Verhalen

Op onze reis naar Baarle-Nassau met als bestemming een pannenkoekenrestaurant, trof ik zeer aimabele, zij het al te spraakzame Tilburgse medepassagiers. Het was een dag in de vroege zomer en frisgroen geboomte omzoomde de wegen en overhuifde ze met een schitterende natuurlijke ereboog. Een dikke, ...

Toen ik mijn hond Bonky uitliet bleef hij opeens bij een zijweg staan en begon te blaffen. Ik zag waarom hij blafte, want ongeveer honderd meter verderop zat een zwaan op de weg. Hij wou er naar toe, maar ik zei: ''We gaan naar hem toe, maar je doet hem geen kwaad, hoor. Je weet, dat ik een diere...

Toen ik op weg was naar het platteland aan het eind van de straat kwam ik de vrouw tegen met het felle rode haar. Gelukkig kon ze nu niet een pot urine leeg gooien, maar ze keek me wel vernietigend aan, en riep toen ze voorbij gelopen was, ouwe zak. Laat maar gaan, dacht ik. Ik had een andere route ...

Achter mijn huis zijn weilanden. Daartussen ligt een zandpad die naar het bos en heidevelden gaat. Vaak ga ik daar wandelen en kijk ik naar de koeien en schapen en nu ook weer kijken naar die lieve lammetjes, die zo leuk dartelen om hun moeder heen. Deze keer nam ik een andere route. Ik liep de stra...

Richtingwijzers aan weerszijden van de snelweg geven aan: "Den Bosch" en "Waalwijk". We zijn op weg naar Drimmelen om een boottocht over de Biesbosch te gaan maken. Het wijde en weidse land strekt zich links en rechts van het asfalt, waarover de auto voortraast, uit. In de verte de koepel van e...

Op Eerste Paasdag, op weg naar de rommelmarkt, kijk ik mijn vriendelijke, onschuldige stadgenoten met een chagrijnige uitdrukking in de ogen aan, alsof ik hun geheel ten onrechte mijn niet verwijtbare eenzaamheid aanreken.... Het publiek stroomt massaal toe naar de parkeerplaats waar het festijn ...

Mien had boodschappen gedaan op de markt en ging daarna een kopje koffie drinken. Ze nam plaats op het terras van een restaurant. Een bleek uitziende ober kwam naar haar toe en vroeg beleefd: ''Waar kan ik u mee van dienst zijn, mevrouw?'' ''Graag een kopje koffie en een plak cake met slagro...

De gebouwen van de Theologische Faculteit verhieven zich zoals veertig jaar geleden, opgetrokken uit lichtbruine bakstenen..... In de kantine trok een vriendelijke en attente serveerster de lamellen voor me weg en opende zo het uitzicht en de blik op een rustieke binnenplaats met houten tuinmeubele...

In een voorjaar, dat ongetwijfeld door velen bejubeld, maar door mij verafschuwd wordt om moeilijk nader te definiëren redenen zoals hoogst onaangename sferen en stemmingen (zoals eenieder weet houden de vertwijfeling, de eenzaamheid en de wanhoop geen halt voor uitbottend groen en kwetterende voge...

Pietje was mijn kamergenootje in het kinderziekenhuis de Bruine Beer. Ik was niet zo een opmerkzame jongen, en ik vermoedde dat Pietje een heel gevaarlijke ziekte had. Hij was namelijk zo mager als een rib. Ik vond het een beetje griezelig als ik nacht in en nacht uit alleen op de kamer sliep m...

Aan de Broekhovenseweg in Tilburg rijst de bakstenen kolos van de kerk met bovenaan, tegen de smalle gevel, de gouden letters van het uurwerk, plompverloren op. Nog in haar schaduw bevindt zich de schoenenzaak van "Scapino" die in haar collectie allerminst, zoals de naam doet vermoeden, frivool en ...

Het oude echtpaar Kees en Dini praat over Pasen. ''Binnenkort is het weer Pasen, eten we weer Paasbrood en eieren, darling.'' ''Weet ik Kees, je hebt het al zo vaak verteld, maar eerst krijgen we Witte Donderdag en Goede Vrijdag, maar ik weet nog steeds niet wat deze dagen betekenen.'...

Toen Wouter van de wc afkwam zag hij een envelop met een zwarte rand in de gang bij de deur liggen. Hij raapte hem op en liep naar de huiskamer, waar Mien zijn lange onderbroek aan het verstellen was. ''Weer een dooie, ik zal effen kijken wie nou weer.'' ''Attenoje, Gerrit is de pijp uit...

"Hoe gaat het?" vroeg hij zijn broer. "Goed!" was het antwoord. Niettemin hoorde hij in dat ene woordje, in de intonatie van de stem, in de enige mededeling die hij van hem kreeg, een wereld vol rancune, van agressie, van haat, van jaloezie, van verwijten en opstandigheid. Deze gevoelens waren als h...

Wat had ik toch een ellende met dat mens. Mijn vrouw lag in het ziekenhuis, bevallen van een dochter, die veel te licht in gewicht was. Ze moest in de couveuse en mijn vrouw moest ook in het ziekenhuis blijven. Dat was vroeger zo. Sjaan, haar moeder, was bij mij in huis getrokken om de boel te verzo...

Onlangs moest ik voor een her controle bij de cardioloog komen, maar ik was twee uur te vroeg, dus ben ik maar in een wachtkamer gaan zitten en een krant gaan lezen. Een lieve zuster vroeg mij of ik een kopje koffie wilde drinken, maar omdat ik ook nog een fietsproef moest doen, heb ik bedankt voor ...

Zondagmiddag, na een aangename ontmoeting tijdens mijn wandeling, gebeurde het weer. Goedgemutst liep ik naar huis. Deze keer was het een joekel van een hond die alles had wat ik lelijk vond. Pezig, kortharig, lubberige kop en op zijn achterpoten even groot als ik. ‘Negeren’ dacht ik. Die tactie...

De wilg strekt haar kronkelige takken en grillige, zwarte zijtakken uit over het donkergrijze, gerimpelde water als de vingers van een grijpgrage hand. Zwarte, kleine vogels dansen in de lucht. De huizen aan de Vijverlaan en aan de Louis Regoutstraat omsluiten de langgerekte vijver met een omhelz...

Vaak zie ik haar door de straat trippelen of de trappen beklimmen van de flat tegenover die van mij als een elegante langbenige gazelle, een witte legging om de slanke benen; mijn vermoedelijk verweesde overbuurvrouw. Ik stel me zo voor dat ze 's-middags in haar woonkamer voor het televisietoest...

In de oorlog woonde ik bij mijn ouders in Amsterdam. Toen de hongerwinter begon was ik dertien jaar en ik zat nog op de lagere school in de zesde klas. Vader was niet meer thuis. Moest van de bezetter in Duitsland werken, maar dook onder en is toch gepakt en gevangen genomen en overgebracht naar een...

Mien aaide over het gezicht van haar zuster Magda Lena, die in coma lag. Ze had nog maar korte tijd te leven. Wouter weende zachtjes. Jaren geleden had hij ruzie met haar gehad en daarna nooit meer met elkaar gesproken om het goed te maken. Magda Lena had hem toen uitgemaakt voor vuile dief, omdat h...

De BoodSchappenPlusBus vormt een ideale voorziening voor ouderen; zij brengt hen waar ze normaal niet kunnen komen en verruimt hun blik en gezichtskring. Het regende die avond en het was alsof de straten en de wegen waren schoongeveegd met een grote bezem van de sneeuw en het ijs dat ze zo overvloe...

Non ci sono problemi Mijn rechterbeen stond nog op de grond maar toch reed de auto van de makelaar al weg. Alleen door mijn been snel binnenboord te trekken en het portier dicht te slaan, kon ik een ongeluk voorkomen. De makelaar had haast! We gingen twee huizen bekijken in de Oltrepò Pavese, aan ...

Vroeger had ik een baan waar je stress kreeg van die jonge bazen. Ze zaten je maar op te jutten om nog meer te doen, terwijl ik al de vijftig gepasseerd was. Je zei maar niks, maar je wenste ze in het hiernamaals. Om stress te vermijden moet je genieten van elke dag, maar dat was er niet bij. Ik had...

Het lijkt dit jaar in maart al zomer te zijn. Een jonge vrouw, een kennis, vervoert me per auto naar de zwakzinnigeninrichting. De gebouwen, velden en bosschages liggen er stil bij, sereen. Daar is het hoofdgebouw, mij zozeer bekend uit de lange jaren dat ik hier nu al kom en dat er nog zal staan, l...

Achter mijn huis loopt een pad naar het bos. Het was lekker weer en vrij warm. Ik besloot avonds nog een wandeling te maken. Het weerbericht had het wel over onweer, maar alleen in het zuiden van het land. Ik hou van de natuur. Aan weerszijden van het pad zijn weilanden. De koeien dachten misschien ...

Het was zondagmorgen en heerlijk weer. Wouter genoot en zat in de tuin in de bijbel te lezen. Dat boek had hij gekregen van Wim, de bijbelvorser. Mien kwam ook met de koffie en moorkoppen en ging naast hem zitten. Had hij maar geleefd zoals Jezus het had gewild, dacht ze. Hij heeft niks anders als d...

Het is meer dan dertig jaar geleden. Ik stond, gekleed in mijn zelfgemaakte rode corduroy pakje met de minirok en het hesje, met daaronder de eveneens zelfgemaakte rood-wit-geruite bloes en met mijn lange haar opgestoken en bijeengehouden door een speld, in het portaal waarop de deuren van de kamer...

Ellen van den Roofd heet ze. Ze is nu 48 jaar. Ruim tien jaar woont ze nu op zichzelf, nog steeds in hetzelfde flatje in de binnenstad van Almelo. Na het overlijden van moeder was het ouderlijk huis aan de Groot Hertoginnelaan verkocht. Met veel pijn en met hulp van haar getrouwde zussen Jolan...

Op het toegangsbewijs staat de naam van de bekende zangeres vermeld alsmede het nummer en de rij van mijn plaats op het frontbalkon van het theater. Ik haast me, op een regenachtige avond, de belofte te laten inlossen die dit stukje papier schijnt in te houden, in afwachting (maar ten onrechte) van...