Hartenkreten over ziekte

Tijdens die vroege jaren was het wel eens het geval dat de "ratrace" van de schoolcarrière onderbroken werd door een griepje. Dan hoefde ik even niet de riedel "Groningen, Zoutkamp, Uithuizen" in mijn hoofd te stampen en de kleurige landkaarten te tekenen die vergezeld gingen van de lijst met...

In het meest duistere seizoen, kort voor het grote feest dat tevergeefs de verbroedering propageert, die niet plaatsvindt, ben ik haar gaan helpen met de Kerstkaarten.... Uit de wanordelijk en rommelig ingerichte muurkast visten we vier luttele kaarten die geschikt leken om de feestelijkheden...

Nu haar gewicht door de zware, levenslang noodzakelijke medicijnen is opgelopen tot negentig kilo; nu haar hele huis verwaarloosd en verloederd is en zij nergens meer besef van heeft, ook niet van zichzelf of haar geestestoestand, begeert hij haar kennelijk nog altijd, als hij zich tenminste niet...

Ze zat tegenover me aan de rommelige tafel, bezaaid met paperassen en in een boekenkast aan de wand getuigde nog altijd een werk, getiteld "English Verse" van haar opleiding..... We zouden, zoals ieder jaar, voor de Kerstkaarten gaan zorgen. Haar gestalte tegenover mij bood, door middel van...

Om 3.00 uur in de nacht, toen de hemel als een indigoblauwe deken over de wereld lag, zijn de verplegers gekomen in de groengele beroepskleding en ze brachten de grote zuurstofcilinder mee en drukten het levensreddende zuurstofmasker op mijn gezicht. Ze hadden als verwonderd ofwel medelijdend...

Het Twee Steden Ziekenhuis verrijst voor mijn ogen zoals vijftig jaar geleden en haar kale en onopgesmukte gangen en ziekenkamers "verwelkomen" mij weer eens. Voor het hoge raam gezeten kijk ik uit op "zwangere" wolkenluchten en in de verte verheft zich bij de nieuwbouw aan de Lage Witsiebaan...

Het virus amper te temmen zo lijkt het althans want het nieuws van gisteren liet ons weten dat: de kracht van het monster af lijkt te nemen? Mensen zijn, in tegenstelling tot het begin van de narigheid niet zo vreselijk ziek meer, dat op zich zou al mooi zijn, pure winst natuurlijk, vooropgesteld...

Weer was ik welkom op de Afdeling Dagbehandeling van het Twee Steden Ziekenhuis. Op de derde verdieping was een bed voor me gereserveerd waarop ik me uitstrekte. Tegenover mij een in het zwart geklede, bevallige jongeman; het lichaam als opgerold op het bed, in diepe slaap; de lieflijke oogleden...

De Bisschop Bekkerslaan strekt zich uit in de wijk Oud-Noord in Tilburg en doorkruist deze als een slagader. De onzalige levens van twee ongelukkige bewoners van die straat moesten eens onherroepelijk voeren tot hun desastreuze einde. Hoewel mevrouw het balkon nog had opgesierd met fleurige...

De weg naar het Twee Steden Ziekenhuis is vandaag opgebroken. Gehelmde heren met tractors en voertuigen versperren de weg. Toch bereik ik de hoofdingang en na het obligate wassen van de handen de afdeling dagbehandeling. De eveneens obligate computer bevat alle gegevens en toont zelfs mijn kleine...

Als ik mij posteer op de "Social Sofa" vóór "Woonzorgcentrum "De Bijsterstede" tref ik vaak een bewoner of passant die mij aanspreekt. Zo ook op die zomerdag, waarop de atmosfeer mild en verzadigd was en de ongeschonden toekomst zich nog leek uit te strekken als een weldadig, breed en...

Ik strompelde met pijnlijke voeten langs het aloude en mij zo bekende parcours; langs de gevels en bereikte de nu "leeggeplunderde" en verlaten hal van het ziekenhuis. Schimmige, witgejaste figuren spoedden zich voort over de gangen en ik was genood in het lokaal waar de vernuftige en zo...

Elke week zag ik haar, elke week een praatje, over van alles en over niks over kinderen over het weer kortom wat er ook voor onderwerp was, we hadden het erover. Als zij zich even omdraaide, was haar man degene die het gesprek gezellig voortzette. Allemaal elke week, vaste prik. Natuurlijk...

De mannen in de witte pakken zijn in de inrichting gekomen bij mijn arme, schuldeloze broer die daar sinds jaar en dag zijn haveloze en armzalige "appartementje" bewoont. "Ik ben Joey", verklaarde één van hen en toen was de angst verdwenen en het ijs gebroken. Nee, het was geen Corona, maar...

De desolate en verwaarloosde flatjes aan de Antilopenweg bezitten ongetwijfeld een onheilspellende uitstraling. Eens woonde daar de schizofrene mevrouw die het leven uiteindelijk niet meer kon dragen. Haar enige gezelschap vormde een goudvis die lusteloos zijn rondjes zwom in een glazen kom. De...

In de behandelkamer mocht ik plaatsnemen in een fauteuil die daar als het ware speciaal voor mij was opgesteld tot de longarts zou verschijnen die breed zou glimlachen als een uitbundige en enthousiaste minnaar op de dag van de huwelijksvoltrekking. Om de een of andere onzinnige en mij onbekende...

Die nachtelijke uren van destijds waren uren van ongekend geluk voor mij....We schreven 1983. Huilend besefte ik dat ik de levensadem teruggeschonken had gekregen, de allereerste voorwaarde van alle bestaan.... Wekenlang was de diagnose uitgebleven, en, steeds benauwder rakend, was ik tenslotte...

We schrijven begin februari 2020. Een bescheiden zwarte vogel schijnt voortijdig te willen gaan nestelen in de hoge bomen waarop ik uitkijk. Het tafereel herinnert me aan het gedicht over de lente in het jeugdboek dat ik eens, zo lang geleden, cadeau kreeg met Sinterklaas. Het is weer tijd voor...

Zij die mij de handen en het gezicht kust, heeft geen inlevingsvermogen. Alles wat ik eventueel over mezelf vertel, ketst af op een harde, onbuigzame schil, alles buigt zij onmiddellijk terug, wijst zij terug naar haar allesoverheersende ego. De dienst aan mijn medemens krijgt bij mij de voorrang,...

Vanmorgen ben ik vertrokken vanuit mijn "Russische" flatje en heb ik het bochtige pad gevolgd dat leidt naar het Twee Steden Ziekenhuis en dat in dit late seizoen bezaaid is met herfstbladeren. In mijn woonkamer is sinds kort door de lieve en altijd trouwe Ilonka die over mij waakt zoals in vele...

Ze stapte met me in in lijn zeven, de lippen en de ogen zwaar aangezet; het futiele grijze haar verward op de schedel. De leegte van de eindeloos durende dagen in haar flat was zwaar te dragen, daarom was nu de ouderenzorg in beeld gekomen, maar het verzorgen van de oude, hulpbehoevende dame was na...

Het is de maand van de borstkanker, waarom het nou precies de maand is waar we ook nog dat extra uur hebben, geen idee, waarom het nou juist de maand is dat de blaadjes van de bomen vallen, nog minder een idee, maar dat het lijkt alsof alle meldingen over borst- en andere kankersoorten nu met...

Ik stond te duizelen op mijn benen; mijn zware hoest dreigde me omver te werpen. De arts, mijn trouwe bondgenote van lange jaren, naderde mij en wrikte en wroette met de stethoscoop in de nauwe halsopening van de hoog dichtgeknoopte bloes, bij de aanzet van de welvingen van mijn borsten. "U tobt uw...

Door duizelingen overvallen haastte mijn vriend zich naar de Huisartsenpost en het was onvermijdelijk dat een ambulance hem vervoerde naar het E-Ziekenhuis. Een onbekende en mogelijk kwaadaardige indringer had zich genesteld achter zijn rechteroor, in de weke, kwetsbare massa waarin op niet nader...

Ze kon nauwelijks wachten tot de Dood haar in zijn Vaderarmen zou nemen. De depressie strekte haar tentakels met zuignappen begerig naar haar uit. De noodlottige sprong van zeventien hoog of het mes aan de pols leken dichtbij, gewenst en aantrekkelijk. Veertig jaar had ze aan mijn zijde gelopen...

Het is op zaterdagmiddag wel wat drukker in de winkelgalerij aan de Westermarkt en ook bij "Zeeman" snuffelen meerdere personen rond en zij bekijken belangstellend de collectie. Mijn vriend had gevraagd om twee boxershorts en die vis ik uit de bakken maar ik besluit maar geen zwarte T-shirts aan te...

Twee personen, in twee verschillende ziekenhuizen, voor twee totaal verschillende problemen, met wel één grote overeenkomst: bij beiden is niet gecommuniceerd over de wijziging die men doorvoerde. Bij nummer 1, heeft men mevrouw laten weten dat zij voor een dagopname zeker vijf uur in het...

Ik zette koers naar de Z.straat. De grauwheid en troosteloosheid van de buurt was opvallend. Ik belde aan op huisnummer vijfenveertig. Binnen zou ik mijn "psychiatrische vrienden" aantreffen; verzand, uitgeblust, afgestompt, zonder hoop of toekomst, losgelaten door hun hulpverleners en veroordeeld...

Ik sprak de woorden die de longarts mij gezegd heeft als het ware voorzichtig en bedachtzaam uit: "U lijdt aan ernstige, esinofiele astma". Ik leg mij te rusten op het kussen en denk na over mijn diagnose, mijn voorland, mijn toekomst. In het ziekenhuis hebben ze het mechanische "speeltje" waarmee...

Het ziekenhuis bevindt zich op loopafstand van mijn woning te van geheel andersoortige voorzieningen, zoals daar zijn een tankstation, een supermarkt en een restaurant. Via een feeëriek overschaduwd pad bereik ik de gebouwen die hoop op de gevel in trotse zwarte letters de naam ETZ Twee Steden...