Op de fundamenten.. Steeds opnieuw iets fris brouwen. Het klokje is lang op een lange reis op weg. De grot is reeds lang weg. De...

...en zo verschenen zij beiden op het toneel, op het "podium" van mijn leven dat al door zovelen bezocht was en dat zij ook eens weer zouden verlaten. Zo deden beider persoonlijkheden zich aan mij voor, die ik zou willen kenschetsen als respectievelijk uiterst filantropisch en misantropisch en...

Ze loopt door de donkere, verlaten straat. Een man volgt haar. Ze gaat sneller lopen, hij ook. Ze begint te rennen, hoort aan de voetstappen achter haar dat hij ook rent. Eindelijk, ze is thuis. Zenuwachtig opent ze de voordeur met haar sleutel. Het lukt gelukkig in één keer. Ze smijt de...

Wat een ongelooflijke schertsvertoning, weer, het kabinet komt niet uit de kast, kijkt angstvallig geslepen door de raampjes. Blijft zitten waar het zit, plakt de bips in het pluche, want dat voelt zo goed. Geel verdient een rode kaart, arrogant laat hij voor niemand de ruimte, Geert verlaat een...

Het dorp ligt er troosteloos en verlaten bij. Eendere huizen rijgen zich er aaneen in zielloze eentonigheid. Ieder gerucht wordt er opgeblazen tot gemeenschappelijk bezit, uitvergroot als een stofje onder een vergrootglas en het verspreidt zich razendsnel als een uitslaande brand die de vonk...

.....en zo bezag en beschouwde ik de levenloze voorwerpen in mijn kamer van overjarig studente en "oude vrijster"; de voorwerpen en het meubilair die mij gebleven waren als enige reminiscentie aan hen, die niet meer te midden van de levenden zijn; degenen die mij zo vroeg en en zo snel ontvallen...

Tanka Huizen vol scheuren storten in, zijn verbrokkeld, verdwijnen geheel: op het gehavende zand bloeit een prachtige wildtuin. Tekst in proza In de Bredase wijk Heuvelkwartier (met name Hudsonstraat, Nova Zemblastraat, Roggeveenstraat en Jan Ligthartstraat) werden een aantal kleine...

Toen de verwarmingsmonteur was vertrokken (een mooie he-man of Apollo gekleed in het zwarte uniform met de tekst "Feenstra" op zijn benen en billen; ik had hem gadegeslagen terwijl hij "deskundig morrelde" aan de apparatuur) vertrok ik naar Café-Restaurant "De Burgerij" aan de Noordstraat....

Een verlaten zandweg meandert tussen de landerijen door. Een dode slang, een uitgehongerde rivierbedding. Verdorde struiken als huidplooien van stukgeslagen goden. Ginds, nabij de horizon: de stad. De stad waar alles stil staat bij het voorbijgaan van tijd. Waar iedereen verveelt uit hoge ramen...

Zuchtend liep ze, zoals ze altijd liep, sloffend naar de keuken. Alles was fout en niets leuk. En wat haar betrof zou dat nooit anders worden. Want wat moest zij zonder haar zelfbeklag? Haar eeuwige gezeur en geklaag? Natuurlijk voelde ze zich niet goed! Zij, moeder van een aantal kinderen van een...