Hartenkreten over eenzaamheid

De eenzaamheid kan als een fuik zijn, van waaruit men niet kan zwemmen in het vrije, heerlijke water waarnaar men zo verlangt: als een verstikkend luchtledige. Hoewel hij niet mijn voorkeur, mijn smaak, mijn relatie was, noopte mijn verlatenheid mij tot een heftig verlangen naar zijn gezelschap,...

Op de plaats waar sinds jaar en dag "Zorgcentrum Zuid" is verrezen en waar de kolos van het verpleeghuis, waarin mijn dierbare vader de laatste elf martelende en slopende maanden van zijn langgerekte sterfbed heeft moeten slijten en meemaken, bevonden zich eens de gebouwen van een stenen...

Op een dag viel de envelop in de bus alsof het voorbestemd was. Deze droeg mijn familienaam, neergekalkt in een bekend handschrift; schijnbaar het handschrift van mijn lang-overleden vader, kennelijk aangeleerd in die voorbije tijd waarin ook zijn schooljaren vielen. Ik was blij dat mijn...

Meteen al de eerste keer dat de vrijwilligster de kamer in het Zorgcentrum betrad, viel haar blik op een gitzwarte hond van stof met glanzende kop en licht geopende, vilten, roze bek. Mevrouw verkommerde en vereenzaamde tussen de muren van haar kamertje, in het luchtledige van haar eenzaamheid,...

Op de dag waarop opnieuw onregelmatigheden in haar borst waren aangetroffen, had zij een groot, wijnrood kussen aangeschaft voor negenenveertig euro voor Binky, haar enige kameraad. Het was een koninklijk kussen en Binky lag er pontificaal op, als een vorst, met uitgestrekte poten. Zijn vacht...

In het grote huis met de vier slaapkamers, die geen doel dienen, is hij ongelooflijk, dodelijk en onvoorstelbaar eenzaam na de dood van zijn vrouw en hij moet praten tegen de muren, die op hem af komen. De kleinkinderen komen ook nooit meer op bezoek; opa is quantité négligeable geworden; ze...

"Zeg 't mar, mèske" zei hij uitnodigend. Een vader of een vriend die mij "meisje" zou kunnen noemen, bezat ik sinds lang niet meer In 't vroege voorjaar was altijd de merkwaardige drietonige "lokroep" van de ijscowagen in de vroege avond hoorbaar en deze keer was ik haastig in de...

De "Arriva"-bus had over de Heuvel gehobbeld en de halte op het Piusplein bijna bereikt, toen we in gesprek raakten. Ze zat al geruime tijd naast me en ik had vanuit mijn ooghoeken de leerachtige huid van haar wangen, haar grijze haar en haar bril geobserveerd. Ik heb weleens overwogen hoe...

De zon speelt een frivool spel met licht en schaduw en werpt warrelende, wervelende vlekken over de rustieke houten tafels en banken die daar staan opgesteld, vlakbij de oude Kloosterkerk waar de paters een restaurant hebben ingericht; een tafereel dat spreekt tot mijn verbeelding. De dames en...

"Prent het in je geest, die nog zo gevoelig is: van niets heeft de mens een zo grote afschuw als van de eenzaamheid" (Erich Fromm) Het huis ligt er triest en troosteloos bij. Binnen: de traditionele indeling: een bankstel in de ene helft van de kamer en in de andere een eettafel die hoogstens...

Soms tref ik hem aan in de bibliotheek die hem slechts schijnt te dienen als een schuilplaats en als een tweede thuis die de harde, vijandige wereld hem bieden; hij laat alles ongelezen hoewel vele levens en lotgevallen in velerlei romans eveneens getuigen van eens geleefde levens, wellicht ook...

Je baant je een weg door de menigte die tegen je aan duwt en dringt. De geur van versgebakken frites, haring en lekkerbekjes zweeft door de lucht. De stad tooit zich met vlaggen op deze feestelijke dag: het is Koningsdag Je voelt de eenzaamheid wat minder die je anders zou benauwen of overvallen,...

Niet voor niets komt de dame die ik bezoek uit Den Haag: het is "mevrouw" vóór en "mevrouw" ná in ons gesprek: "Wilt u een kopje koffie mevrouw"? "Wilt u een stukje gebak?" Haar pontificale villa omringt haar als een mantel van steen, marmer en pluche, die niet kan verwarmen. Het...

Mutsumi Fujisaki, beter bekend als Miyu Uehara, is geboren op 2 mei 1987 op het eiland Tanegashima, Miyu's ouders zijn Hisao en Ichiko. Ze was de jongste van tien kinderen en ze is in armoede opgegroeid. Ze ging naar de middelbare school in Kagoshima, het Napels van het Oosten genoemd, op...

Zijn ogen hullen zich in schemerduister en schijnen die van mij te willen bereiken, de afstand te willen overbruggen die onze wezens scheidt. Het lijkt alsof zijn ogen de ruimte, de leegte willen doorboren, maar de planeet van zijn persoonlijkheid cirkelt slechts op afstand rond mijn planeet. De...

Een verlammende atmosfeer had zich op die zondagen als een gewatteerde deken over de wereld gelegd. Waarom had mijn bewustzijn opdracht gegeven aan mijn ogen om met angstaanjagende precisie ieder takje, ieder blaadje, ieder kevertje waar te nemen dat zich vertoonde in een genadeloos januarilicht op...

We waren in het Café-Restaurant in het stille dorp gearriveerd op een late septemberavond. Mijn stilzwijgen overheerste tot mijn spijt omdat ik mij te midden van het gezelschap een "displaced person" voelde; mijn stilzwijgen dat de anderen eveneens lam scheen te leggen; mijns ondanks en tot...

Misschien waren de foto's een troost voor haar in haar laatste jaren. Ik bewaar ze nog in een schoenendoos. Ze tonen mijn ooms en tantes, oma's kinderen, in de diverse fasen van hun levens, gelukkig of ongelukkig, op vakantie, tijdens hun huwelijksvoltrekking, in het Verre Oosten en in vele...

Aan het einde van een doodlopende weg huurde ik lang geleden een kamer met een gedeelde keuken, douche en toilet. Er waren destijds nog drie huurders; een verpleegster, een militair en een jongedame, die vrijwilligerswerk bij het Dolfinarium deed. Het huurcomplex stond tussen een benzinestation...

De eerste kerstkaart lag in de brievenbus en de envelop toonde een zwart, lopend schrift, maar dan in drukletters en deze bevatte een foto van het gezinnetje van mijn lesbische nicht en haar vriendin en van hun twee kinderen, glimlachend en door de fotograaf in een harmonieuze pose afgebeeld. Men...

Je wordt ouder en dan is niets meer hetzelfde als dat wat je gewend bent. Niemand begrijpt jouw woorden meer, ze zijn achterhaald. Ik ben dus antiek aan het worden. Dankbaar ben ik voor de liefde van mijn zonen, die mij nog steeds lijken te begrijpen. Maar het wordt wel stil om mij heen. Ik...

In de supermarkt viel het mij herhaaldelijk op, dat een vrouw van middelbare leeftijd mij altijd heel vriendelijk aankeek. Ze was slank en tamelijk lang en had een grijs kapsel, maar op een andere dag stond ik bij de bakker en voelde ik, dat iemand op mijn schouder tikte. Ik keek om en zag haar,...

In Rotterdam heeft een vrouw tien jaar dood in huis gelegen. Twee agenten moesten dit aanschouwen. Ik vind dit verschrikkelijk en toont aan, dat mensen meer bezig zijn met zichzelf dan met anderen. Ik maak het zelf mee. Vriendelijk groet ik de buren en het zijn allemaal jongeren, maar niemand...

Je dobbert in warm water, stemmen klinken donker en handen glijden over de buik die leven bevat. De toestand is vredig, niemand belaagt je. Maar dan knap je uit je vel, een ei moet gelegd worden en je perst jezelf schreeuwend uit de pisbuis die je later mama gaat noemen. Ontsloten is de weg die...

Oktober kan een somber, vochtig en treurig seizoen zijn. Nog omfloerst, nog droevig gestemd, nog omsponnen door een cocon van eenzaamheid, die haar in het voorbije weekend bruut had overvallen, die haar aangegaapt had als uit wijd open ogen zodat de muren op haar af waren gekomen, was ze even de...

Tja, als ik mijn leven over mocht doen, zou ik dan bepaalde dingen anders doen, misschien wel. Eigenlijk vind ik dat een beetje filosofisch gedacht. Niks mis mee. Hypothetisch gezien is dat nog zo slecht nog niet. Stel dat..even in mijn fantasie..Ja, ik zou mijn leven graag over willen doen,...

Marek, ik zag in de advertentie dat je vermist wordt. Vervormden de wolkenformaties zich voor je ogen tot wonderlijke, demonische gestalten? Zag je overal buitenaardse wezens? Wat is er met je gebeurd in dat ziekenhuis in Polen, dat je ontvlucht bent? Bonden ze je vast, was je alleen in die...

Religie in een notendop, je moet er bij horen en anders ziet men je niet staan. Als eenling ervaar ik steeds vaker de aversie tegen mensen die niet ergens deel van willen uitmaken, het groepsgevoel in bepaalde kringen neemt enge vormen aan. Al die stromingen pretenderen het ware woord te...

Eerst links, een beetje naar de wang. Vervolgens rechts naar lonkende lippen. En dan vol op de mond, maar wel zacht, o zo zacht, want je wilt niet kwetsen. Een kus op de mond, om de pijn te verzachten.

Ze had liefde nodig (vervolg op barometer). Het werd haar te veel. Na drie glazen rode wijn bleef ze onafgebroken praten over de oorlog in Nederlands Indië en de bezetting door het Japanse leger. Ze liet ook nog een foto zien van haar man in een wit tropenpak. Met vele andere Nederlanders was...