Verandering
Je wordt ouder en dan is niets meer hetzelfde als dat wat je gewend bent.
Niemand begrijpt jouw woorden meer, ze zijn achterhaald.
Ik ben dus antiek aan het worden.
Dankbaar ben ik voor de liefde van mijn zonen, die mij nog steeds lijken te begrijpen.
Maar het wordt wel stil om mij heen. Ik heb een schat van een kat, die ik als een kind behandel. Deze opvoeding kan niet mislukken.
Hij heeft nooit de neiging weg te lopen, mij te bedriegen en is dankbaar voor alle aandacht, ten slotte heb ik tijd in overvloed, die ik hem schenk.
Het enige wat aan hem mankeert is dat hij mij niets te zeggen heeft. Toch begrijp ik altijd wat hij bedoelt en wat hij wil. Dus meneer wordt nog verwend ook.
Bijna 65 ben ik met allerlei mankementen en tot mijn verwondering besefte ik van de week, dat mijn buren niets van mij begrijpen.
Ze denken echt dat ik "er wat aan kan doen". Vermoedelijk omdat ik 2 jaar geleden een paar maanden op fitness heb gezeten. Het trieste is wel dat ik dit niet meer kan.
Ik kom dan ook alleen buiten als ik me goed voel en mijn benenwagen het doet, zodat ik even boodschappen kan kopen. De supermarkt is hier 50 meter verder.
Ik lach dan altijd tegen iedereen en ik begrijp het dan ook wel dat mensen dan denken dat ik weinig of niets mankeer.
Ik kom ook zelden buiten, alhoewel ik wel een schattig schommelbankje op mijn balkon heb.
Verder een Ipad met allerlei films die ik voor het kiezen heb en een e-reader, dus vervelen doe ik me nooit.
Maar....
Zou ik de buren moeten inlichten dat ik nu eenmaal niet altijd iets kan?
Ik heb besloten om dat niet te doen.
Ik denk echt dat men mij maar moet nemen zoals ik ben!
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid