Hartenkreten

Laat ik het maar meteen ruiterlijk toegeven nog vóór een bepaalde gedachte bij deze of gene van de lezers opkomt. De kop is zo gekozen om een mogelijke associatie op te wekken met een gebeuren, waarvoor ik vooralsnog niet heb gekozen. Eigenlijk had er moeten staan: “Het groeten” en dat is exac...

Ze hebben de verdwaasde man die mijn broer is en die met nietsziende, verbijsterde ogen, die geenszins getuigen van intelligentie, wijsgemaakt dat zijn en mijn moeder, die hem zo trouw placht te bezoeken (in latere jaren alleen nog in de rolstoel) "dood" is en "in de hemel". Met zijn gebrekkige ...

In oktober tonen struiken vol vlinderbloemigen hun gele pracht. Die mooie heesters doen sterk aan brem denken, maar kunnen het toch niet zijn. Brem heeft namelijk kleine zachte blaadjes. De eerstgenoemde struiken zijn van boven tot onder vol leerachtige, puntige bladen, scherpe naalden. Ja wat zou...

De collega-vrijwilligers zijn bijeengekomen. In de grote zaal worden de plafonds gesierd door geplisseerde, oranje lampenkappen en één wand wordt geheel in beslag genomen door een spiegel waarin helle lichten weerkaatsen, alsmede de wervelende, rondwentelende gestalten van de Voorzitter van de Ra...

Wachten in een lege wachtkamer. De gynaecologe draagt een slecht te verteren boodschap met zich mee. Ik kan het aan haar zien. Straks zal ze die aan mij overdragen. Tussen nu en zo een mensenleven van verschil. Niet lang meer voordat ik in andere wachtkamers licht op bezorgde mensen zie vallen...

De straat en het huis, zo vlak bij de desolate kerk van de Hoefstraat (die paradoxaal genoeg het alfa en omega op haar deur draagt) munten uit door een verstikkende somberheid en leiden tot een welhaast adembenemende droefenis. Ik zal nooit vergeten dat ik er afgewezen ben. We waren vaak naar de ev...

In mijn studententijd werd ik tijdens mijn studie psychologie doordrongen van de wellicht heden ten dage gedateerde leer van professor Skinner over stimulus en response en al dan niet operante conditionering en als prille studenten werden we geacht de arme, kwetsbare witgevederde duiven af te richte...

De omslag van het tijdschrift "Wetenschap in Beeld" is glanzend, bont en schitterend en toont wonderlijke, mooie dinosaurussen, robots en ruimtereizigers, maar het grijnst me uitdagend, uitnodigend aan als wil het mij in de valstrik, in de val van de zinloze opeenstapeling van het feitenmateriaal,...

Ik had niet ongaarne de notulen van de Cliëntenraad verzorgd voor de kennelijk onmondige, hulpeloze en weinig assertieve psychiatrische cliënten die het oude, uitgestrekte, voormalige benedictinessenklooster met de rustieke klokkentoren, die in vroeger tijden een ander doel had gediend, bewoonden,...

Wat eten we vandaag, het gekke is dat die vraag altijd van HEM komt, niet van mij, maar nu zeg ik meteen: weet je wat, we eten een potje, niks mis mee toch? Ze verkopen ze niet voor niks... Met keus uit drie potjes en 3 blikjes noemt hij, bruine bonen en dat potje wordt alvast klaargezet. Hij sch...

Als ik niet meer kom, zal mevrouw Achterhuis mij dan nog missen? Zal zij met verdwaasde blik tevergeefs naar de deuropening staren waarin mijn gestalte normaliter op zaterdagavond verscheen? Zal zij nu alleen naar de Mis gaan of geholpen door een andere vrijwilligster en zich weer drie keer bekruise...

Aan de rand van het dorp Prinsenbeek staat een echte Brabantse woonboerderij. Onder hoge, statige bomen lopen kippen vrij rond, zoeken naar zaden en wormen, al het voedsel dat de natuur geeft. Sierlijke struiken geuren vol kleurige bloemen, die zoekende vlinders en tierige zangvogeltjes wenken. D...

Was het puur toeval dat ik haar vanavond signaleerde in het restaurant van het TweeSteden Ziekenhuis toen ik daar beland was voor een kop koffie tijdens de doelloze en nutteloze zwerftocht die ik soms uit eenzaamheid in de omgeving maak? Ik herkende mevrouw aan de wijnrode jas die ik haar bij eer...

Zij is het geweest, zij moest het kennelijk zijn; mijn "vreemde" tante C. die met mijn ouders, mijn ooms en grootmoeder het kapitale vooroorlogse hoekhuis in de G.-straat bewoonde, die mij al bij mijn eerste ademtocht het leven heeft gered; de bevalling was zwaar en moeilijk geweest en tante had i...

De Nieuwlandstraat in Tilburg vormt een breed, kleurig lint dat de stad doorkruist met haar feestelijke serie van winkels die Tilburg opsieren en verrijken. En zo herbergt ook de Wereldwinkel, daar gevestigd, een collectie aandoenlijke en ontroerende, handmatig vervaardigde producten uit verre, exo...

De nacht lag nog over de wereld toen ik van huis ging, maar de dag zou zich ontvouwen tot een stralende, heldere herfstdag zoals ik nog zelden beleefd had in mijn leven. In het ziekenhuis had ik de wonderbaarlijke architectuur van het röntgenapparaat waartegen ik met mijn naakte lichaam had moeten...

Donderdag gewoon donderdag maar niet hier hoor...kijk: ik neem jullie even mee naar slechts de helft van deze donderdag. Ik word wakker om 7u40, mooie tijd natuurlijk maar naast mij is het leeg en het is stil in huis. De stilte viel me eerst op, daarna bij het openen van mijn ogen bemerk ik het lege...

Het jaar 2012 eindigde met nog enkele grijze dagen waarop de atmosfeer mijn wanhoop leek te weerspiegelen om de "desertie" waartoe ik in staat was gebleken. Het dorpje Oudenbosch is te bereiken via Dongen, Oosterhout, Breda, Teteringen, Etten-Leur en Hoeven; tevens voert een route daarheen via Gi...

"Dag Ineke" zijn de enige twee woorden die je uitgesproken hebt toen onze wegen zich voorgoed scheidden. De fatale ziekte had als een blinde, moordzuchtige infiltrant, als een moordenaar steeds meer cellen, botten en weefsels van je lichaam doordrongen en het lichaam had geen stand meer kunnen hou...

Het was een uitspraak aan haar adres van de radioloog van het Verbeeten Instituut, bij uitstek een oord van onheil en verdoemenis, door stadsbewoners gemeden als de pest: "U is niets bespaard gebleven". En zo was het ook. Ze had veertien jaar geleden voor mij gekozen om samen te wandelen op de...

Woorden zeggen mij steeds minder.

De Lange Schijfstraat in Tilburg vormt een onaanzienlijke dwarsstraat die de drukke verkeersaders van de Schouwburgring en de Korvelseweg met elkaar verbindt en waaraan het gebouw van een juridische instantie is gevestigd waar ik lang geleden "de kous op de kop" kreeg en ook het sobere vergaderlok...

De foto moet ongeveer in 1960 genomen zijn en toont mijn moeder, die nog een uitstraling van jeugdige, meisjesachtige charme en lieflijkheid bezit, in een tijd vóór de grote rampspoeden die haar gevoelige hart zouden verbrijzelen en vermorzelen en ze houdt een popje monsterend en liefkozend vast, ...

Er viel onlangs een kaart in de brievenbus, keurig verzorgd en met het logo erop van de organisatie voor maatschappelijke diensten waarbij mijn vriendin en oud-collega, die in een ver verleden naast me heeft gestaan als niemand voor of na haar, veertig jaar werkzaam is geweest. Op de kaart is haar ...

Sterke edele dieren waren bestemd om heen en weer te draven in de weide. Misschien mochten ze lustig werken in de milde zon of in verkwikkende regen. Zij werden echter verwezen naar de werkplaats van eeuwige, naargeestige duisternis. Vele uren moesten die paarden zware wagens voorttrekken door ee...

De stad was altijd al een kermisstad. Nooit heb ik de carrousel met haar bonte lampjes die haar rondjes draait onder de lichte regen - herinnering aan mijn vroegste jeugd - met meer weemoed en verdriet aanschouwd als juist dit jaar. Nooit heb ik mij meer verdoold en verdoemd gevoeld tussen de jolig...

Zonlicht overspoelt het Paduaplein op een zondag in mei. Het flatje is fleurig ingericht (op het woord "fleurig" gelieve men de nadruk te leggen). De stoeltjes (kuipfauteuiltjes stijl jaren 60) zijn felrood. De jeugd van de bewoonster ligt ver in het verleden. Zij maakt een half-artistieke/half-i...

Tussen dichte drommen van mensen door en vooral van jongeren (de jongeren die overal zijn; een nieuwe generatie die mij moeiteloos en enthousiast voorbijstreeft....) vind ik op een grijze januaridag haast op de tast mijn weg naar het station.... Ik ben op weg naar wat voor mij het dierbaarste en he...

Alles gezegd, soms terecht woorden weerlegd. En dan, heel droog, geef ik u een knipoog, dagpauwoog.

Eens per zes weken mocht hij naar haar toekomen. Dan mocht hij tegenover haar plaatsnemen in de kale, klinische kamer op een metalen stoel met uitzicht op een doodlopende straat, hetgeen hij heel toepasselijk vond; spiegelde zij hem niet voor dat ook zijn leven doodliep in een straat vol verbods- en...