Hartenkreten

Bij wijze van beloning voor een decennium van notuleerwerk, verricht voor een bepaalde organisatie, zou ik gefêteerd en gehuldigd worden in het gezelschap van andere vrijwilligers met een ander takenpakket tijdens een feestelijke middag in Franse sfeer met chanchons die de oren en hapjes die het ge...

De landerijen lagen voor onze ogen uitgestrekt. Het moest de vroege lente zijn. In de verte onze indrukwekkende Brabantse kloosters en andere gebouwen met feeërieke koepeltjes en bijgebouwen die glansden in het licht van de vroege morgen. Dat we elkaar meteen al antipathiek zouden zijn, had ik n...

Tja een mens moet wat hè? Dus zo ben ik ook terecht gekomen op dat wereldwijde fenomeen: Facebook. Nog niet zolang actief, een half jaar maar wat leer je veel, heel veel bij. Aangemeld op een groep, na een eigen tijdlijn te hebben geregeld natuurlijk, vroeg ik netjes aan de beheerder of, wanneer ...

Mijn liefste zus! Heb je me de kaart gestuurd met de drie bomen waarvan die onvergelijkelijke sfeer uitgaat en dat meer dan voortreffelijke kunstenaarschap dat men alleen bij Rembrandt kan vinden om mij te symboliseren dat WIJ die drie bomen zijn, statig en stevig geworteld, maar toch alle drie g...

Ik heb een beetje lente in mijn kamer al schrijven we begin februari en al draalt en talmt de winter en al vergast zij ons nog op sneeuwstormen en ijsvelden. De bolletjes in het okergele bakje, geschonken door een vriendin, hebben enige tijd in stille afwachting op mijn bureau gestaan. Maar al te...

Elke keer weer, als ik niet dood wakker word, pluk ik de dag waarbij de veren in de rondte vliegen. Kip carbonara, pasta tricolore en een eenvoudige salade. Kan ik me de hele dag op verheugen, mediterraan schaf ik mij een Rioja aan van de hoogste berg.

We waren weer met een klein gezelschap vertrokken uit onze stad in het voertuig waarvoor wellicht de benaming "bejaardenbus", door mijzelf gemunt, toepasselijk is en iedereen die er wel eens geweest is zal toegeven dat de bebouwing radicaal verschillend is zodra men het bord met de trotse naam "V...

Af en toe valt er in mijn brievenbus een klein "kunstwerkje" waarop met houterige, stakerige letters een naam staat geschreven, die moeilijk te ontcijferen is, maar er kan geen twijfel over bestaan dat het hier gaat om de ultieme prestatie van mijn broer: het op gebrekkige wijze schrijven van de e...

Zoals zo velen google ik wel eens naar oude bekenden. Daarbij kwam ik uit bij Sarah, die ik twintig geleden voor het laatste heb gezien. Dat was in een tram in Den Haag en het was al zo'n dertig jaar daarvoor dat wij elkaar hadden gesproken. Ik was dolblij haar te zien en dat moet van me af hebb...

Met zijn tweetjes even boodschappen doen, oke, niet mijn hobby maar het moet nou eenmaal omdat " van de liefde leven " zo'n eentonig diner wordt. Het is druk bij de zaak en allerlei mensen doorkruisen de winkel, al dan niet met een winkelwagentje. Ook een moeder met twee dochters doen boodschappe...

Stel je nou eens voor dat je vreselijk overhoop ligt met bijvoorbeeld een instantie, gewoon een simpel voorbeeld. Je krijgt je gelijk niet, terwijl je dit wel hebt, maar ze blijven nee-schudden, nee-zeggen en je hebt het nakijken. Of je hebt een meningsverschil met de belastingdienst, ook al zo...

Die zondagmiddag, wachtend bij de bushalte op de komst van mijn wandelmaatje, droeg ik de muts die mijn gezicht geheel omsluit en die mij schijnt te flatteren, hoewel ik me daarvan niet bewust ben en die me welhaast het aanzien van een moslima verschaft..... Aanspraak was dus niet uitgesloten en ...

Op een landelijk terrein in het naburige dorp staan kleine, popperige huisjes. In één ervan woont Aleida, die de zuurstoffles tot vaste "metgezel" heeft. Onder haar neus draagt zij een plastic slangetje dat de noodzakelijke lucht aanvoert. Haar huisje heeft een spits toelopende zoldering en vele...

De villa's daar lijken alle een eigen identiteit te bezitten, een eigen karakter, als het ware een eigen persoonlijkheid, misschien afgeleid van de smaak en identiteit van hun respectievelijke architecten...... Je keek niet naar de huizen, maar je telde je voetstappen, je zette je voeten voorzic...

Toen de esdoorn aan mijn venster uitbottende knoppen van veelbelovend helgroen gebladerte droeg en iedere dag een ietsje meer in bloei kwam te staan en toen de maisgele en citroengele narcissen in het plantsoen dicht opeengedrongen, als zochten zij steun bij elkaar, weerstand boden aan de nog snijd...

Het enige wat ik moet doen is blij zijn. Dan mag ik er weer bij zijn. Ik moet een persoon zijn die overwint, anders irriteer ik andere getraumatiseerde zielen. Koester uw trauma en vertel het vereiste succesverhaal. De beste stuurlui staan altijd aan de wal. Te kijken. Maar als de naaste verdrin...

Het zal mij niet in dank worden afgenomen, maar ik begrijp Trump wel. Overal waar de islam intrede doet wordt de rust verstoord, daar sluiten deuren die eens open stonden.

Ter gelegenheid van Kerstmis waren toentertijd her en der vele rijkelijk versierde Kerstbomen opgesteld, ook in een Wijkcentrum waar ik die morgen bivakkeerde om de collectie thrillers in de aangrenzende bibliotheek in ogenschouw nam, onder tranen overdenkend hoe mijn langjarige werkzaamheden voor e...

Het is wel mooi geweest, ik heb een fraaie collectie vrienden opgebouwd en met wereldwijde, interessante, verlichte, sjamanistische mensen, maar op de een of andere manier lukt het me niet om die sociale contactmanier te handhaven. Te vaak strandde ik op gecompliceerde toestanden om de boel weer te ...

Ik was op die voorjaarsdag gekwetst als nooit voorheen en mijn hart was nog meer beschadigd als gewoonlijk door een onafzienbare reeks van kwetsuren die zich opgestapeld hadden als betrof her een blokkentoren, een alternatief soort Toren van Babel of een onzalig en vermaledijd, verfoeilijk bouwwerk ...

Vederlicht en tot kussens toe, schaterlachend in lakens gehuld hebben wij het bed gedekt. Verstrengeld waren we in lichaamsdelen, de nacht glooide zacht.

Zo'n zes jaar lang heb ik mijn gedichten geplaatst bij www.gedichten.nl. Daarna voelde ik aan dat ik toch over mijn dichterlijk hoogtepunt heen begon te komen. Zowel voor mijzelf als voor bovengenoemde site vond ik het min of meer een afgang om ermee door te gaan. Wel plaats ik nog gedichten van r...

Op 7 oktober zat de kou al in de lucht. Tijdelijk nam ik afscheid van Tilburg, van "mijn" Tilburg; van de Noordhoekring en van de Hart van Brabantlaan en van de helblauwe neonletters die de aanduiding "Résidence Noordhoek" weergeven, van de Westermarkt waar het fruit, opgetast op de marktkramen...

Bij een groot warenhuis in het hartje van de stad, waar we samen zo vaak geweest zijn (ik duwde je rolstoel voort en probeerde mijn tranen te bedwingen), verkoopt men, zo bleek mij, een soort wit geverfde "vlinderkastjes" die kunnen dienen als fotolijstje. Het portret of de foto bevindt zich dan i...

Ik was uiteindelijk gearriveerd in de kleine, uiterst kale kamer waar enkele zeer armzalige en knullige frutsels en fratsels op de vensterbank de laatste levensdagen nog op zouden moeten fleuren en veraangenamen van de man die al vijftig jaar mijn arme broer is, een ultiem slachtoffer en gedupeerde,...

Wijnrode, meterslange, geplisseerde gordijnen vormen in Theater "De Speeldoos" in Vught een elegante en indrukwekkende scheiding tussen podium en publiek. Vóór het concert van het Vughts mannenkoor, dat vandaag plaats zal hebben, begint, ontmoet men elkaar in de foyer en begroet men elkaar hart...

In de duister wordende kamer richtten onze blikken zich op elkaar. We waren de enig overgeblevenen uit een talrijke familie. Ze was mijn 86-jarige tante en ik vreesde erg voor het moment van het definitieve afscheid wanneer haar gestalte zou vervagen in het uitzinnige duister, in de duisternis die o...

Deze keer kan ik er met de beste wil nauwelijks omheen. Ik zal het geloof ter sprake moeten brengen, iets wat ik sinds 2005 slechts enkele keren en in niet meer dan twee zinnen vervat deed, die de situatie of een samenhang in een vertelling moesten verduidelijken. Aangezien wij als gezin zelfs niets...

Het was een drukke bedoening tijdens de afscheidsreceptie van mijn onlangs verworven werkgever, gegeven in het oude, monumentale theater, dat ik nu voor de tweede keer bezocht en waar posters aan de wand veelbelovende theatervoorstellingen aankondigden en na mijn hartelijk bedoelde handdruk verklaar...

Ze droeg het lange, grijs met blond gemêleerde haar, dat mogelijk eens helblond geweest was en dat haar wellicht als jong meisje gesierd had, in met elkaar verweven strengen, vastgespeld op het achterhoofd en ze vouwde de handen, als we even onderweg waren, vaak in elkaar op haar rug, een gebaar da...